Στον Πειραιά, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα μετά τον Πόλεμο, τα περισσότερα σπίτια, κυρίως στις συνοικίες, ήταν απλές μονοκατοικίες συνήθως με μικρή εσωτερική αυλή. Κάτι νύχτες σαν τις τωρινές με την  αφόρητη ζέστη, οι ένοικοι κοιμόντουσαν με ανοιχτά παράθυρα αφού η πιο συνηθισμένη καθημερινή παραβατικότητα από τους φτωχοδιάβολους της εποχής στόχευε κυρίως στις ταράτσες όπου οι νοικοκυρές άπλωναν την μπουγάδα τους. Οι περιβόητοι μπουγαδοκλέφτες σαλτάριζαν τη νύχτα από ταράτσα σε ταράτσα και έκλεβαν σεντόνια, πετσέτες, ρούχα και εσώρουχα… Ένας άλλος προτιμητέος στόχος ήταν τα παξιμάδια! Εκείνους τους καιρούς οι κυράδες έκοβαν το ψωμί που περίσσευε σε φέτες, τις άπλωναν σε ταψιά που κάλυπταν με τούλια και τις άφηναν στις ταράτσες έως ότου ξεραθούν εντελώς. Κάποια πρωινά αντίκριζαν τα ταψιά τους άδεια. «Τι ήσουνα, τι ήσουνα μια παξιμαδοκλέφτρα και τώρα που σε πήρα εγώ γυρεύεις σούρτα φέρτα…» Οι τότε αντιφεμινιστές υποστήριζαν ότι κάποιες μπουγάδες, αλλά κυρίως τα παξιμάδια τα ξάφριζαν γυναικεία χέρια…

Ο αγαπημένος θείος μου ο Ρούσος, πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, σκαρφίστηκε έναν πρωτόγονο συναγερμό ταράτσας για να αντιμετωπίσουμε τις βραδινές ακρίδες. Στερέωσε σε χαμηλούς πασσάλους περιμετρικά λεπτό αλλά γερό σκούρο σπάγκο και έδεσε πάνω του σε ορισμένα «κρυφά» σημεία άδειους τενεκέδες που είχε βάψει μαύρους για να μη διακρίνονται στο σκοτάδι και μέσα σ’ αυτούς τοποθέτησε μικρότερα, άδεια επίσης, τενεκεδάκια. Κατά διαστήματα έδεσε και κουδούνια προβάτων. Τη νύχτα που το κλεφτρόνι θα έκανε τη γιούργια, από οποιαδήποτε πλευρά κι αν ζύγωνε τη μπουγάδα, θα σκόνταφτε βίαια στον σπάγκο και ο χαλασμός από τους τενεκέδες και τις κουδούνες θα σήκωνε την οικογένεια στο πόδι. Δύο τρεις φορές το σύστημα λειτούργησε αλλά η πατέντα έγινε, όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος, γνωστή στο σινάφι. ΄Ετσι κάποιος μάγκας πέρασε με προσοχή πάνω από τον σπάγκο και χάσαμε τα ρουχαλάκια!

Τα θυμήθηκα όλα αυτά πριν λίγες ημέρες, όταν καταναλώσαμε με την παρέα όλο το χρόνο συζήτησης στην ανασφάλεια και στον φόβο που κατέχει τους πολίτες από την Κρήτη έως τον Έβρο. Ο ένας είχε ενημερωθεί από το Διαδίκτυο για σούπερ συναγερμούς και σούπερ κάμερες, ό άλλος είχε διαβάσει για σούπερ κλειδαριές, σούπερ φράχτες και κάγκελα, ο τρίτος θυμήθηκε το παλαιό δίκαννο που κληρονόμησε από τον πατέρα του, ο τέταρτος ομολόγησε ότι κοιμάται έχοντας δίπλα του αυτοσχέδιο κλομπ και μαχαίρι. Ο φίλος ενός άλλου αγόρασε τρία ντόμπερμαν και πληρώνει εκπαιδευτή σκύλων.

