Μα, υπήρξα κτηνοβάτης, όπως, περίπου, είπε ο κ. Νεράντζης στη Βουλή; Δεν το ήξερα. Πού να φανταστώ στη μέση ηλικία μου, ότι θα μου κολλήσουν και αυτή την ταμπέλα. Δεν έχει σημασία που αναφέρεται στο παρελθόν μου. Είχα βέβαια δικαιολογία, ήμουν παιδί.

Την Τρίτη ψηφίζεται το αντιρατσιστικό, Νεράντζη, όπως πολύ καλά θα ξέρεις. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός πέρασε και -τι συμφορά για σένα- και η ταυτότητα φύλου. Δεν γνωρίζω όλα τα άρθρα του νόμου. Μόνο αυτά που «καίνε». Αφού όμως δεν ψηφίστηκε ακόμη, έχω περιθώριο ως την Τρίτη να σε βρίσω ελεύθερα χωρίς καμία ποινή με τον σχετικό νόμο.

Δεν νομίζω όμως να υπάρχει κάποιο σχετικό άρθρο για την ηλιθιότητα σ' αυτόν το νόμο. Ούτε για τους τσοπαναραίους, που καμία αρνητικότητα δεν έχω με το εν λόγω επάγγελμα. Αλλά αν μη τι άλο ας μη μιλούν για πράγματα που δεν γνωρίζουν. Αν θέλει να τα μάθει, υπάρχουν ειδικοί χώροι και πάρκα για να καταλάβει τις διαφορές, γιατί κάπου έχει μπερδευτεί το χρυσό μου. Μεταξύ μας, πουθενά δεν μπερδεύτηκε. Ήθελε να προκαλέσει αντιδράσεις. Γιατί αν όντως ένα 10% τα πιστεύει έχει παθολογικό πρόβλημα ο «άνθρωπος».

Δεν μπορεί, δεν γίνεται μέσα σε ένα κοινοβούλιο μιας υποτιθέμενης δημοκρατικής χώρας να ανεβαίνει βουλευτής κόμματος και να προσβάλλει με τέτοιο κατάπτυστο τρόπο χιλιάδες ανθρώπων, επειδή σιχαίνεται την πολυχρωμία. Και μια και το ανέφερα, αρκετοί με ρωτούν ως πρός τι και γιατί υπερασπίζομαι τους gay συνανθρώπους μου, απ΄ τη στιγμή που έχω «διαλέξει» έναν άλλο τρόπο έκφρασης.

Γιατί πάνω απ' όλα είμαι άνθρωπος. Γιατί ξέρω τι σημαίνει καταπίεση και στέρηση δικαιωμάτων. Μια ζωή ολόκληρη. Τους έχω φάει στη μάπα τους Νεράντζηδες και τα νεράντζια τους με πολλή δύναμη σε όλο μου το σώμα, στη μέση του πουθενά. Δεν είναι άνθρωποι αυτοί. Υποχείρια ενός σχεδίου κράτους-εκκλησίας με απώτερο σκοπό και άλλη αποβλάκωση. Σε κάποια σημεία το καταφέρνουν. Σε κάποια άλλα, όπως την Παρασκευή με εκείνη την υπέροχη πορεία στη Βουλή, δεν τα κατάφεραν. 

Πάντα θα βρίσκουν απέναντί τους άνθρώπους που έχασαν πολλές στιγμές απ' τη ζωή τους γιατί κάποιοι άλλοι είναι στενοκέφαλοι και φασίστες. Κάτι καταφέραμε. Πάντα κάτι θα καταφέρνουμε αν είμαστε ενωμένοι κι ας έχουμε τις αντιθέσεις μας ανάμεσά μας.Τώρα ήμασταν μια γροθιά. Λίγο χαλαρή γιατί περίπου ξέραμε τι και πώς. Λίγο χαλαρή γιατί δεν είδα ανθρώπους που ήμουν σίγουρη πως θα δω και απλά απογοητεύτηκα. Έλειψαν πολιτικοί (με δυο-τρεις εξαιρέσεις), έλειψαν φίλα προσκείμενοι άνθρωποι της gay-trans κοινότητας.

Είχε όμως τόσο νέα παιδιά, τόσα πολλά, με τέτοιο δυναμισμό, που δεν χρειάζονται ένα pride για να βγουν στους δρόμους. Γι' αυτά τα παιδιά παλεύω. Πιάστηκαν οι ώμοι μου να κρατώ την πολύχρωμη σημαία κι όταν έφτασα μπροστά στη Βουλή την άφησα να ανεμίζει και τα φλας να τραβούν αυτό το οξύμωρο. Τράνς, Βουλή, ουράνιο τόξο. Μου ήρθε μια τρελή ιδέα, αλλά ήταν αργά πια. Να γεμίζαμε -όχι να πετούσαμε- με νεράντζια όλο το προαύλιο. Θα έβγαιναν πολλά βάζα με γλυκό νεραντζάκι. Γιατί αυτό ήταν σκέτη χολή και δηλητήριο…

Εν αναμονή της Τρίτης λοιπόν..

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News