Γράφω αυτές τις γραμμες γνωρίζοντας ότι πολλοί θα ενοχληθούν. Ίσως και να αγανακτήσουν θεωρώντας ότι βρίσκομαι πίσω από την εποχή μου. Παραδέχομαι λοιπόν ότι γράφω όχι μόνο με την ιδιότητα του δημοσιογράφου που οφείλει να αντιμετωπίζει τα γεγονότα με την απαραίτητη απόσταση. Γράφω και σαν πατέρας ενός δωδεκάχρονου κοριτσιού και ενός μικρότερου αγοριού…

Από σήμερα το πρωί που έμαθα ότι ένα σχεδόν συνομήλικο με την κόρη μου παιδί έπεσε θύμα ενός διεστραμμένου δολοφόνου ο οποίος ασέλγησε πάνω του και το πέταξε να πεθάνει σε ένα πηγάδι, νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι μου…Σκέφτομαι ότι το κτήνος με ανθρωπινη μορφη που διέπραξε αυτο το το εγκλημα -και ας εξοργιστούν κάποιοι με τους χαρακτηρισμούς -στη χειρότερη περίπτωση θα καταδικαστεί σε ισόβια και θα είναι έξω σε 15-17 χρόνια…

Σκέφτομαι ότι αν ο υπάνθρωπος που σκοτωσε το 11χρονο κορίτσι δείξει καλή διαγωγή, τότε θα μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερα ανάμεσα μας ακόμα πιο γρήγορα από τον χρόνο αυτό.

Τα σκέφτομαι όλα αυτά και εξοργίζομαι με το σύστημα Δικαίου που τα επιτρέπει…
Είμαι βέβαιος ότι ο δικηγόρος που θα αναλάβει την υπεράσπιση του θα προσπαθήσει να αποδείξει ότι ο πελάτης του έχει ψυχολογικά η και ψυχιατρικής φύσεως προβλήματα…Και είναι δεδομένο ότι έχει, γιατί ένα λογικό ον δεν μπορεί να διαπράξει με τόσο ωμό τρόπο ένα τέτοιο φρικτό έγκλημα.

Στην περίπτωση αυτή όμως, ειλικρινά αδιαφορώ…Αυτό που με νοιάζει είναι ο άνθρωπος αυτός να μην κυκλοφορήσει ποτέ ξανά ελεύθερος ανάμεσα σε άλλα 11χρονα κορίτσια…Κι επειδή η θανατική ποινή έχει καταργηθεί εδώ και χρόνια-δυστυχώς η ευτυχώς δεν είμαι σίγουρος ακόμα- ας γίνει τουλάχιστον αυτό…Ας μείνει στην φυλακή-η στο ψυχιατρείο- μέχρι το τέλος της ζωής του..Όχι για να τιμωρηθεί…

Να μείνει για να μην διαπράξει άλλο ένα εγκλημα…Για να μην στερήσει το χαμόγελο της ζωής από ένα ακόμα παιδί…Και για την τιμωρία…αν υπάρχουν Ερινύες, ας μεριμνήσουν να του κάνουν συντροφιά στο υπόλοιπο του βίου του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News