Προσπαθώ να θυμηθώ μια απεργία, μια κινητοποίηση των εκπαιδευτικών, που αφορούσε σε διαμαρτυρία όχι για τα κεκτημένα τους, αλλά για τους μαθητές, για την καλή διεξαγωγή της διδασκαλίας, για την κατάργηση της βαθμολογίας που κατατάσσει τους καλύτερους στην κορυφή και όχι πάντα αξιολογικά -θυμάστε κάτι γλειφτρόνια που το είχαν πάρει εργολαβία το σπορ;- για την κατάργηση της αποστήθισης, για την ένταξη, όχι απλώς την ύπαρξη, των καλλιτεχνικών μαθημάτων στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα, για το μάθημα της οδικής ασφάλειας, της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης – είμαστε και εδώ στα ψηλά σκαλοπάτια των μετρήσεων σε εκτρώσεις. Εσείς, θυμηθήκατε; 

Το αν η όποια κινητοποίηση υποκινείται από τους συνδικαλιστές, τους αντιδραστικούς, τους τεμπέληδες που δεν θέλουν να δουλέψουν δύο ώρες παραπάνω, τους αγανακτισμένους οικονομικά -και δικαίως, αλλά όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε- αν, λοιπόν, η κινητοποίηση έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται συνδικαλισμός ή όπως αλλιώς, δεν έχει αυτό τόση αξία, όσο να σκεφτούμε τα κίνητρα. Πόσο ατομικιστικά είναι ή πόσο συλλογικά. Στη συλλογικότητα της εκπαίδευσης πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο μαθητής – άλλου παπά ευαγγέλιο αν, τελικά, βγαίνει κερδισμένος ολοκληρώνοντας τη μαθητική του καριέρα. Αν το σχολείο δεν είναι μαθητοκεντρικό, τότε δεν υπάρχει σχολείο. Αν ο εκπαιδευτικός δεν παλέψει για τον μαθητή του, η κοινωνία είναι ήδη στάσιμη, οπισθοδρομική, χωρίς εξέλιξη. Δεν υπάρχει μέλλον φωτεινό.

Η ομάδα πάντα αγκάλιαζε, πάντα ήταν καταφύγιο. Ο Νίτσε είχε πει «η πλάνη δεν είναι τύφλωση, είναι ανανδρία». Η ομάδα θάλλει, εξασφαλίζει την υπεράσπισή σου, σε καλύπτει. Αλλά αν βλέπεις λίγο λοξά, ίσως και ανάποδα τον κόσμο ή σαν αυγό μελάτο, όπως έλεγε ο Καββαδίας, αντιλαμβάνεσαι πως μένεις ξεκρέμαστος και, κυρίως, σαν τον γυμνό βασιλιά, αν ανήκεις στην ομάδα. Γιατί, ουσιαστικά, δεν σε καλύπτει, σε καταπνίγει.

Δεν είμαι με την ομάδα των εκπαιδευτικών – παρά τα είκοσι και πλέον χρόνια της θητείας μου στην φροντιστηριακή εκπαίδευση. Είναι τόσο σκοτεινή η συμπεριφορά τους ώρες-ώρες, που ντρέπομαι να μιλήσω έτσι ξερά για τη δουλειά μου. Δεν θέλω να ανήκω στη συνομοταξία των εκπαιδευτικών. Είτε εντός σχολείων, είτε φροντιστηρίων. Ύποπτοι,  εφησυχασμένοι, σκοτεινοί, σκυθρωποί, σχεδόν χυδαίοι κάποιες φορές. Ούτε και στη συνομοταξία των δημοσιογράφων θέλω να ανήκω. Άλλης μορφής χυδαιότητα, ξερολίαση, εγωπάθεια, φιλαυτία, διαπλοκή.

Να δυο ομάδες ανθρώπων, που ευθύνονται και οι δύο εξίσου για την πορεία της κοινωνίας. Από το άλφα ως το ωμέγα. Και αναρωτιέμαι: ποιοι θα αλλάξουν τον κόσμο; Οι νεότεροι; Με ποια παραδείγματα; Αυτά των προηγούμενων; Των πολλών; Όχι, βέβαια. Τα παραδείγματα-υποδείγματα είναι πάντα οι λίγοι, που λέγονται «δάσκαλοι» από όποιο μετερίζι κι αν υπηρετούν. Ακόμα και από την ξυλοτεχνική. Αυτοί δεν λείπουν, αλλά δεν φιγουράρουν ούτε στους δρόμους, ούτε στις τηλεοράσεις. Δουλεύουν αθόρυβα και αποτελεσματικά. Μόνο που η φαιδρή, περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν τους ευνοεί. Και είμαστε για ακόμα μια φορά αντιμέτωποι με διεκδικήσεις στον βωμό του άμετρου "Εγώ", φορώντας το προσωπείο του «για σένα το κάνω, βρε κουτό».

Αν αυτό θεωρείται λαχείο, έχουμε πιάσει τον πρώτο αριθμό. 

Υ.Γ.: Περί ταμπακέρας αυτό: οι εκπαιδευτικοί που θα μείνουν άνεργοι είναι μέγα πρόβλημα που προστίθεται στο υπόλοιπο 1,5 εκατομμύριο ανέργων και δεν πρέπει να γίνει αυτή τη στιγμή. Κατάσταση που ούτως ή άλλως βιώνει ισόβια ο ιδιωτικός υπάλληλος και ο ελεύθερος επαγγελματίας. Αλλά ποιος νοιάστηκε σοβαρά για τα ζητήματα της χώρας; Οι πολιτικοί που εκβιάζουν ηθικά και οικονομικά πάντα στο παρά πέντε ή οι δημόσιοι εκπαιδευτικοί που μετά τις 10 Ιουνίου στην Ελλάδα πάντα πάνε (ή συνεχίζουν και με τον νόμο) τις διακοπές;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News