Θεωρητικά, τόσο είναι το ποσοστό των ομοφυλόφιλων στον γενικό πληθυσμό. Το πόσο πλασματικό είναι, πλέον, αυτό το νούμερο, νομίζω δεν χρειάζεται να το τονίσω εγώ. Κάποια στιγμή για πλάκα είπα, σε μια παρέα, πως το 10 πήγε στην άλλη πλευρά και έμεινε το 90. Δεν γέλασε κανείς. Εξάλλου, καταμέτρηση δεν μπορεί να γίνει. Υπάρχουν πάρα πολλές ντουλάπες που είναι ερμητικά κλειστές, άρα αδύνατη και η γνώση.

Όπως υπάρχουν και πάρα πολλές εργάτριες του σεξ που ξέρουν καλύτερα από κάθε σύζυγο, πόσο αρσενικό είναι ο άντρας τους. Αλλά ποιος τις υπολογίζει και γιατί, στην τελική;

Δεν θέλω να πω πως οι στρέιτ, κατά τα κοινώς λεγόμενα, είναι πλέον το δέκα τοις εκατό. Ακούγεται και είναι υπερβολή. Αλλά, επιμένω, καταμέτρηση δεν μπορεί να γίνει και ναι, ο μύθος για κωλοβυθόμετρο στον στρατό, είναι μύθος! Ούτε για τα δικαιώματα των gay θα σας πω, πάλι, λόγω Athens Pride. Το έχω ξανακάνει, γκέι δεν είμαι και υπάρχουν και πιο αρμόδιοι από μένα.

Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα δεν γίνεται να μη θυμηθώ τον φίλο μου τον Διονύση. Αρρενωπό αγόρι, πανέμορφο, με την πιο γυναικεία ψυχοσύνθεση που γνώρισα. Δυστυχισμένος σε ένα σώμα που δεν του επέτρεπε να εκφράσει το μέσα του.

Περίμενε τις Απόκριες σαν την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Κανείς δεν ήξερε σχεδόν για την ιδιαιτερότητά του. Πολύ λίγα άτομα.

Η μάνα του κοκορευόταν κάθε φορά που ντυνόταν και φτιαχνόταν για να βγει έξω.

«Τι παλίκαρο έχω εγώ» ούρλιαζε η ματιά της. Και τον ξεπροβόδιζε στην αυλόπορτα, τον σταύρωνε μη τον ματιάσουν και της τον πλανέψει καμιά παστρικιά.

Κι ας τραγουδούσε ο Τουρνάς «Τον Αχιλλέα απ το Κάιρο…», σε όλα τα ραδιόφωνα.

Κι ο Νιόνιος μου χτυπιόταν στις πίστες των κλαμπς λικνίζοντας το θεϊκό κορμί του, μόνο για λίγους θεατές. Γι' αυτούς που ήθελαν να «δουν». Οι υπόλοιποι, έκαναν πως δεν έβλεπαν. Οι περισσότεροι συνόδευαν κορίτσια. Ήταν πρόκληση η τόσο αρσενική ομορφιά του μ' εκείνο το κούνημα των γοφών, λες και έκανε μήνες πρόβες. Κι όμως, δεν έκανε…

Πέρασαν τα χρόνια, «έφυγε» ο Διονύσης και το δέκα τοις εκατό χρόνο με τον χρόνο άρχισε να αυξάνεται. Είκοσι, τριάντα, κοκ. Δεν έριξαν ξαφνικά κάτι στο νερό του Μαραθώνα, ούτε της Υλίκης και πούστεψαν οι άντρες. Οι ίδιοι είναι. Για τους ίδιους λόγους. Δεν γίνεσαι γκέι από μόδα, ούτε παρασύρεσαι. Αλλά πάλι εκεί γύρισα. Αχ, ρε Διονύση. Μετά θάνατον υπερασπίζομαι το λίκνισμά σου και όχι τις αξίες σου.

Αν ζούσε σήμερα, θα του κρατούσα περήφανα το χέρι στο περίπτερο του ΣΥΔ (Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών), θα τον είχα δίπλα μου κι ας μην ήταν τρανς. Εξάλλου, εμείς αυτό ευαγγελιζόμαστε. Την πλήρη ελευθερία έκφρασης.

Δεν έκανα παρέλαση φέτος. Έμεινα στο περίπτερο. Το Pride, για τα δικά μου δεδομένα, είναι μέρα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης, και όχι τόσο παρέλασης. Παρότρυνα τον κόσμο να διαβάσει τα φυλλάδια για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, για αυτά που παλεύουμε και δικαιούμαστε. Για τους αποκλεισμούς από παντού, εκτός απ' την πορνεία. Εκεί μας καλοδέχονται και τους πληρώνουμε κι από πάνω, όταν μας μηνύουν. Αυτή την πολιτική παλεύουμε να αλλάξουμε. Αυτές τις νοοτροπίες. Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Άλλος χορεύοντας σε ρυθμούς σάμπα, άλλος κρατώντας απλά ένα πανό και κάποιος άλλος να παρακολουθεί από το «κοινό» και να κουνάει τους γοφούς του στα κρυφά, σαν τον Διονύση κι η μάνα ή η γυναίκα δίπλα του να κοιτάει σαν χάνος τους τοιούτους και τις λεσβίες, σαν εξωγήινους. Δέκα χρόνια μετά, τι κατάφερε αυτή η παρέλαση, άραγε; Με ξένισε απίστευτα το περίπτερο του ΚΕΕΛΠΝΟ λίγο παραπέρα. Μόλις δυο χρόνια πριν γέμισαν οι τηλεοράσεις με τις οροθετικές και η τρανς έφαγαν τέτοιο κυνηγητό με υποχρεωτικές εξετάσεις από δαύτους και τώρα, λίγα μέτρα παραπάνω. Σαν να μην έγινε τίποτα.

Ευχάριστη έκπληξη η κα Δούρου στο περίπτερο του ΣΥΔ και η θερμή χειραψία -επιτέλους- του Καμίνη. Όχι ότι αλλάζει κάτι. Να ’χαμε να λέγαμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News