Βράδυ Πέμπτης, με το ρολόι να πλησιάζει τις εννιά και μισή. Δεύτερο κουδούνι, λίγο πριν αρχίσει η παράσταση (Σλουθ με Κιμούλη-Μαρκουλάκη).

Ενώ σχεδόν όλοι είναι καθισμένοι (ανάμεσα τους και ο Λάκης Λαζόπουλος), μπαίνει στην αίθουσα ο άλλοτε πανίσχυρος πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, Γιάννος Παπαντωνίου. Πριν προλάβει να κάτσει στη θέση του στην τρίτη σειρά, ακούγεται δυνατά από τα πίσω καθίσματα η πρώτη προειδοποιητική βολή: «Έξω»! Ο πρώην «Τσάρος» της οικονομίας επί Σημίτη γυρίζει διστακτικά. Τότε τα ακούει κανονικά, από τη γαλαρία του Θεάτρου Αθηνών: «Έξω»! «Ντροπή», «φύγε», «έξω, ρε» και άλλες παρόμοιες οι φωνές. Με το γνωστό του παγωμένο χαμόγελο, ο πρώην υπουργός και Εθνικής Άμυνας αποφασίζει να μην απαντήσει και κάθεται στη θέση του, προσποιούμενος πως δεν έχει συμβεί τίποτα. 3-4 θεατές από τα πίσω καθίσματα συνεχίζουν να τον βρίζουν, οπότε ενοχλημένη μία ηλικιωμένη κυρία τους ζητά να σταματήσουν, για να λάβει την απάντηση: «εσύ με σύνταξη από το ΠΑΣΟΚ είσαι;». Παρεμβαίνει υπεύθυνος του θεάτρου και το επεισόδιο λήγει. Χαμηλώνουν τα φώτα και η παράσταση ξεκινά.

Πρώτα ήταν η ταβέρνα για τον Σιούφα, μετά το bar για τον Καραμανλή και έπειτα το σπίτι για τον Τσοχατζόπουλο. Μεταξύ άλλων, τώρα το «πέσιμο» στους πολιτικούς-κλειδιά των κυβερνήσεων Σημίτη-Καραμανλή φαίνεται πως απενοχοποιείται ολοένα και περισσότερο. Και επεκτείνεται, ακόμη και σε χώρους τέχνης όπως το Θέατρο Αθηνών στο κέντρο της Αθήνας.

Σωστό ή λάθος; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Από τη μία, σωστό, αν εκφράζει τη λαϊκή οργή για τους πολιτικούς ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας που έσπρωξαν τη χώρα πιο κοντά στη χρεωκοπία. Από την άλλη, λαϊκισμός αν το ενθαρρύνουμε και λάθος, γιατί δεν ήταν οι μόνοι που φταίνε αλλά είναι σήμερα τα εύκολα θύματα. Ψάχνουμε αποδιοπομπαίους τράγους; Οκ, αλλά έτσι όπως εκφράζεται η οργή αυτή, το λεκτικό λιντσάρισμα μπορεί γρήγορα να οδηγήσει σε αυτοδικία, όπως συνέβη στην περίπτωση Χατζηδάκη. Κι αυτό δεν είναι Δικαιοσύνη. Σωστό, γιατί πολιτικοί των οποίων τα αδικήματα έχουν παραγραφεί, στο δρόμο, στις ταβέρνες και στα θέατρα είναι «γυμνοί», δεν απολαμβάνουν δηλαδή άλλης ασυλίας παρά μόνο όσης τους προσφέρει η όποια αστική μας ευγένεια. Με το να φοβούνται πια να βγουν από το σπίτι τους ήδη τιμωρούνται, «εξοστρακίζονται». Λάθος, γιατί ούτε αυτό είναι Δικαιοσύνη. Ο κατηγορούμενος είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Ψίθυροι, εικασίες, ακόμη και ισχυρές ενδείξεις αθέμιτου πλουτισμού εκτός δικαστηρίων παραμένουν μόνον αυτό, ψίθυροι, εικασίες και ενδείξεις.

Στην περίπτωση του Γιάννου Παπαντωνίου ο προβληματισμός είναι ανάλογος. Ο ρόλος του στη διαχείριση της ελληνικής οικονομίας αλλά και των αμυντικών εξοπλισμών επί σειρά ετών τον καθιστά για πολλούς ύποπτο, αν όχι ήδη ένοχο. Με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς δίκη. Είναι δίκαιο και σωστό αυτό; Όχι, αλλά όπως έδειξε και το χθεσινό επεισόδιο, είναι μία πραγματικότητα.

Το ότι δεν μπορεί να δει με την ησυχία του ούτε μία θεατρική παράσταση («καταπληκτική» τον ακούσαμε να τη χαρακτηρίζει στο τέλος) είναι το ελάχιστο φαίνεται τίμημα που πληρώνει, τίμημα που πληρώνουν αρκετοί πολιτικοί μας σήμερα. Ένοχοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου;
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News