Ένας ηλικιωμένος προσπαθεί να βρει μια στάλα λάδι στα σκουπίδια. Μια μικρή μαθήτρια με το μισοφαγωμένο σάντουιτς στα χέρια, επίσης από τα σκουπίδια. Ένα μικρό παιδάκι «βουτάει» μέσα στον κάδο απορριμμάτων προκειμένου να βρει κάτι να φάει. Δίπλα, ο πατέρας του μαζεύει τα αποφάγια που έχουν πέσει από τον κάδο ή ό,τι μπορεί να χρησιμοποιήσει για να «χορτάσει την πείνα» τη δική του και της οικογένειάς του. Εικόνες που έκαναν τον γύρο του διαδικτύου και που σόκαραν την Ελλάδα της κρίσης. Εικόνες που είναι συνηθισμένες πλέον και στα Γιάννενα. Πέρα όμως από το σοκ που μας προκαλούν, εδώ, σε αυτή τη φιλόξενη πόλη, αλήθεια, μας ευαισθητοποιούν κιόλας;

Αναρωτιέμαι, γιατί όχι μόνο παραξενεύτηκα με τα πρόσφατα στοιχεία της WWF, σύμφωνα με τα οποία, ενώ το 34,6% των Ελλήνων είναι φτωχοί (σύμφωνα με τη Eurostat), την ίδια στιγμή το 37% σπαταλούν φαγητό. Αλλά και με το περιεχόμενο των κάδων, μέσα και έξω από καταστήματα τροφίμων και σούπερ μάρκετ. Μιλάω για κατεστραμμένα φαγητά και συσκευασίες, χυμένα γάλατα και αναψυκτικά και φρούτα πολτοποιημένα. Όχι, δεν αναφέρομαι σε χαλασμένα τρόφιμα ή σάπια φρούτα, αλλά για προϊόντα που δεν πουλήθηκαν και από τα ράφια κατέληξαν στα σκουπίδια. Πριν από την ημερομηνία λήξης. Αντί, λοιπόν, να βρίσκονται στην αρχική τους μορφή, τοποθετημένα ίσως σε χάρτινα κουτιά, για να τα βρουν άνθρωποι που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να τα αγοράσουν, καταλήγουν στον πάτο των κάδων. Έτσι, ελαφρά τη καρδία και ενώ πολλές επιχειρήσεις μιλούν για κοινωνική πολιτική. Μόνο που η κοινωνική πολιτική δεν ασκείται στα λόγια, αλλά φαίνεται στις πράξεις. Δε γίνεται καθημερινά, προϊόντα που δεν πουλήθηκαν και δεν επεστράφησαν στις εταιρείες παραγωγής, αντί να διανέμονται σε ανθρώπους στην πόλης μας, που τα έχουν ανάγκη, να καταστρέφονται και να πετιούνται. Δεν ξέρω βέβαια, τι προβλέπει η νομοθεσία για την εν λόγω διαδικασία κι αν τελικά το μέτρο με τα ληγμένα τρόφιμα στα ράφια των σούπερ – μάρκετ, που δεν εφαρμόστηκε ποτέ θα αποτελούσε λύση. Εγώ μιλάω για ανθρωπιά, που ίσως δεν ταιριάζει σε ζεστούς χώρους, με αφθονία προϊόντων και ειδών πρώτης ανάγκης, αλλά δεν μπορεί, κάπου θα υπάρχει σε αυτή την πόλη.

Υ.Γ.: Κι εκεί που βλέποντας όλα αυτά, είχα χάσει τη ελπίδα μου, πρόσφατα είδα σε έναν κάδο σκουπιδιών, επιμελώς τοποθετημένα ένα ζευγάρι αντρικά παπούτσια, σχεδόν καινούρια, που περίμεναν κάποιον που θα τα χαρεί περισσότερο από τον πρότερο ιδιοκτήτη τους…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News