Πολύ «φυσικά» έγινε και αυτό! Για τη γνωστή αποκάλυψη λέω, ότι το πλοίο θρύλος, το θωρηκτό Αβέρωφ μετατράπηκε σε χώρο γαμήλιας δεξίωσης γόνου εφοπλιστικής οικογένειας με ευειδή τηλεπερσώνα.

Το ξέρετε το γεγονός: είχε στηθεί πίστα στο κατάστρωμα του Αβέρωφ, να λικνίζονται τα μοντέλα με τα δωδεκάποντα, να χορεύουν καρσιλαμάδες, νησιώτικα και τσιφτετέλια οι καλεσμένοι, περικυκλωμένοι από ανθοστήλες, δίπλα σε μπουφέδες με εδέσματα, ποτά, σαμπάνιες και όλα αυτά με φόντο τα κανόνια του πλοίου, που τόσες μάχες είχαν δώσε και υπό τους προβολείς των φωτορυθμιστικών, που μετέτρεψαν τον πλοίο σε μοδάτο κλαμπ!

Το θωρηκτό Αβέρωφ, ζωντανό μουσείο της νεοελληνικής ιστορίας, προσφορά κατά το 1/3 από την διαθήκη του μαικήνα Γεωργίου Αβέρωφ, την πρώτη δεκαετία του περασμένου αιώνα (τότε οι πλούσιοι, Αβέρωφ, Ζάππας, Αρσάκης, Ζωσιμάς, Τοσίτσας κλπ, κλπ, ήταν εθνικοί Ευεργέτες, χάριζαν στην πατρίδα, δεν έκαναν κρατικοδίαιτες συμβάσεις με αυτή, για να επωφεληθούν τους πόρους της και μάλιστα υπερτιμολογημένους)!

Πολύ «φυσικά» λοιπόν, έγιναν όλα αυτά. Η εφοπλιστική τάξη είναι εκ φύσεως και θέσεως κοσμοπολίτικη. Τα καράβια της οργώνουν τους απέραντους υδάτινους δρόμους του πλανήτη. Τα λιμάνια του κόσμου αποτελούν γι’ αυτή πηγές κερδοφόρας δράσης. Τα γραφεία της είναι συνήθως εγκαταστημένα στο Λονδίνο, στο Μονακό, και σε άλλα σημεία που αποτελούν τους σύγχρονους ναούς συσσώρευσης κεφαλαίου. Συχνά, στα πλοία της έχει σημαίες ευκαιρίας απόμακρων και εξωτικών φορολογικών παραδείσων του τρίτου κόσμου. Το προσωπικό των πλοίων είναι πολυεθνικό, με ναυτικούς δεκάδων εθνικοτήτων, γλωσσών και θρησκειών. Ο κοινωνικός και επαγγελματικός τους κύκλος, οι παρέες τους, είναι άνθρωποι παντοδύναμοι σαν και αυτούς, παίζουν στα δάχτυλα τα δισεκατομμύρια και έχουν πεδίο δράσης όλο τον πλανήτη.

Να εξηγήσουμε ότι δεν εγκαλούμε προσωπικά κάποιον από αυτούς για έλλειψη αγάπης στην πατρίδα τους. Σαφώς και θα νιώθουν πατριώτες και έτσι θα σου απαντήσουν αν τους ρωτήσεις. Όμως είναι άνθρωποι του κόσμου, προϋπήρξαν παγκοσμιοποιημένοι, πριν την επέλαση της παγκοσμιοποίησης.

Το θωρηκτό Αβερωφ ήταν γι’ αυτούς απλώς ένα παροπλισμένο ρομαντικό σκηνικό που συμπλήρωνε έναν κλασάτο, λαμπερό γάμο. Η ιστορία του, οι νικηφόρες ναυμαχίες που έδωσε με τον τουρκικό στόλο, («σας περιμένομεν» ήταν το μήνυμα του ναυάρχου Κουντουριώτη στον αρχηγό του τουρκικού στόλου – συγνώμη κύριοι ειρηνιστές, και μεις ειρηνιστές είμαστε, αλλά η ιστορία δεν παραγράφεται), τα νιάτα που χάθηκαν στο κατάστρωμά του, οι σελίδες δόξας που έγραψε στους βαλκανικούς και τους δύο παγκόσμιους πολέμους, ήταν για τους ευτυχείς γονιούς που το σκέφθηκαν ως χώρο δεξίωσης, το δραματοποημένο ντεκόρ που υπογράμμισε και ανεδείκνυε το μεγαλείο της δύναμης τους.

Αυτοί ήξεραν την ιστορία του πλοίο – άρα ήξεραν τι έκαναν διαπράττοντας την ύβριν. Όσο για «τα παιδιά», τους νεόνυμφους δηλαδή, και τις φίλες τους μοντέλες που χόρευαν υπό την πανδαισία του φωτός των φωτορυθμιστικών, είναι αθώοι του εγκλήματος. Είναι παιδιά της εποχής τους. Δεν διέπραξαν κάποια ύβριν γιατί δεν κατάλαβαν ότι αυτό που έκαναν ήταν ύβρις…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News