Η Βουλή των Εφήβων ήταν μια ιδέα του αιώνιου έφηβου Αντώνη Σαμαράκη. Δεν είναι κακό να υπάρχει, όπως επίσης δεν είναι καθόλου κακό να υπάρχουν οι Μαθητικές Κοινότητες στα σχολεία. Σκοπός αυτών των θεσμών είναι να καλλιεργηθεί η πολιτική συνείδηση των μαθητών και να μπουν σε μια διαδικασία άμεσης κατανόησης του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Νομίζω φαίνεται καθαρά, στην ποιότητα του Κοινοβουλίου των ενηλίκων και γενικότερα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η αντιπροσωπευτική μας Δημοκρατία.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς το ίδιο το πολιτικό σύστημα καπηλεύεται τους θεσμούς αυτούς και τους καθιστά αναχρονιστικούς. Όσο για τις διαδικασίες προσομοίωσης δημοκρατικού ήθους και αξιών, η πολιτική διαπαιδαγώγηση από τους θεσμούς και τα μαθήματα είναι εντελώς ανίσχυρη. Είναι φανερό ότι οι τηλεοράσεις, τα κοινωνικά δίκτυα και ο λαϊκισμός νικούν κατά κράτος το σχολείο και επιβάλουν ξεκάθαρα, την δική τους αμοραλιστική αντίληψη.

Στη Βουλή των Εφήβων, ένας μαθητής θεώρησε ότι είναι ρατσιστικό να γίνεται διαχωρισμός στο μάθημα των Αγγλικών, μεταξύ αρχάριων και προχωρημένων! Ποιος φταίει γι αυτό; Το ερώτημα είναι δύσκολο να απαντηθεί γιατί είμαι σίγουρος πως υπάρχουν γονείς και καθηγητές που μπορεί να πιστεύουν ακριβώς το ίδιο. Ίσως βρούμε ακόμα και υπουργό Παιδείας να το πιστεύει!

Εδώ και χρόνια, ψάχνω σε όλη την Ελλάδα να βρω έναν διευθυντή Λυκείου που να πήρε στα σοβαρά τον θεσμό των Μαθητικών Κοινοτήτων. Που να σκέφτηκε ότι είναι μεγάλη ευκαιρία να διδάξει στους μαθητές του σχολείου του πώς γίνεται κανονικά η ανάδειξη των αντιπροσώπων και πώς λειτουργεί η Δημοκρατία. Να ορίσει ένα συμβούλιο καθηγητών με τη συμμετοχή του δασκάλου της πληροφορικής και να στήσει ένα δίκτυο εκλογών. Μιλάω για ένα project που θα ξεκινούσε από τον Σεπτέμβριο, με την ενημέρωση των μαθητών, την καταγραφή των υποψηφίων, τις προγραμματικές τους θέσεις, τη δημιουργία ομάδων συζήτησης, την πρόσκληση Δημάρχων, τοπικών βουλευτών και τη διενέργεια ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, μέχρι την πανηγυρική ημέρα των μαθητικών εκλογών τον Οκτώβριο.

Πραγματικά, ήθελα να ανακαλύψω μόνο έναν άνθρωπο σε όλη την Ελλάδα, που να βρίσκει ότι ένα τέτοιο εγχείρημα έχει σημασία για το σχολείο του. Γιατί το μπάχαλο που γίνεται παντού, σε συνδυασμό με τις κραυγές της τηλεόρασης, ευθύνεται απόλυτα για το ότι οι νέοι θεωρούν την πολιτική, ψυχαγωγία. Για το ότι δραματοποιούν τα πάντα και αγορεύουν με ποιήματα στη Βουλή των Εφήβων, χρησιμοποιώντας τη ρητορική του «ήρωα» που κουβαλάει τον «σταυρό του μαρτυρίου» ως νέος. Όταν μάλιστα ξέρουν ότι τους παίρνει και η τηλεόραση.

Πού καταλήγουμε; Ότι οι πάντες βιώνουμε ένα σόου συναισθηματοκρατίας και απόρριψης του ορθολογισμού. Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, γονείς και δάσκαλοι. Και από μονοδιάστατη εγωπάθεια, θέλουμε να το περάσουμε στα παιδιά μας. Θέλουμε απαραιτήτως, να διαιωνίσουμε την «παράδοση» του ευτελισμού της Δημοκρατίας και δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να μιλήσουμε για πολίτες, για ευθύνη, για ανθρώπινα δικαιώματα και συναίνεση στους νέους. Ντρεπόμαστε να πούμε στους μαθητές ότι η πολιτική δεν είναι κραυγές και αφορισμοί αλλά δημιουργία, δράση και αποτέλεσμα. Ότι είναι κυρίως ψυχρή λογική και αποφάσεις στις προϋποθέσεις του εφικτού.

Δεν γίνεται όμως έτσι. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα λογικευτεί από μόνη της, αυτή η περίεργη μάζα που καθορίζει πάντα το εκλογικό αποτέλεσμα προς το χειρότερο. Κάτι πρέπει να γίνει. Κι ας καταλάβουμε, επιτέλους, ότι όταν λέμε δεν έχουμε παιδεία στη χώρα μας, δεν σημαίνει πως δεν ξέρουμε Ιστορία και Μαθηματικά. Ότι μπερδεύουμε την πολιτική με το θέατρο σημαίνει! Ειδικά, όταν γράφουν οι κάμερες. Είτε των τηλεοράσεων είτε των κινητών….

ΥΓ.: Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που αισθάνονται τύψεις γιατί έστειλαν λάθος μαθητές στη Βουλή των Εφήβων. Νομίζω, ακόμα μαθαίνουν ένα θέμα απέξω και το γράφουν στο σχολείο για να μπουν στην κλήρωση. Έτσι γίνεται η επιλογή των μαθητών-βουλευτών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News