Μαθητής στο 2ο ΕΠΑΛ Κατερίνης  ζήτησε  από το διευθυντή του σχολείου που φοιτά  να ακούγεται μετά την προσευχή ο εθνικός ύμνος και να γίνεται έπαρση της ελληνικής σημαίας . Ο διευθυντής διαφώνησε ο μαθητής τα πήρε, ύψωσε τον τόνο της φωνής του κάτι οκτάβες -όπως κι ο ίδιος παραδέχτηκε ον κάμερα- και κέρδισε τριήμερη αποβολή.

Δεν θα μείνω στο θέμα της αποβολής. Αν όπως ο ίδιος ισχυρίζεται του δόθηκε για αυτό που ζήτησε κι όχι για τον τρόπο που το ζήτησε –όπως από την άλλη λένε διευθυντής και καθηγητές – έχει δίκιο που διαμαρτύρεται.

Θα μείνω όμως στο ότι 530 από τους 560 μαθητές του σχολείου συμφωνούν με το αίτημά του, ένα αίτημα που δεν βασίζεται σε κανένα νομικό ή θεσμικό πλαίσιο, όχι ότι για εμένα αυτό έχει σημασία, απλώς το αναφέρω για τα πρακτικά.

530 νέα παιδιά –κάποια ενήλικα- θέλουν να ακούγεται στο σχολείο τους ο εθνικός ύμνος και να γίνεται άρση της ελληνικής σημαίας.

Κι αναρωτιέμαι γιατί; Κι από πότε; Και πώς; Πώς τους πρόεκυψε αυτή η ανάγκη και γιατί αυτή η ανάγκη, η καθαρά προσωπική ανάγκη να καμαρώσουν για την πατρίδα τους πρέπει να αφορά το τελετουργικό του σχολείου τους; Γιατί θεωρούν πως χρειάζεται να δείξουν το πόσο Έλληνες νιώθουν; Ποιος απειλεί να τους στερήσει την ελληνικότητά τους; Και γιατί αυτή θα σωθεί με μια άρση της σημαίας και τον εθνικό ύμνο στα παράφωνα σχολικά ηχεία;

Μην με παρεξηγήσετε, δεν θεωρώ καθόλου εθνικιστικό και φασιστικό να σκας από περηφάνια για την πατρίδα σου και να θες να το δείξεις. Να θες  να τραγουδήσεις τον εθνικό ύμνο δυνατά και παθιασμένα, και τις 158 στροφές αν έχεις τα πνεμόνια. Να θες να δεις τη γαλανόλευκη να ανεβαίνει ψηλά και να πιστεύεις ότι μαζί της ανεβαίνεις κι εσύ μια σπιθαμή άντε και δύο. Κι ας μην πολυπιστεύω στην έννοια των συνόρων και των θρησκειών που κατά τη γνώμη μου έτσι όπως λειτουργούν αποκλείουν τους λαούς και τους μαντρώνουν στον εαυτό τους αντί να τους απελευθερώνουν και να αναδεικνύουν τη διαφορετικότητά τους.

Απλώς καμιά φορά τα φοβάμαι όλα αυτά. Τα τρέμω όταν τα βλέπω να γίνονται, πώς να το πω; Υπολογισμένα… Μετρημένα με διαβήτη και μοιρογνωμόνιο για χάρη κάποιας προπαγανδιστικής μπαμπεσιάς που θέλει τον πατριωτισμό να χρειάζεται απόδειξη κι επίδειξη. Όταν η μεγαλύτερη απόδειξη είναι η παντελής απουσία μιας τέτοιας ανάγκης.   

Πολύ θα ήθελα να πιστέψω, πραγματικά θα το ήθελα, ότι αυτά τα 530 παιδιά, έχουν διαβάσει με προσοχή έστω και μία φορά αυτές τις 158 στροφές του εθνικού μας ύμνου. Νομίζω όμως πως δεν το έχουν κάνει.
Αν το είχαν κάνει -όπως εγώ που είχα την τύχη ή την ατυχία να πρέπει να τις διαβάζω κάθε βράδυ για έναν ολόκληρο χρόνο, όχι όμως ως  Εθνικό Ύμνο αλλά ως Ύμνο στην Ελευθερία- θα είχαν μάθει αυτό που έμαθα κι εγώ, ότι δηλαδή τις πατρίδες τις κάνουν οι ελεύθεροι. Και τις σκοτώνουν οι φοβισμένοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News