Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο έχω λογαριασμό στο twitter. Από περιέργεια στην αρχή, αλλά τώρα το επισκέπτομαι τουλάχιστον μια φορά την ημέρα. Για όσους δεν ξέρουν, το twitter είναι ένα κοινωνικό δίκτυο όπου παρακολουθείς ουσιαστικά τα tweets (= τιτιβίσματα – ελπίζω να μην διαβάζει ο κ. Μπαμπινιώτης) όσων έχεις επιλέξει να ακολουθείς. Γράφεις κι εσύ τα δικά σου, αλλά δεν έχει τις φλυαρίες του facebook.  Ότι πεις  πρέπει να είναι μέσα σε 140 χαρακτήρες, δηλαδή μια-δυο προτάσεις. Εδώ βρίσκει τέλεια εφαρμογή το «λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν».

Το twitter με βολεύει γιατί βλέπεις με μια ματιά τελευταίες ειδήσεις, ενδιαφέρουσες απόψεις, ωραία links και πιάνεις πού και πού και την κουβέντα. Βλέποντας το timeline σου καταλαβαίνεις σε δύο λεπτά ποια είναι η τρέχουσα επικαιρότητα, όχι απλώς η σημερινή αλλά των τελευταίων λεπτών. Επίσης βρίσκεις ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με το οτιδήποτε. Το βασικό όμως είναι να επιλέξεις ποιους θα ακολουθήσεις έτσι ώστε να βρίσκεις στη λεγόμενη χρονογραμμή σου (ή timeline όπως λέγεται η αλληλουχία των tweets που βλέπεις και ενημερώνεται κάθε λίγα δευτερόλεπτα) ενδιαφέροντα για σένα πράγματα κι όχι άχρηστο «θόρυβο». Σημειωτέον ότι καλό είναι στο twitter να «ακολουθάς» και πρόσωπα με τα οποία μπορεί να διαφωνείς σε κάποια θέματα ή γενικά, έτσι ώστε να διαμορφώνεις συνολική άποψη.

Υπάρχουν στην Ελλάδα περίπου 120.000 λογαριασμοί στο twitter που ανήκουν σε μια μεγάλη γκάμα φυσικών προσώπων, οργανώσεων, εταιριών, ΜΜΕ κλπ. Από συστηματικούς bloggers, ανήσυχους συμπολίτες μας που θέλουν να εξωτερικεύσουν τη γνώμη τους, διάσημους σταρ, ειδησεογραφικά πρακτορεία και εφημερίδες, δημοσιογράφους, πολιτικούς κλπ. Μάλιστα πολλά μέσα ενημέρωσης προτρέπουν τους εργαζόμενους σε αυτά να ανοίγουν λογαριασμό στο twitter για να αλληλεπιδρούν πιο άμεσα με το κοινό. Πρόκειται για μέσα που έχουν καταλάβει ότι πλέον το παιχνίδι της ενημέρωσης-προβολής δεν παίζεται μόνο από εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση και ραδιόφωνο αλλά σε μεγάλο βαθμό έχει πλέον περάσει στο διαδίκτυο.

Στο twitter ο καθένας έχει τη δυνατότητα να εκφράσει τη γνώμη του ελεύθερα. Την διαδικτυακή  αναγνωρισιμότητα δεν την αποκτά κάποιος όπως στην τηλεόραση: δεν αρκεί δηλαδή να σε θέλει και  να σε προωθεί «το σύστημα», πρέπει να σε αποδεχτεί η ευρύτερη κοινότητα των χρηστών. Όπως και στη ζωή, δεν ξεκινάνε βέβαια όλοι από το ίδιο σημείο εκκίνησης (οι πιο «διάσημοι» έχουν με το καλημέρα περισσότερους followers), αλλά στην πορεία «επιβιώνουν» αυτοί που πραγματικά έχουν να πουν κάτι, εκτός από το τι φάγανε το μεσημέρι. Η διαδικασία λοιπόν «καθιέρωσης» στο διαδικτυακό χώρο είναι πιο δημοκρατική και αξιοκρατική από ότι σε άλλα μέσα γιατί είναι περισσότεροι αυτοί που κρίνουν.

