«Αν σκοπεύεις να κάνεις οικογένεια, μόνο στην επαρχία θα μεγαλώσουν τα παιδιά σου σωστά». Αυτή η φράση ακουγόταν πολύ συχνά πριν από λίγα χρόνια και δεν αναφερόταν μόνο στον καθαρό αέρα των πόλεων, μακριά από την Αθήνα του καυσαερίου. Όσοι και κυρίως όσες την εκστόμιζαν, είχαν δει τα δικά τους παιδιά να μεγαλώνουν παίζοντας στις αλάνες, μέχρι να βγει το φεγγάρι. Να ανακαλύπτουν τη φύση, να περπατούν με γυμνά πόδια, να πέφτουν, αλλά να ξανασηκώνονται και να συνεχίζουν. Η μαγεία του παιχνιδιού, αυτή που έχουμε ξεχάσει πια, αφού όταν αναφερόμαστε σε αυτή τη λέξη, μας έρχονται στο μυαλό πολιτικά «μαγειρέματα», έτρεφε γενιές και γενιές και στα Γιάννενα.

«Η ζωή και η κίνηση ήταν και είναι χαρακτηριστικό της μικρής ηλικίας γι’ αυτό και τα παιδιά τότε δεν έμεναν στα καθιστικά παιχνίδια μόνο. Έτρεχαν στις ρεματιές και τα λαγκάδια κι αναζητούσαν περιπέτειες. Χάνονταν ώρες ολόκληρες μέσα στα λόγγα για εξερευνήσεις, έφταναν κάτω στα ποτάμια να θαυμάσουν τη δύναμη και την ορμή του νερού, να απολαύσουν την ομορφιά της ακροποταμιάς με τα πυκνόφυλλα πλατάνια και τις δροσερές ιτιές. Άλλοτε ανέβαιναν στις κορυφές των πανύψηλων δέντρων για να επιθεωρήσουν τις φωλιές της κουρούνας, της κίσσας και της καρακάξας ή γδέρνονταν ανάμεσα στις μπατλιές (μεγάλες τούφες από βάτα) για να θαυμάσουν τα όμορφα αυγά του κότσυφα και των άλλων μικρών πουλιών. Δε δίσταζαν να φτάσουν ως πέρα στις πλαγιές τις κατάφυτες από γράβα να βρουν τις ψεύτικα φτιαγμένες, εντελώς άτεχνες, φωλιές της τρυγόνας να παρακολουθούν την πορεία της επώασης για να πάρουν τα τρυγονάκια να τα βάλλουν στο αυτοσχεδιασμένο βέργινο κλουβί» αναφέρει ο Σύλλογος Ηπειρωτών «Ο Πύρρος».

Είχα ξεχάσει κι εγώ ότι, κάθε καλοκαίρι, μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και τραγουδούσαμε στα δρομάκια, κυνηγώντας πυγολαμπίδες. Το θυμήθηκα, όταν πρόσφατα, σε ένα παιδικό πάρτι, είδα παιδιά, κάτω των δέκα ετών, να μην ξεκολλάνε από τα κινητά τους, τις ταμπλέτες και την τηλεόραση. Βλέπετε, η δική τους διασκέδαση κρύβεται πίσω από μία οθόνη και όχι έξω, στην πραγματική εξερεύνηση της χαράς.

Ή του υγιούς ανταγωνισμού. Ή της δύναμης. Όπως, όταν οι μαθητές της Ζωσιμαίας Σχολής Ιωαννίνων, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’50, αρχές του ’60 έπαιζαν τον «Λίθο», ένα παιχνίδι που έχει τις ρίζες του στην αρχαία Σπάρτη – ήταν πολύ διαδεδομένο στο Ζαγόρι. Γι’ αυτό και στους σχολικούς αγώνες της εποχής, τα αγόρια από το Πάπιγκο, όπως ο κ. Λευτέρης Χριστοδούλου, υπερτερούσαν και κατάφερναν να ρίξουν τις μεγάλες πλάκες που στήνονταν απέναντί τους, πιο εύκολα σε σχέση με τους μαθητές του Αρρένων.

Και τότε τραγουδούσαν τον ύμνο τους: «Μες στη Ζωσιμαία, όμορφα κι ωραία, ζούμε τα καλύτερα παιδιά. Γιατί πάντα μας προσέχουν κι από πίσω τρέχουν οι καθηγητές μας με χαρά. ‘Μη εδώ’ φωνάζουν, ‘Μη εκεί’ φωνάζουν, ‘Βάλτε τα καπέλα σας, παιδιά’…».

Αναμνήσεις αλλοτινών χρόνων, από τα σχολικά χρόνια στα Γιάννενα, με πολλά παιχνίδια αυτοσχεδιασμένα στη στιγμή όπως η μέλισσα, οι κλέφτες, οι μαμάδες, το μπιζ, ο μότσιος κ.α. και παιχνίδια επίσης εμπνευσμένα από την ίδια τη φύση και το περιβάλλον. Από τη ζωή όπως κυλούσε εκείνη την εποχή, με όλες τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητές της. Αλλά και με την ομορφιά και τον ενθουσιασμό της εφευρετικότητας…

Εσείς, θυμάστε;

(Διαβάζεται καλύτερα υπό τους ήχους του Μάθαμε τον έρωτα)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News