Το ταξίδι του πρωθυπουργού σε Βερολίνο και Παρίσι κι οι σύντομες συναντήσεις με Μέρκελ κι Ολάντ ολοκληρώθηκαν με τα αποτελέσματα να μην απέχουν (ευτυχώς) και πολύ από τα αναμενόμενα. Εντάξει, υπάρχει πάντα η πολυτελής τακτική της εκάστοτε αντιπολίτευσης να βάζει ανέφικτους στόχους και εκ των υστέρων -κι εκ του ασφαλούς, βεβαίως- να κάνει κριτική επειδή δεν επιτεύχθηκαν. Για όλους τους άλλους ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει κι έγινε χωρίς εμφανείς απώλειες.

Ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει να ξαφνιάζει ευχάριστα όσους περίμεναν (καλύτερα προβληματίζονταν ή και φοβούνταν) για τον τρόπο που θα πολιτευθεί. Πέτυχε να αποβάλει το βαρύθυμο ύφος που είχε στην αντιπολίτευση και να φανεί απλός κι αποφασισμένος. Οι δηλώσεις που έκανε μαζί με τους ξένους ηγέτες ήταν εν πολλοίς καλογραμμένες, λιτές και σαφείς.

Πλην ενός σημείου: Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ, γιατί σώνει και καλά θίγεται η περηφάνεια κάποιου (λαού ή προσώπου) αν έχει δάνειο που το εξυπηρετεί. Δεν το είπε ακριβώς έτσι ο πρωθυπουργός, αλλά αυτό άφησε να φανεί πως εννοεί. Με τη Μέρκελ δήλωσε: «… Είμαστε ένας υπερήφανος λαός. Δεν μας αρέσει να εξαρτόμαστε καθόλου από δανεικά…» και με το Γάλλο πρόεδρο: «… Θέλω να επαναλάβω ότι οι Έλληνες είμαστε λαός υπερήφανος. Δεν μας αρέσει καθόλου να δανειζόμαστε και να εξαρτώμεθα από δανεικά χρήματα…». 

Κάτι τέτοιο δεν επιβεβαιώνεται από τα στοιχεία κι είναι απολύτως εύλογο, αφού ουδέν μεμπτόν υπάρχει να ζητεί κανείς και να παίρνει δάνειο, όταν έχει τον τρόπο (ή παίρνει τα μέτρα ώστε να μπορεί) και να το εξοφλεί (ισχύει για πρόσωπα και λαούς, ακόμη και περιούσιους όπως ο δικός μας). Το κακό ίσως γεννιέται από τη στιγμή που παίρνει 2ο δάνειο για να πληρώσει το 1ο και μετά 3ο για το 2ο κ.ο.κ. Κάποιοι θα πούν πως έχει σημασία κι ο λόγος που κανείς δανείζεται, μερικοί άλλοι θα κακίσουν τους τραπεζίτες που με περισσή ευκολία άνοιγαν την ομπρέλα στη λιακάδα και την έκλεισαν όταν άρχισε η μπόρα. Αυτό όμως δεν αλλάζει την ουσία: Δάνεια και περηφάνεια μπορούν να πηγαίνουν παρέα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News