Προχθές βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών. Έβαλαν τα παιδιά τους κωδικούς στην εφαρμογή του υπουργείου και περίμεναν μερικές στιγμές αγωνίας μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μέχρι να εμφανιστούν τα αποτελέσματα. Άλλοι ήξεραν τι θα δουν, άλλοι αιφνιδιάστηκαν. Άλλοι χάρηκαν, άλλοι στενοχωρήθηκαν. Άλλοι άρχισαν να κάνουν όνειρα, άλλοι άρχισαν να αλλάζουν σχέδια.

Έχω κι εγώ γιο που έδινε φέτος Πανελλαδικές. Επηρεασμένος μάλλον από το περιβάλλον ήθελε να μπει Πολυτεχνείο. Έγραψε καλά, μπαίνει εκεί που θέλει. Βλέποντας, λοιπόν, το πρόσωπό του να φωτίζεται μόλις είδε τους βαθμούς, μετά από μερικά δευτερόλεπτα χαράς και περηφάνιας το δικό μου σκοτείνιασε. Μια αμηχανία που προσπάθησα να κρύψω με πλημμύρισε αναλογιζόμενος τα τελευταία γεγονότα. Αναλογιζόμενος τις συνθήκες στο Πολυτεχνείο που έχουν συναντήσει οι νέοι φοιτητές όλον τον τελευταίο χρόνο. Θα ορθοποδήσει το Ίδρυμα;

Η απάντηση κατά τη γνώμη μου είναι «ναι». Το ίδρυμα θα ορθοποδήσει. Αν και τον τελευταίο χρόνο μετατράπηκε σε πεδίο έντασης λόγω της λανθασμένης πολιτικής του υπουργείου από τη μια μεριά και την ευκαιρία για πολιτική ή συντεχνιακή εκμετάλλευση που κάποιοι είδαν στις πλάτες των διοικητικών υπαλλήλων από την άλλη. Έχω γράψει πολλές φορές τη γνώμη μου για αυτό και δεν θα την επαναλάβω. Αντίθετα, θα μιλήσω για κάτι αισιόδοξο που βλέπω να βγαίνει. Κάτι που θα προσπαθήσει να διαλύσει τις όποιες αμφιβολίες των παιδιών που πήραν προχθές τα αποτελέσματα και θέλουν να δηλώσουν το ΕΜΠ στις πρώτες τους επιλογές.

Όλα τα μέλη της Πολυτεχνειακής κοινότητας μετά από αυτήν την κρίση κατάλαβαν, ακόμα κι αν είχαν πριν αμφιβολίες, τι ρόλο παίζει ο καθένας. Κατάλαβαν πως αν κάποιος σπέρνει ανέμους στο τέλος θερίζει θύελλες. Κατάλαβαν πως κάποιοι δεν διστάζουν να βάζουν σε κίνδυνο προσπάθειες και όνειρα φοιτητών προκειμένου να κερδίσουν λίγους πόντους στο πολιτικό παιχνίδι. Κατάλαβαν πως το να παίζεις στις πλάτες των εργαζομένων καταλήγει σε δράματα. Αυτοί που πραγματικά δούλευαν και τώρα φεύγουν, κατάλαβαν ότι η ουσιαστική αξιολόγηση θα ήταν το μόνο τους όπλο απέναντι σε τυχόν «τουρίστες» που μένουν. Κατάλαβαν πως πρέπει επιτέλους να κρινόμαστε ανάλογα με το τι προσφέρουμε κι όχι ποιους ξέρουμε.

Είμαι αισιόδοξος ότι από δω και πέρα αλλιώς θα μιλάμε μεταξύ μας. Ξέρουμε ότι δεν έχουμε να περιμένουμε και πολλά από την πολιτεία και πρέπει να σοβαρευτούμε από μόνοι μας. Ξεκινώντας από τις πρυτανικές εκλογές, ψηφίζοντας ανθρώπους ικανούς που μπορούν να κάνουν το restart του Πολυτεχνείου μετά από μια πολύ δύσκολη περίοδο. Ανθρώπους που θα βάλουν το ακαδημαϊκό πάνω από το συντεχνιακό. Που θα επιδιώξουν να βλέπουμε το Πολυτεχνείο στην επικαιρότητα για τα επιτεύγματα των ερευνητών του κι όχι για τη βία των δυναμικών μειοψηφιών του. Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα σκεπτόμενος με τον ίδιο τρόπο που το δημιούργησε. Ελπίζω οι εντός ΕΜΠ θαυμαστές του μεγαλύτερου σύγχρονου επιστήμονα να ασπάζονται τα λόγια του. Έτσι ώστε ο ενθουσιασμός του «Μπαμπά, μπαίνω Πολυτεχνείο!» που θα πουν εκατοντάδες αγόρια και κορίτσια φέτος να μη προδοθεί…

ΥΓ.: Μόλις πριν λίγα λεπτά πληροφορήθηκα ότι το ΕΜΠ ξανανοίγει τις πύλες του σήμερα μετά από σχεδόν τρεις εβδομάδες λουκέτου προκειμένου να συνεχιστούν οι εκπαιδευτικές διαδικασίες και «να σωθεί το εξάμηνο». Ποσοτικά σώνεται. Ποιοτικά όμως;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News