Είμαι το πιο πολιτικό ζώον -εκτός πολιτικής- που γνωρίζω. Όπως δήλωσε και η Τζέσικα Ράμπιτ, δεν φταίω εγώ: Με σχεδίασαν έτσι. Ολόκληρο σόι, στενοί συγγενείς, κολλητοί, συνεργάτες, έφαγαν τα νιάτα και τις ζωές τους στην κάλυψη του ελληνικού κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ του τελευταίου μισού αιώνα. Το είδος των ανθρώπων που φέρνουν τη δουλειά στο σπίτι – και μάλιστα το ζουμί της δουλειάς, αυτό που συχνά δεν ανακοινώνεται, δεν τυπώνεται, δεν δημοσιοποιείται.

Καπάκι πάνω στο πολιτικό  καλούπι που με σχημάτισαν, έσκασε και η Μεταπολίτευση και απολωλάθηκα. Καρούμπαλα έβγαλα στην καθοδήγηση, ήμουν και μικρή, καταλαβαίνετε ότι την ταξική πάλη, τη συγκριτική φιλοσοφία και τα ρέστα άπαντα όλα, τα μάσησα, τα κατάπια, τα χώνεψα, μέχρι που κατάντησα να χέζω το «Τι να Κάνουμε» σε χαρτοπόλεμο.

Εντάξει.

Αυτό που αδέξια προσπαθώ να γράψω είναι ότι οι σημερινές εκλογές με αφορούν. Όπως και οι προηγούμενες. Και οι επόμενες. Κι όχι μόνο οι ελληνικές. Δεν είμαι τόσο γκάου που να νομίζω ότι η ιστορία του κόσμου γράφεται αποκλειστικά στη λατρεμένη μας πατρίδα.

Εντάξει.

Να με πεις εμένα «απολιτίκ», ισούται με τη χυδαιότερη βρισιά. Την ίδια στιγμή, όμως, με διακατέχει -όχι τώρα, ανέκαθεν- ο ισοκράτης μιας αναπόφευκτης ματαιότητας: Αυτό που καθιστά την υπερβολική προκόλληση σε ένα δόγμα ανοησία, το οπαδιλίκι κακογουστιά και την υστερική παραταξιακή αντιπαλότητα μητέρα όλων των δεινών μας. Είμαι εξαιρετικά καχύποπτη όταν ακούω οποιονδήποτε άνθρωπο, από ταξιτζή ως Πρωθυπουργό, να δηλώνει προβληματισμένος «ανησυχώ για τον τόπο μας». Για την πάρτη του ανησυχεί, και δεν το γράφω για κακό. Η πάρτη μας είναι ο τόπος μας, η πραγματική μας πατρίδα. Το πρωινό μας ξύπνημα, το μοναχικό περπάτημα μέχρι τη στάση ή το πάρκινγκ, το στρίμωγμα του χρόνου για να προλάβεις και τον μανάβη ανοιχτό και το κείμενο, ή το φασόν, ή τη δίκη, ή τη βάρδια – στην ώρα τους. Οι αγκαλιές της νύχτας και τα «σώπα, είμαι εδώ, είμαι εδώ», όταν το παιδί  ξυπνάει από έναν εφιάλτη. Ή όταν εμείς ξυπνάμε από έναν εφιάλτη και, πιστέψτε με, δεν ξέρω κανέναν που να πετάχτηκε στον ύπνο του, σαν να τον χτύπησε τρένο, επειδή ονειρεύτηκε ότι ξαναβγήκε ο Σαμαράς ή έβγαλε λάθος έδρες ο Τσίπρας. (Εκτός ίσως από τους ίδιους τους προαναφερόμενους). Μόνον ο φασισμός είναι για μένα εφιάλτης, θάνατος μέσα στη ζωή, η ασφυξία της ελευθερίας.

Εντάξει.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι πολιτικοί -και όσοι ζούν γύρω από τον χώρο τους- κάνουν τη δουλειά τους. Να δημιουργούν δηλαδή την εντύπωση ότι από το χαρτί «σου» στην κάλπη κρίνονται όλα. Αν κάνουμε το παραμικρό λάθος στην απόφασή μας (να πάμε δηλαδή όχι με το μέρος του καθενός), υπογράφουμε την εξόντωσή μας. Στην ουσία -δουλειά τους κι αυτό- μας χρεώνουν από τώρα την ευθύνη για την ατέλειωτη λίστα με διαπλανητικές βλακείες που είναι στατιστικά αποδεδειγμένο ότι θα διαπράξουν.

Τσιλ, σύντροφοι. Xαλαρώστε. Ό,τι και να γίνει σήμερα, οι άνθρωποι -όπως όλοι ο άνθρωποι, παντού- θα συνεχίζουν να αγωνιούν, να σπουδάζουν, να χρωστάνε, να κουράζονται, να απολύονται, να αδικούν και να αδικούνται. Αλλά θα συνεχίζουν να διαβάζουν, να βάζουν μεζέδες για την παρέα, να αγκαλιάζονται, να ερωτεύονται, να χωρίζουν, να κουρεύονται, να γεννιούνται και να πεθαίνουν. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε δευτερόλεπτο.

Και να ψηφίζουν, βεβαίως. Είμαστε όλα αυτά ταυτόχρονα, κι όλα μαζί είναι ο τόπος. 

Οπότε λυπάμαι, όχι, δεν με συντρίβει το βάρος της σημερινής ευθύνης και λοιπές παπαρολογίες. Ευπειθώς θα ανταποκριθώ στο εκλογικό δικαίωμα και την υποχρέωσή μου, κι ευπειθέστερα θα σεβαστώ των συμπατριωτών μου την ετυμηγορία.

Αλλά πριν -όπως κάθε πριν και κάθε μετά από κάθε τι- θα φροντίζω να είμαι λογιστικώς ενήμερη: Να καταθέτω κάθε πρωί όλα τα «σ' αγαπώ» που χρωστάω. Στην άλλη εκείνη τράπεζα: Την «Τράπεζα του Ουρανού» – έτσι την είχε πει ο  Χατζιδάκις. Και με τ' άλλο χέρι, βεβαίως και έχω το νου μου στις υποθέσεις της Γης. Είμαι ακόμα εδώ, αλλωστε.

Κάπου ενδιάμεσα, η Κατερίνα Γκίκα -άλλο πολιτικό ζούδι, με τεράστιο ταλέντο στη χαρά της ζωής, την τόσο σκληρά κατακτημένη αίσθηση προτεραιοτήτων, στοιχεία που την έκαναν και τόσο ιδιαίτερη στην πολιτική ενημέρωση- η Κατερίνα λοιπόν, με φτερά αγγέλου στους ώμους, θα μας τραβάει μια ανάρμοστη, θεόμουρλη selfie από τον ουρανό του Φαλήρου. Μια πολαρόιντ «σ΄αγαπώ», που δεν τυπώνεται, δεν ποστάρεται, δεν δημοσιοποιείται – και δεν ξεθωριάζει ποτέ.

Άντε, καλό βόλι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News