Ο Οδυσσέας Ιωάννου περιγράφει τέλεια την εικόνα. Περπατάς τα βράδια και νιώθεις πως προκαλείς τον τρόμο στις γυναίκες. Όλων των ηλικιών. Εδώ και μερικά χρόνια, η κατάσταση έχει αγριέψει και με τα μικρά παιδιά. Σχεδόν, δεν τολμάς να μιλήσεις σε ένα παιδάκι.

Γονείς και περαστικοί θα σε κοιτάξουν καχύποπτα και διερευνητικά. Ακόμη και σε ένα παιδάκι που κλαίει. Που έχει χάσει τους γονείς του στο Mall και δείχνει πανικόβλητο. Το προσεγγίζεις. Προσπαθείς να το ηρεμήσεις. Αυτό συνεχίζει να κλαίει γοερά. Οι παριστάμενοι σε κοιτούν όλο και πιο παράξενα. Οι γονείς, ευτυχώς, εμφανίζονται. Τότε, όμως, εσύ πρέπει να εξηγήσεις σε αυτούς και στον security, ποιος είσαι και γιατί του μίλησες. Έκτοτε, σταμάτησα να μιλάω σε μικρά παιδιά.

Παλιότερα δεν ήμουν έτσι. Στις διακοπές μου, οι νέοι καλύτεροι μου φίλοι ήταν όλα τα παιδάκια που γνώριζα στις παραλίες. Αγοράκια και κοριτσάκια που τα θυμάμαι μέχρι σήμερα για το πρώτο υπέροχο χαμόγελο που μου χάρισαν.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο θεραπευτικό από το να παίζεις και να επικοινωνείς με μικρά παιδιά. Να γελάς με την καρδιά σου. Να μη δίνεις σημασία σε τίποτα και σε κανέναν γύρω σου. Να κυλιέσαι μαζί τους στην άμμο. Να χτίζεις κάστρα και φανταστικές πολιτείες. Να πλατσουρίζεις στο κύμα με φωνές, ενθουσιασμό και ατελείωτο κέφι. Να σε ρωτούν τα πάντα. Με τον πιο αφοπλιστικό και αθώο τρόπο.

Δυστυχώς, όλες αυτές οι νέες γνωριμίες έχουν τελειώσει για εμένα. Σήμερα οι γονείς, έχοντας ακούσει και διαβάσει τα πάντα περί παιδόφιλων – παιδεραστών, έχουν τρομοκρατηθεί. Λογικό. Ο φόβος έχει ριζώσει στη ψυχή τους. Η κουβέντα που είχα με έναν φίλο γονιό ήταν αποκαλυπτική. Ταιριάζεις, μου είπε, στο προφίλ του παιδόφιλου – παιδεραστή. Ευγενικός, πρόσχαρος, επικοινωνιακός με τα παιδιά αλλά και με τους γονείς τους. Αργά ή γρήγορα, κερδίζεις την εμπιστοσύνη τους. Όσοι συλλαμβάνονται, κατηγορούνται και καταδικάζονται για ανάλογα αδικήματα, έχουν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Όλοι, υπεράνω πάσης υποψίας.

Είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο. Το σκεπτικό του φίλου μου είναι, δυστυχώς, αληθινό. Με αρρωσταίνει η σκέψη πως ένας γονιός, ο οποίος θα με δει να μιλάω στο παιδί του, θα βάλει με το νου του ένα σωρό σενάρια. Σενάρια μαύρα, απόκοσμα και άρρωστα. Αλλά, ζούμε σε άρρωστη εποχή και θα πρέπει να το συνηθίσω.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News