Φοβόμαστε πλέον καθημερινά. Φοβόμαστε για τη ζωή μας και τη ζωή των αγαπημένων. Φοβόμαστε σε διαμερίσματα και μονοκατοικίες. Φοβόμαστε στους δρόμους της πόλης και στην εξοχή. Φοβόμαστε φτωχοί και ευκατάστατοι. Φοβόμαστε νέοι και ηλικιωμένοι. Φοβόμαστε μέρα και νύχτα κι ας προσπαθούμε συχνά να ξορκίσουμε τον δαίμονα-φόβο με την ελπίδα και ευχή «εμένα δεν θα μου τύχει το κακό». Δεν φοβόμαστε άδικα- ας μη νοιώθουμε ενοχές. Δεν έπιασε ξαφνικά ολόκληρη την κοινωνία αναιτιολόγητος πανικός και αγωνία. Δεν είναι κατασκεύασμα άρρωστων μυαλών η καθημερινή δράση αδίστακτων εγκληματιών με βαρύ οπλισμό που δεν κλέβουν μπουγάδες, αλλά λεηλατούν περιουσίες και ζωές. Δεν είναι ψεύτικοι οι ανατριχιαστικοί αριθμοί: Στην Ελλάδα κυκλοφορούν περίπου 600.000 Καλάσνικοφ(!), κάθε μέρα κατά μέσο όρο διαπράττονται 20 ένοπλες ληστείες, ενώ τους τελευταίους έξι μήνες κλάψαμε 35 νεκρούς, θύματα ενόπλων ληστειών (Βήμα 1-7-2012, Βασίλης Γ. Λαμπρόπουλος). Στην τελευταία δημοσκόπηση και στην ερώτηση ποιο θεωρούν μεγαλύτερο πρόβλημα οι πολίτες, για πρώτη φορά νομίζω, αξιολογήθηκε «η ανασφάλεια» και ακολούθησε «η οικονομική κρίση». Άλλο να μου μειωθεί 50 ευρώ η επικουρική κι άλλο να ξυπνήσω βίαια με ένα Καλάσνικοφ στον κρόταφο.

Γνωρίζω πολύ καλά κάποιες σοβαρές κοινωνιολογικές αναλύσεις για τα αίτια της αυξανόμενης εγκληματικότητας όπως, ας πούμε, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η οικονομική εξαθλίωση γηγενών και μεταναστών. Συμφωνώ απολύτως. Αλλά πρέπει επίσης να συμφωνήσουμε απολύτως ότι έως ότου αρθεί ο κοινωνικός αποκλεισμός και συνέλθει η οικονομία κάτι πρέπει να γίνει άμεσα. Δεν ανήκω στην κατηγορία εκείνων που σχολιάζουν αρνητικά, με ανεπίτρεπτη ευκολία για εντυπωσιασμό ή για κάθε λογής συμφέροντα (π.χ. οικονομικά ή κομματικά) μία κυβέρνηση που μόλις ορκίστηκε. Περιμένω να δω δείγματα γραφής και ελπίζω, όπως όλοι μας, ότι ο νέος υπουργός Προστασίας του Πολίτη θα δικαιώσει τον τίτλο του υπουργείου του και θα δώσει δίχως καθυστέρηση άμεση προτεραιότητα στην εφαρμογή ενός σχεδίου σοβαρού, μελετημένου και πολυδιάστατου. Από το νομικό πλέγμα που αφορά εγκληματικές ενέργειες έως τον τρόπο και τα μέσα δράσης των καταδιωκτικών αρχών, έστω και με υπερβάσεις σε δικαιολογημένες και διαφανείς δαπάνες. Κανένας δεν θα κατηγορήσει κανένα αν αποκτηθούν ανταλλακτικά και καύσιμα για τα αστυνομικά αυτοκίνητα και τις μηχανές που σαπίζουν στα γκαράζ. Κανένας δεν θα διαμαρτυρηθεί σε κανένα αν η παράνομη οπλοκατοχή μετατραπεί σε κακούργημα από πλημμέλημα(!) που βλακωδώς ισχύει μέχρι σήμερα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News