Με τις εκλογές να πλησιάζουν θα αρχίσουν να δραστηριοποιούνται και πολλοί λογαριασμοί πολιτικών. Να μας θυμίσουν την παρουσία τους και βεβαίως τις απόψεις τους (που μικρή σημασία βέβαια έχουν γιατί, όπως αποδείχθηκε τελευταία, με περισσή ευκολία μπορεί να τις αντιστρέψουν καθότι «άλλαξαν οι συνθήκες»). Συνήθως αυτούς τους λογαριασμούς τους διαχειρίζονται εξειδικευμένοι (;) στη σύγχρονη επικοινωνία συνεργάτες τους. Κατά τη γνώμη μου όμως τον μεγαλύτερο ρόλο θα τον παίξουν όχι οι λογαριασμοί των πολιτικών, αλλά των διαφόρων φανερών ή και αφανών υποστηρικτών τους που θα αγιοποιούν ή θα στοχοποιούν κατά περίσταση. Αν κάποιος έχει π.χ. 10,000 followers αποκτά μια καθόλου ευκαταφρόνητη δύναμη το κάθε tweet του. Όχι ότι 140 χαρακτήρες μπορούν να αλλάξουν τη γνώμη που έχουμε σχηματίσει για έναν πολιτικό, αλλά ένας ζωηρός διάλογος στο twitter μπορεί να προβληματίσει να σε αναγκάσει να ψάξεις και να ενημερωθείς καλύτερα.

Με δεδομένη τη δυσκολία των δημόσιων εμφανίσεων των πολιτικών προσώπων και τους περιορισμούς της τηλεόρασης αυτές οι εκλογές δίνουν μια ευκαιρία στο διαδίκτυο να πάρει το πάνω χέρι. Τα κοινωνικά δίκτυα σίγουρα θα παίξουν σημαντικό ρόλο και ίσως είναι ευκαιρία να ακουστεί και κάτι διαφορετικό από μη ελεγχόμενα κανάλια ενημέρωσης. Εξάλλου, όπως όλα τα δίκτυα, έχουν πολλαπλασιαστική επιρροή και μπορούν πλέον να ανεβάζουν στο προσκήνιο πρόσωπα και συμπεριφορές που έχουν κάτι διαφορετικό να πουν. Η δύναμη ενός κειμένου, μιας γνώμης μπορεί να πολλαπλασιαστεί μέσω της διάδοσής του κι εκεί είναι ο σημαντικότερος ρόλος των κοινωνικών δικτύων.

Φαίνεται ότι στις εκλογές της δεκαετίας μας το twitter και τα άλλα κοινωνικά δίκτυα όπως το facebook θα αντικαταστήσουν το καφενείο της δεκαετίας του ‘70-‘80. Την δεκαετία του ‘80 τον ρυθμό τον έδιναν οι πλατείες και οι «λαοθάλασσες». Την δεκαετία του 90-2000 τα τηλεπαράθυρα. Τη δεκαετία που διανύουμε τα κοινωνικά δίκτυα θα είναι το νέο βήμα ανταλλαγής απόψεων και προσέλκυσης ψηφοφόρων. Το θέμα είναι όμως ότι σε ένα μέσο αλληλεπίδρασης όπως τα κοινωνικά δίκτυα δεν περνάει ο μονόλογος και η ξύλινη συνθηματολογία. Υπάρχει ο αντίλογος και μάλιστα από τη βάση. Δεν πείθονται πια εύκολα οι «ιθαγενείς» από τη γλώσσα του σώματος και το χρωματισμό της φωνής. Πείθονται μόνο από επιχειρήματα σε πολύ συγκεκριμένες ερωτήσεις που οι ίδιοι (κι όχι κάποιος τηλεπαρουσιαστής) θέτουν. Όποιος το καταλάβει αυτό νωρίτερα θα είναι κι ο κερδισμένος της νέας εποχής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News