Διάβασα, συνεπαρμένος οφείλω να ομολογήσω, το blog του Τ. Θεοφίλου. Κατηγορούμενου για την ληστεία μετά φόνου στην Πάρο. Πρέπει να παραδεχτώ πως συγκινήθηκα από τον λυρισμό του. Από την καθαρή και μεστή γραφή του. Οι περισσότεροι φίλοι μου δημοσιογράφοι – μαζί τους και εγώ – δεν θα απελευθερωθούμε ποτέ έτσι ώστε να γράψουμε σ' αυτόν.

Μπορεί να διαφωνώ ιδεολογικά μαζί του. Μπορεί να έχω χιλιάδες αντιρρήσεις για τον τρόπο δράσης και αντίδρασης. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να αναγνωρίσω τον διάχυτο ρομαντισμό του και τον πόνο που έχει συσσωρεύσει μέσα του. Το άδικο που τον πνίγει. Το μίσος που νιώθει για όλους εμάς. Για εμάς τους βολεμένους. Με τις γνωριμίες. Όλους εμάς που έχουμε "νορμάλ" ζωές. Που πληρώνουμε τα κοινόχρηστα μας, τις ασφαλιστικές μας εισφορές, τις δόσεις μας στην Εφορία. Εμάς που έχουμε σταθερή δουλειά. Που αποδεχτήκαμε, ή προσποιούμαστε πως αποδεχθήκαμε, τις κοινωνικές συμβάσεις. Τις συμβάσεις και οδηγίες των γονιών μας. Του σχολείου. Της κοινωνίας. Της εργασίας και των εργοδοτών μας. Εμάς που έχουμε καλύτερους μισθούς. Που οι γονείς μας ακόμη μπορούν να βοηθήσουν. Που συνδιαλεγόμαστε και συναγελαζόμεθα με το Σύστημα,αναπόσπαστο μέρος του οποίου αποτελούμε.

Εκεί έξω, υπάρχουν πολλά παράλληλα σύμπαντα. Εκατοντάδες. Ο καθένας ζει και (κυρίως) βιώνει την δική του πραγματικότητα. Με τον δικό του τρόπο. Με τα δικά του μέσα. Με την δική του Παιδεία. Με τις δικές του προσλαμβάνουσες. Ο Τ. Θεοφίλου είναι βγαλμένος από τα σπλάχνα της κοινωνίας μας. Κουβαλάει και κουβαλάμε κομμάτια της ψυχής του και κομμάτια της ψυχής μας. Ένας χαρακτήρας, βγαλένος από τους Αδελφούς Καραμαζόφ. Ένας Ντοστογιεφσκικός χαρακτήρας που ζούσε στο περιθώριο. Ένας άνθρωπος που οδηγήθηκε εκεί. Κουρασμένος, απογοητευμένος  αλλά κυρίως αηδιασμένος. Ένας χαρακτήρας που ζούσε κάθε ημέρα σαν να ήταν η τελευταία και η μοναδική του. Ένας άνθρωπος τόσο δίπλα μας αλλά και τόσο μακριά μας.

Οφείλω να παραδεχτώ επίσης πως ο πόνος της απώλειας για τον δολοφονηθέντα οδηγό ταξί στην Πάρο δεν αφήνουν πολλά περιθώρια στους συγγενείς και στους φίλους του. Μισούν, και έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν, τον δολοφόνο του αγαπημένου τους προσώπου. Το ίδιο θα έκανα και εγώ. Τα μάτια του όμως, αυτά τα γαλάζια μάτια του, λένε πολλά. Μάτια γεμάτα πόνο και απόγνωση. Αυτός ξέρει πως αντιμετωπίζει κάθε ημέρα που ξημερώνει. Αυτός ξέρει τι νιώθει και αισθάνεται.

Οι ζωές μας είναι παράλληλες, αλλά σε κάποια σημεία τέμνονται, έγραψε προφητικά. Και όλα μπερδεύονται. Όχι γλυκά αλλά άγρια και βίαια και όλοι καταλήγουμε με πόνο και δάκρυα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News