Το Δουβλίνο έχει δέκα φορές λιγότερο κόσμο από την Αθήνα αλλά μάλλον περισσότερα αξιοθέατα.  Δεν έχει  Αρχαία κληρονομιά  αλλά σέβεται πολύ αυτά που έχει.  Ήμουν πριν λίγο καιρό, καλεσμένος του Dublin City University, και πρόλαβα  να επισκεφτώ μερικά. Κυρίως ήθελα να δω το μουσείο-κατοικία του σπουδαίου συγγραφέα, Τζέιμς Τζόϋς. Και άλλοι σπουδαίοι του λόγου, όπως οι Τζόναθαν Σουίφτ, Τζώρτζ Μπέρναντ Σω, Σάμιουελ Μπέκετ και  Ρούντι Ντόϊλ αποτελούν σπουδαία κληρονομιά της  Ιρλανδίας, στην παγκόσμια λογοτεχνία. Όλοι τους, τιμούνται αναλόγως από την πατρίδα τους.

Αυτά θυμήθηκα όταν είδα ότι ο Αντώνης Σαμαράς «έντυσε» το προεκλογικό του διαφημιστικό σποτ με στοίχους του Ελύτη. Πριν καιρό,  η κόρη του Μάνου Λοΐζου, ζήτησε από το ΠΑΣΟΚ να πάψει να χρησιμοποιεί τραγούδι του πατέρα της στον ύμνο του. Το ίδιο έκανε και η σύντροφος του Οδυσσέα Ελύτη, ζητώντας από τη Νέα Δημοκρατία να απαλείψει τους στοίχους του Νομπελίστα. Ο Ελύτης και ο Λοΐζος δεν ανήκουν σε κόμματα αλλά ούτε και μόνο στους οικείους τους. Ούτε καν μόνο στην Ελλάδα. Όλοι οι σπουδαίοι άνθρωποι, δεν ανήκουν μόνο στις χώρες που γεννήθηκαν. Ο Ελύτης με τον Λοΐζο ανήκουν σε όσους διάβασαν ή θα διαβάσουν «Το Μονόγραμμα», σε όσους  άκουσαν ή θα ακούσουν «Το  Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», κατά  τον τρόπο που ο Τζόϋς ανήκει σε όποιον διάβασε και θα διαβάσει το βιβλίο του  «Οι Δουβλινέζοι». Ούτε τα πολιτικά κόμματα μπορούν να τους υιοθετήσουν, ούτε οι οικογένειές τους μπορούν να τους  «φυλακίσουν». 

Αλλά τα κόμματα εξουσίας, εκτός από το να «τους χρησιμοποιούν» για να συγκινήσουν τους οπαδούς τους, θα έπρεπε να είχαν κάνει κάτι για να γίνουν «κτήμα» όλων των κατοίκων αυτής της χώρας και των επισκεπτών της. Στην Αθήνα δεν υπάρχει καν μουσείο για τους Έλληνες Νομπελίστες. Και ας υπερηφανεύεται  ο κύριος Σαμαράς ότι ήταν «φίλος του Ελύτη». Ήταν όμως, και Υπ. Πολιτισμού. Η Αθήνα έχει  πολλά αγάλματα αλλά τα  επιβλητικότερα τα έχει αφιερώσει σε πολιτικούς, ξένους και γηγενείς, βασιλιάδες και επαναστάτες. Δεν θα δεις σε κεντρικό σημείο ούτε επιστήμονα, ούτε λογοτέχνη, ούτε κάποιον μεγάλο της τέχνης. Αυτούς  τους «έχουμε» μόνο για εκλογικό «ταρατατζούμ» και για το πατριωτικό μας «ξεδίψασμα».

Οι οδοί «Βασιλίσσης Αμαλίας», «Βασιλίσσης Σοφίας» και «Βασιλέως Κωνσταντίνου», «αγκαλιάζουν σφιχτά» και τα τρία  κτήρια της προεδρευόμενης Δημοκρατίας μας. Η Βουλή, το Προεδρικό Μέγαρο και το Μέγαρο Μαξίμου, είναι «περικυκλωμένα» από βασίλισσες και βασιλιάδες. Αν στη θέση κάποιας βασίλισσας ή βασιλιά, έμπαινε το όνομα του Ελύτη, του Λοΐζου ή του σπουδαίου γιατρού, Γιώργου Παπανικολάου, πόσο θα έχανε σε αίγλη η ιστορία μας; Θαρρώ πως η Βασίλισσα Σοφία, λιγότερα θα έχει προσφέρει στον πολιτισμό μας και ολόκληρη την ανθρωπότητα από τον Ελύτη, τον Λοΐζο ή τον Παπανικολάου, για να έχει τέτοια αιώνια τιμή, έναντι αυτών που «τους φωνάζουν» τα κόμματα  μόνο στις εκλογές.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News