Διάβασα την επιστολή της πρυτανείας προς οποιονδήποτε αποδέκτη μπορεί να επέμβει για να τελειώσει η κατάληψη στο πανεπιστήμιο. Οποιονδήποτε, υπογραμμίζω, γιατί δεν είμαι  σίγουρος σε ποιον απευθύνεται. Μοιάζει να εκλιπαρεί την κυβέρνηση να εφαρμόσει τους νόμους και να αποκαταστήσει την τάξη. Πρώτα παραθέτει επιχειρήματα και στο τέλος επικαλείται τον Κολοκοτρώνη (πλέον καταφεύγει σε θεούς και δαίμονες, δείχνοντας την απελπισία του πρύτανη…).

Η κατάληψη κάποια στιγμή θα λήξει. Κάποτε θα βαρεθούν και θα φύγουν. Μετά, θα βγουν οι καθιερωμένες φωτογραφίες από τις καταστροφές, θα κοπεί το κονδύλι (αν υπάρχει ακόμα…) για αποκατάσταση και μετά θα περιμένουμε την επόμενη.

Το ζήτημα όμως, δεν είναι εκεί. Γιατί οι άριστοι των τμημάτων θα καταφέρουν να πάρουν πτυχίο και να «δραπετεύσουν» στη μαύρη ξενιτιά… Θα τους λείψουν μπουζουκλερί, καφέδες και ήλιος, αλλά θα επιβιώσουν. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η κατάλυση της δημοκρατίας και η γελοιοποίηση των ανθρώπων που την υπηρετούν. Ένας πρύτανης ενημερώνει τον εισαγγελέα. Ο εισαγγελέας την αστυνομία. Η αστυνομία αδιαφορεί και ο υπουργός διαμαρτύρεται που ο πρωθυπουργός δεν αποφασίζει τι θα κάνει με το θέμα των καταλήψεων. Ποιος πρωθυπουργός; Αυτός που έγινε πρωθυπουργός επειδή κάποτε έκανε καταλήψεις!!!

Ούτε διάκριση των εξουσιών υπάρχει ούτε στοιχειώδης ανάληψη ευθύνης από κανέναν. Η ντροπή είναι μικροαστική συνήθεια και όλοι μαζί οικτίρουν ο ένας τον άλλον. Οι δικαστές δεν ντρέπονται που δίνουν εντολές και δεν υπακούει η αστυνομία. Οι ακαδημαϊκοί προσποιούνται  και ανέχονται τις χωματερές στα αμφιθέατρα και η εκτελεστική εξουσία γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τις εκκλήσεις του πρύτανη.

Άρα, λοιπόν, δεν έφταιγε ούτε το άσυλο ούτε η νομοθεσία. Στην πραγματικότητα, δεν φταίνε ποτέ οι νόμοι αλλά η βούληση της εφαρμογής τους. Και παράλληλα η ανάθεση των ευθυνών σε κοντόφθαλμα ρηχά ανθρωπάκια που «νίπτουν τας χείρας τους» με αδιαφορία. Σε όλους αυτούς ανατίθενται οι ευθύνες του κράτους και των διοικήσεων. Κι όταν ο ένας αδειάζει τον άλλον και τον εξευτελίζει φτύνοντας, υποκρίνονται ότι ψιχαλίζει. Κανείς δεν παραιτείται, κανείς δεν οργανώνει αντίσταση και όλοι χαϊδεύουν τις έδρες τους. Της Βουλής, του αμφιθεάτρου, των δικαστηρίων. Τόσα χρόνια «πολύχρωμης» και εξευτελιστικής δημοκρατίας, πόσοι δικαστές σήκωσαν ανάστημα και πόσοι πρυτάνεις οργάνωσαν αντίσταση στο συγκεντρωτικό κράτος που τους κοροϊδεύει;

Δεν φταίει, λοιπόν, το όνομα ενός κόμματος που κυβερνάει ούτε και η ιδεολογική ταυτότητα των ανθρώπων του. Φταίει η δειλία και η κακομοιριά των Ελλήνων που μεγαλώνουν με το γονίδιο  του ανθρωπάκου, μέσα σε ένα ξεδιάντροπο σύστημα ανάδειξης των μετρίων. Άνθρωποι και  μηχανισμοί μαζί καταστρατηγούν την αξιοπρέπεια και νουθετούν με χυδαιότητα όλους τους άλλους.

Ως την επόμενη κατάληψη, λοιπόν. Δεν είναι πολύ μακριά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News