Σε χθεσινό άρθρο του, ο Γιαννακίδης αναρωτιέται μήπως τα θρησκευτικά θα πρεπε να μην είναι πια υποχρεωτικά στις πρώτες δύο τάξεις του Λυκείου. Το ερώτημα τίθεται ρητορικά. Ως μόνο επιχείρημα υπέρ της διατήρησης τους παρουσιάζεται η απροθυμία της κυβέρνησης να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο, αφού «το Σύνταγμα θα μαύριζε από ράσα».

Όμως, η κατάργηση των υποχρεωτικών Θρησκευτικών στο Λύκειο δεν είναι τόσο απλή, ένα αυταπόδεικτα λογικό αίτημα που απορρίπτεται μόνο και μόνο λόγω πολιτικού κόστους. Τα υποχρεωτικά Θρησκευτικά στο σχολείο είναι ένα από τα αγκωνάρια  της ταυτότητάς μας ως Ελλήνων, έτσι όπως αυτή θεμελιώθηκε μετά το 1821, και χτίστηκε τούβλο τούβλο τα τελευταία 200 χρόνια. Αν το βγάλεις, το όλο οικοδόμημα κινδυνεύει να πέσει σαν πύργος του Jenga.

Το πραγματικό ερώτημα είναι: πιστεύουμε ακόμη στο ελληνορθόδοξον του ελληνικού έθνους; Θέλουμε να ανήκουμε σε αυτό; Όχι στη θεωρία, «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» και άρες μάρες κουκουνάρες. Στην πράξη. Τι μπορεί να ενώνει έναν ακροαριστερό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α με έναν εθνικιστή του Καρατζαφέρη; Έναν  λαϊκό δεξιό Νεοδημοκράτη με έναν νεοταξίτη διεθνιστή του νέου ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Τι άλλο εκτός από το Έθνος, τη συστηματική προσπάθεια να κατασκευαστεί και να διατηρείται μία συλλογική συνείδηση;

Εξ ου και τα Θρησκευτικά στο σχολείο. Δεν συμβάλλουν στην παιδεία, αλλά στην εθνική παιδεία. Στην κατήχηση, στο πλάσιμο σε τρυφερή ηλικία της ελληνικότητας μας, στο ελληνορθόδοξο «παραμύθι» του τι σημαίνει να είσαι Έλληνας.  Ένας αιώνας και μισός πέρασε, ήρθε κι η Χούντα, παρατάισε το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» και το θηρίο γιγαντώθηκε. 40 χρόνια η Μεταπολίτευση τι κάνει; Απλά  φοβάται να τα βάλει μαζί του και σιωπά.

Ψάχνουμε «εύκολα» θύματα με τα θρησκευτικά στο Λύκειο. Αν στο σχολείο δεν θέλουμε την κατήχηση, ας κάνουμε τα Θρησκευτικά προαιρετικά όχι μόνο στο Λύκειο, αλλά και στο Γυμνάσιο, και στο Δημοτικό ακόμη. Να μην λένε τα παιδιά προσευχή και να μην έχει εικόνες στις τάξεις. Να γίνει κι η εθνική μας Ιστορία προαιρετική ή να γίνει ανεκτική και παγκόσμια, με συγγράμματα της Ρεπούση, της Κουλούρη και της Δραγώνα. Και μίας που πιάσαμε το γκρέμισμα της (νέο)ελληνικότητας, δεν βγάζουμε και το σταυρό από την ελληνική σημαία;

Βλάσφημο, το ξέρω.  Αλλά οι Έλληνες δεν είχαν πάντα τον Σταυρό. Κι αν θέλουμε το Σχολείο να βγάζει έλληνες πολίτες με έμφαση στο πολίτες και όχι στο Έλληνες, αν θέλουμε να ενθαρρύνουμε τον συνταγματικό πατριωτισμό και να αποδομήσουμε τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη, δεν αρκεί που βγήκε το «Εθνικής» από το Υπουργείο Παιδείας. Πρέπει να βγει και το Θρησκευμάτων.

ΥΓ. Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα (αν βέβαια συμφωνήσαμε ως εδώ): και τότε τι μας απομένει; O Patrick Dillon στο τελευταίο τεύχος του Economist (Intelligent Life) προειδοποιεί πως δεν αρκεί να “ξαλαφρώσουμε» το Έθνος μας από τους μύθους. Πρέπει να βρούμε και με τι να τους αντικαταστήσουμε. Τι να μαθαίνουμε στο σχολείο που να μας ενώνει ως Έλληνες; Ποιοί είμαστε και που θέλουμε να πάμε; Πολυπολιτισμικά ή σε Έθνος-Κράτος; Όλοι μαζί ή κάποιοι χώρια; Τρομακτικό ερώτημα, αλλά και συναρπαστικό. Ένα που δεν απαντάται με δημοψηφίσματα Σταύρο. Αλλά κάνεις πολύ καλά που λες πως πρέπει να αρχίσουμε να το συζητάμε.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News