Αυτοί που νέοι έζησαν την μεταπολίτευση -όχι όλοι, όμως οι πολλοί- έχουν στο αγωνιστικό τους ημερολόγιο να θυμούνται πορείες και μεγάλες βόλτες σε μια Αθήνα ζωντανή, σε πάρκα γεμάτα, σε σινεμά, συναυλίες. Συνθήματα και παλμός μιας νεολαίας που η στιγμή της προσωπικής ελευθερίας συνδεόταν με την κοινωνία που άνοιγε, με τον κόσμο. Η κοινή γλώσσα των βιωμάτων, της λογοτεχνίας, της ποίησης, της μουσικής κυρίως, έπλασε παρέες κι έγραψε ιστορίες άλλοτε αληθινές κι άλλοτε αληθοφανείς. Οι περισσότεροι πάντως δεν χτυπήθηκαν στα κρατητήρια της Ασφάλειας, δεν αντιστάθηκαν σώμα με σώμα στον εχθρό, δεν μπήκαν κυνηγημένοι σε μια ανοιχτή πόρτα άγνωστης προστάτιδας, δεν εξορίστηκαν. Ο μύθος του Πολυτεχνείου συνόδεψε συζητήσεις για τα επόμενα χρόνια, σε τραπέζια φαγητού, σε ερωτικά ραντεβού, σε ξενύχτια με φίλους. «Ήταν η νιότη μας και η εξωστρέφειά μας, νιώθαμε ισχυροί για την κατάκτηση». Ήταν η ανάγκη του «ήμουν κι εγώ εκεί». Να πάρουμε λίγο απ’ τη δόξα των αληθινών ηρώων. Το ποιος καπηλεύθηκε τον πραγματικό των λίγων αγώνα φάνηκε στην πορεία και την ελληνική Βουλή.

Το «ρεπορτάζ» από το προαύλιο της ΕΡΤ, τις μέρες αυτές, με έκανε να ξαναθυμηθώ την ανάγκη να «ηρωοποιηθώ», έστω για ένα λεπτό. Πόσοι από όλους αυτούς που μιλούν για τα προσωπικά τους βιώματα (και όχι για τη συμπαράσταση ή για την αντίθεσή τους στη βίαιη νεοδημοκρατική απόφαση) ήταν στ’ αλήθεια επαγγελματίες που νοιάζονταν ή εργάζονταν για την ΕΡΤ; Πόσοι την έφτυναν, πόσοι την έκλειναν, πόσοι την έβριζαν ή την απαρνιόντουσαν; Και ξαφνικά, με έναν προκλητικό τρόπο, αυτή κλείνει και οι πολλοί τη θυμούνται και τοποθετούνται δημόσια ή ιδιωτικά για το καλό της πρόσωπο που δεν κατάφερε να κρατηθεί ζωντανό. Και πού ήταν όλοι αυτοί να μιλήσουν, όταν έβλεπαν πως ακόμα και αυτή την τηλεοπτική σεζόν που τα ιδιωτικά κανάλια δεν είχαν λεφτά να κάνουν παραγωγές, η ΕΡΤ έβαζε τρικλοποδιά στον εαυτόν της και αντί να πατήσει γκάζι και να δείξει την αξία της, να προβάλει τον πλούτο που κρύβει στα ντουλάπια της και να βγάλει πρόγραμμα ανταγωνιστικό, έκανε στάσεις εργασίας με την ώρα, πατέντα των αιώνιων συνδικαλιστών.

Το Πολυτεχνείο, κάποιοι της γενιάς μου το καταλάβαμε μεγαλώνοντας και απομυθοποιήσαμε πρόσωπα και καταστάσεις. Κι αυτό ήταν ένα «πλατύσκαλο» στη διαδικασία της ωριμότητάς μας. Με τα πολλά «Πολυτεχνεία» που είδαμε τα επόμενα 40 χρόνια καταλάβαμε ότι το είχαμε αδικήσει. Αυτούς που ήταν μέσα, φυσικά. Που τα έβαλαν με το τανκ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News