Την τέταρτη φορά που το τσοπανόσκυλό του μπήκε στο κοτέτσι και «ρήμαξε» τα αβγά, έλυσε το πρόβλημα, πυροβολώντας το σκυλί στο κεφάλι. Η αυλή του σπιτιού του είναι πολύ καθαρή. Κρεμασμένα cd και πλαστικά καρφιά φροντίζουν να κρατούν μακριά τα περιστέρια, την ίδια ώρα που ξόβεργες παγιδεύουν μικρά πουλάκια. Ξέρετε… αυτά των κλουβιών. Μιλάει δυνατά και για ώρες για τις δυσκολίες της κατοχής, χωρίς ακριβώς να γνωρίζει τι πόλεμος ήταν αυτός τότε. Δεν πολέμησε καθώς ήταν πολύ μικρός. Στερήθηκε όμως τα παιδικά του χρόνια. Δούλεψε από παιδί για να συνεισφέρει στο μεγάλωμα των μικρότερων αδελφών του. Και δεν πήγε σχολείο… Υπήρξε όμως πολύ αυστηρός με τα παιδιά του, που κι αυτά κουτσά-στραβά τέλειωσαν το λύκειο και ως εκεί. Βάζει τις φωνές στη γυναίκα του όταν εκείνη κανακεύει τους 4 γιους τους. Ο ίδιος αντί για επιβράβευση από τους γονείς του, έτρωγε μόνο ξύλο. Η δικτατορία για εκείνον ήταν μια κάποια λύσις στην ανεργία… αφού τότε όπως λέει υπήρχαν δουλειές. Ο φόνος του Φύσσα είναι γι’ αυτόν μια ανεξιχνίαστη υπόθεση, που μπορεί και να προέκυψε από προσωπικές διαφορές, όπως συμβαίνει με τις κτηματικές για παράδειγμα. Στις εκλογές ψήφισε Χρυσή Αυγή.

Αυτός ο άνθρωπος είναι εξοικειωμένος με τη βία. Είναι ένας άνθρωπος χωρίς παιδεία και μόρφωση. Δοκιμασμένος ναι, ταλαιπωρημένος σίγουρα αλλά αφημένος και στην τύχη του. Είναι φασίστας ή παραπλανημένος; Λίγη σημασία έχει. Αυτό που περισσότερο με τρομάζει είναι που είναι… παππούς.

Ίσως είναι ώρα τα σχολεία να ασχοληθούν στα πιο σοβαρά από κάθε άλλη χρονική στιγμή με τον ναζισμό, με τον φασισμό, με τον ρατσισμό. Με τη βία από το σπίτι ως το κοτέτσι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News