(Διαβάζεται καλύτερα υπό τους ήχους του Clocks των Coldplay)

«Ραντεβού στο Ρολόι». Πόσες φορές δεν έχουμε ορίσει ως σημείο συνάντησης με συνεργάτες, με φίλους, με έρωτες, εμείς οι Γιαννιώτες, αλλά και οι επισκέπτες, το Ρολόι της πλατείας.

Μπορεί ο Αϊνστάιν να υποστήριζε ότι «η διάκριση μεταξύ παρόντος, παρελθόντος και μέλλοντος είναι απλώς ψευδαίσθηση» και πως, κατ’ επέκταση, το ρολόι -ουσιαστικά- μετρά κάτι που δεν έχουμε τόση ανάγκη.

Η αξία όμως του Ρολογιού των Ιωαννίνων, που μας κοιτά… αφ’ υψηλού τόσα χρόνια, δεν έγκειται μόνο στη μέτρηση της ουτοπίας του χρόνου, αλλά στην ιστορική του αξία. Και στο γεγονός ότι συνδέει το χθες με το σήμερα.

Το Ρολόι της πόλης των Ιωαννίνων κατασκευάστηκε το 1905 επί τουρκοκρατίας. Η αρχική του θέση ήταν στο κέντρο της κάτω πλατείας, στη συμβολή της κεντρικής πλατείας με την οδό Αβέρωφ, κατά παραγγελία του γενικού διοικητή Ηπείρου και Αλβανίας Οσμάν πασά Κούρδου.

Ύστερα, όμως, από ένα ατύχημα, κατά τη διάρκεια παρέλασης του Πυροβολικού το 1918, το Ρολόι υπέστη σοβαρές ζημιές, γεγονός που οδήγησε στην αποξήλωση και αναστήλωσή του στη σημερινή του θέση, το 1925.

Άραγε, σε πόσες ιστορίες της ζωής θα ήταν μάρτυρας; Εκεί, στις 15 Φεβρουαρίου του 1913 κρεμάστηκαν Έλληνες πατριώτες. Και εκεί, υψώθηκε η γαλανόλευκη από μέλη της ΕΠΟΝ στις 21 Φεβρουαρίου του 1944.

Μπροστά του όμως εκτυλίσσονται και απλές, καθημερινές ιστορίες. Άνθρωποι συναντώνται για πρώτη φορά, σε κάποιο ραντεβού «στα τυφλά». Έφηβοι, μετρούν τα λεπτά και περιμένουν με ανυπομονησία την άφιξη του έρωτά τους. Αλλά και μεγαλύτεροι που τρέχουν να προλάβουν να ζήσουν, στην τρέλα της πόλης.

Το Ρολόι είχε σταματήσει να λειτουργεί, λόγω βλάβης και ο ήχος της καμπάνας του, κάθε ώρα, δεν μαρτυρούσε τη ροή του χρόνου.

Ωστόσο από το 2012, οι δείκτες «ξεπάγωσαν», μετά τις απαραίτητες επιδιορθώσεις και την αντικατάσταση του πεπαλαιωμένου μηχανισμού από σύγχρονο, ηλεκτρονικό.

Πίσω από την επαναλειτουργία του βρίσκεται ένας από τους ελάχιστους και παλαιότερους ωρολογοποιούς της πόλης, ο Σπύρος Φανίτσιος. Κλασικός ωρολογοποιός, αλλά και άνθρωπος της τεχνολογίας, εδώ και 44 χρόνια στέκεται πίσω από τον πάγκο του, στο παλιό κατάστημα της οδού Αβέρωφ και επισκευάζει ρολόγια.

Όχι, δεν αλλάζει απλά μπαταρία. Δεν υποδύεται τον τεχνίτη, για να σου πάρει το ευρώ και να σε αφήσει χωρίς ρολόι, μόλις βγεις από την πόρτα. Έχουν περάσει από τα χέρια του χιλιάδες ρολόγια και η αγάπη του γι’ αυτό που κάνει, αλλά και για τον τόπο του δεν τον άφησαν να φύγει στο εξωτερικό, αλλά ούτε και να πλουτίσει!

Γι’ αυτόν τον άνθρωπο, το Ρολόι της πλατείας, αποτελεί σήμα κατατεθέν της πόλης, αφού είναι συνυφασμένο με την ιστορία και τη διαδρομή της.

Και για όλους εμάς όμως, που το αντικρίζουμε καθημερινά στην ίδια θέση, αποτελεί υπενθύμιση πως ο χρόνος «ρέει» σαν χείμαρρος που κυλά ασταμάτητα…

Και μας έρχονται στο μυαλό οι στίχοι του Μάνου Χατζιδάκι:

«- Τι προσπαθείς;

– Να σταματήσω τη στιγμή.

– Μας προσπερνά, δεν ωφελεί.

– Αν φύγεις, φεύγει.

– Δεν μπορώ.

Ο χρόνος φεύγει

Όχι εγώ …».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News