Πλησιάζουν Χριστούγεννα και, ως είθισται, τα θαύματα περιλαμβάνονται στο πνεύμα των ημερών. Όλοι θέλουμε να πιστέψουμε σε κάτι και αυτό το κάτι να πραγματοποιηθεί. Έτσι, απόκοσμα, σαν ένα θαύμα. Εδώ στα Γιάννενα, πολλοί θα ευχηθούν, για μία χρονιά ακόμη, να βρουν δουλειά. Είναι κυρίως νέοι άνθρωποι, που έμαθαν, σπούδασαν, έτρεξαν, αλλά δε βλέπουν τους εαυτούς τους πίσω από ένα γραφείο, πάγκο ή οτιδήποτε άλλο, δεν έχει σημασία ο χώρος. Αλλά βλέπουν τους εαυτούς τους πίσω από τα νούμερα της ΕΛΣΤΑΤ και του ΟΑΕΔ, που τους ανεβάζουν στην κορυφή της ανεργίας.

Τον περασμένο Ιούλιο, δημοσίευμα γερμανικής εφημερίδας με τίτλο «Απελπισμένα Ιωάννινα. Η Bild στον πιο απέλπιδο τόπο της ΕΕ», κατέγραφε δηλώσεις νέων ανθρώπων, οι οποίοι εξέφραζαν την έντονη αμφισβήτησή τους σχετικά με το αν θα συζητηθεί οτιδήποτε «σοβαρό και αποτελεσματικό» για την ανεργία των νέων.

«Εκεί, κοντά στα αλβανικά σύνορα, στα Ιωάννινα των 100.000 κατοίκων, το ποσοστό ανεργίας ήταν πάντα υψηλό, ωστόσο μετά την κρίση, οι αριθμοί έχουν αγγίξει αστρονομικά ύψη», έγραφε ο συντάκτης που έκανε λόγο για έναν φαύλο κύκλο κατά τον οποίο οι νέοι να επιστρέψουν στην πατρική τους εστία λόγω οικονομικής δυσχέρειας, με αποτέλεσμα να στερούνται πια αυτοπεποίθησης κι ελπίδας.

Σε αυτό το τελευταίο θα μείνω και θα διαφωνήσω. Συναναστρέφομαι καθημερινά πολλούς ανθρώπους της ηλικίας μου, μικρότερους ή μεγαλύτερους. Είτε είναι άνεργοι, είτε έχουν δουλειά και αμείβονται με μισθούς πείνας, δεν το βάζουν κάτω.

Ναι, κάποιες φορές απελπίζονται αλλά συνεχίζουν να προσπαθούν, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι θα ξεχάσουν την ειδίκευσή τους και θα προσπαθήσουν να δουλέψουν πάνω σε κάτι τελείως διαφορετικό, θα χτυπήσουν πόρτες, που ποτέ δεν περίμεναν, αλλά θα δουλέψουν. Γιατί το θέλουν. Παρά το γεγονός ότι τους χαρακτήρισαν «γενιά του καναπέ» ή του «φραπέ». Αυτή η γενιά είναι που προσπαθεί, παλεύει, κόντρα στις δυσκολίες και με χαμόγελο. Όχι πάντα, αλλά με χαμόγελο.

Και δεν είναι μόνοι οι άνεργοι. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, είναι και όσοι νέοι δουλεύουν, βάζοντας παραπάνω «νερό στο κρασί τους». Αυτό σημαίνει ότι για να μπορούν να ζήσουν, αλλά και να νιώθουν παραγωγικοί, σε μια κοινωνία που αποσυντίθεται, ανέχονται πολλά. Εννοώ μισθούς των 300 ευρώ, «μαύρη εργασία», ατέλειωτες ώρες άγχους και υπομονής. Αναγκάζονται συνήθως να υπομείνουν τις παράλογες απαιτήσεις του αφεντικού, απάνθρωπες συνθήκες εργασίας και συμπεριφορές που δεν αρμόζουν σε κανέναν εργαζόμενο.

Αυτοί οι νέοι και των δύο κατηγοριών, τις ελεύθερες ώρες τους, τις ώρες της χαλάρωσης, χαμογελούν, κάνουν όνειρα, αισιοδοξούν.

Οι μεν ότι θα γίνει ένα θαύμα και θα βρουν δουλειά, οι δε ότι θα πάνε στη δουλειά και θα ακούσουν αυτό το πολυπόθητο «μπράβο», που κάποιες φορές αξίζει περισσότερο και από τον μισθό τους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News