(Διαβάζεται καλύτερα υπό τους ήχους του «Σταθμού» της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, από το soundrack της Πολίτικης Κουζίνας)

Πρωτοχρονιά στην Κωνσταντινούπολη. Πρώτη φορά μακριά από το σπίτι. Αλλά δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή ότι πάω σε ξένο τόπο. Και το διαπίστωσα αμέσως μόλις πάτησα το πόδι μου στην Πόλη. Ένιωσα οικεία. Σα να τον ήξερα αυτό τον τόπο, σα να έβλεπα κάθε μέρα αυτούς τους μιναρέδες. Σα να πλημμύριζαν κάθε πρωί οι αισθήσεις μου από τη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου ελληνικού (ή τούρκικου) καφέ και του φρέσκου βουτύρου του μπακλαβά. Σκέφτομαι για μια στιγμή ότι ζω ένα déjà vu. Αλλά ο ήχος του κλαρίνου στον πεζόδρομο της Ταξίμ την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Με κάνει να συνειδητοποιήσω πόσα κοινά έχουν η Πόλη και τα Γιάννενα. Λογικό θα μου πείτε, μιας και μιλάμε για δύο λαούς που συνυπήρχαν για πάρα πολλά χρόνια στην ηπειρώτικη πρωτεύουσα – και που αντάλλαξαν και αφομοίωσαν πολλά στοιχεία.

Μια βόλτα, λοιπόν, στην Πόλη για έναν κάτοικο των Ιωαννίνων είναι σαν μια βόλτα στους δρόμους της δικής του πόλης. Πέρα από εθνικές και θρησκευτικές διαφορές, οι ομοιότητες είναι πολλές. Και πολύ παραπάνω από αντιληπτές. Είναι οι γεύσεις, οι μυρωδιές, οι ήχοι, οι εικόνες. Μπακλαβάς στην Πόλη, μπακλαβάς και στα Γιάννενα. Μιναρέδες σε κάθε γωνιά της Πόλης, μιναρέδες στο Τζαμί Καλούτσιανης στα Γιάννενα και στο Ίτς Καλέ. Κλαρίνο στους δρόμους τις γιορτές, παραμονές με κλαρίνο και σουβλάκια σε κάθε γιαννιώτικο στέκι. Πίτες με χειροποίητο φύλλο και στα δύο αυτά μέρη. Και πόσα ακόμη κοινά… Για να μην αναφερθώ στις κοινές λέξεις (κιοφτές, κοκορέτσι, παζάρι, χαμπέρι, αλισβερίσι κτλ).

Όλα αυτά δε μας χωρίζουν, αλλά μας ενώνουν. Όσο κι αν κάποιοι δε θέλουν να το χωνέψουν. Μας ενώνουν με έναν λαό, που μας βλέπει ως γείτονες και ως αδέλφια. Στο άκουσμα του «Καλημέρα» στο Καπαλί Τσαρσί, τα πρόσωπα των ανθρώπων άστραφταν! Και οι περισσότεροι φώναζαν «Γιάννενα, μπατζανάκης»!

Το μόνο στο οποίο διαφέρουμε Γιαννιώτες και Πολίτες είναι το κάπνισμα στους χώρους εστίασης. Βλέπετε, αυτοί τηρούν ευλαβικά τον νόμο και σέβονται αντικαπνιστές και τουρίστες. Σε αντίθεση με εμάς στα Γιάννενα, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, που επαναφέρουμε τον αντικαπνιστικό νόμο στις γιορτές για να γεμίσουν τα ταμεία του κράτους από τα πρόστιμα. Και κανείς φυσικά δεν παίρνει στα σοβαρά την απαγόρευση αυτή. Ναι, είμαστε απείθαρχοι!

Βρήκα κι άλλες διαφορές, στο σύντομο ταξίδι μου, αλλά τα κοινά μας ήταν αυτά που με εντυπωσίασαν περισσότερο. Μέχρι που, βγαίνοντας από τη σήραγγα του Δρίσκου, αντίκρισα (με δυσκολία) την πόλη των Ιωαννίνων κάτω από ένα πυκνό σύννεφο αιθαλομίχλης. Και προσγειώθηκα στη γιαννιώτικη πραγματικότητα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News