Πριν από ένα μήνα περίπου, φορτώναμε με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης το αυτοκίνητο μιας φίλης. Τα είχαμε αγοράσει ρεφενέ. Φίλοι και φίλοι φίλων και κάμποσοι γνωστοί οργανωθήκαμε, μπουκάραμε σε σούπερ μάρκετ, φαρμακεία και παιχνιδάδικα και αγοράσαμε όσα πιο πολλά πράγματα μπορούσαμε.

Η Μαρία και η Άλντα θα τα μετέφεραν στη Λέσβο και θα τα μοίραζαν στους πρόσφυγες. Καθώς παλεύαμε να τα στριμώξουμε στο πορτ μπαγκάζ και στα πίσω καθίσματα, τρελά ενθουσιασμένοι που είχαμε καταφέρει να αγοράσουμε ΤΟΣΑ πράγματα (στην πραγματικότητα ήταν σταγόνα στον ωκεανό και δεν το λέω για να σας αποθαρρύνω αλλά για να γίνουμε περισσότεροι) μία γειτόνισσα,με κάπως καχύποπτο ύφος,  ρώτησε τι κάνουμε. Όταν η Άλντα της εξήγησε, εκείνη μάς κοίταξε με το πιο μίζερο ύφος και πέταξε με στόμφο την ατάκα-τσίχλα «δεν πάτε καλύτερα να ταΐσετε κανέναν Έλληνα;».

ΑΥΤΗ η ατάκα.
Αυτή η φτηνή, αφοριστική ατάκα, που σέρνει πάνω της όλη τη δειλία και το φθόνο του ανθρώπου που έχει στεγνώσει από αισθήματα-αν ποτέ είχε- με κάνει να θέλω ουρλιάξω.

Αυτήν την ατάκα την είδα να φουντώνει αυτές τις μέρες  κάτω από πολλές αναρτήσεις που αφορούσαν την ιστορία με το υποτιθέμενο καταφύγιο αδέσποτων ζώων στο Βόλο.

«Εσείς που κλαίτε για τα σκυλιά ασχοληθείτε με τα παιδάκια» «Ταΐστε τους άστεγους και αφήστε τα ζώα». Λες και το ένα αποκλείει το άλλο, όταν στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: το ένα προϋποθέτει το άλλο.

Η αγάπη και το νοιάξιμο δεν έχουν κόφτη. Δεν γίνεται να σε νοιάζει το παιδάκι κι όχι το σκυλάκι.

Δεν γίνεται να μαθαίνεις  όλες αυτές τις ιστορίες ανείπωτης κακοποίησης ζώων- που στη χώρα μας αποτελούν διεστραμμένο κανόνα- και να μην γίνεται στο στομάχι σου κόμπος, επειδή είναι «μόνο ζώα». Ακόμη κι αν θεωρείς πως ο κυνισμός των προτεραιοτήτων ισοπεδώνει τη γενναιοδωρία σου δεν μπορείς να μην προσπαθήσεις να κάνεις κάτι, έστω μικρό.

Γιατί πώς να το πω… ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Δεν γίνεται να μην σου γδάρει την καρδιά η εικόνα ενός πλάσματος που υποφέρει αδίκως. Κι ας έχει 4 πόδια και ουρά..

Δεν γίνεται να σε νοιάζει ο τυφλός κι όχι ο κουφός. Δεν γίνεται να σε νοιάζει ο πρόσφυγας κι όχι ο οικονομικός μετανάστης. Δεν γίνεται να σε νοιάζει ο Έλληνας κι όχι ο Σύριος. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.

Αν γίνεται σημαίνει πως στην πραγματικότητα δεν σε νοιάζει κανείς.

Και τότε καλά θα κάνεις να εύχεσαι κάθε μέρα όλη μέρα να μην είναι οι γύρω σου σαν κι εσένα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News