Ο Τάσος είναι «ένας από μας». Δίνει Πανελλήνιες, πάει πανεπιστήμιο, διαβάζει αλλά σταθερή δουλειά μετά δεν βρίσκει. Νέος, άνεργος, μόνος ψάχνει. Και ψάχνεται. Ακούει Τρύπες και διαβάζει Alain Badieu. Τουιτάρει μηνύματα εκνευρισμένα με τον Πάσχο Μανδραβέλη κι άλλα με μια ιδιαίτερη ευαισθησία για τον συνάνθρωπο, τον κατατρεγμένο, τον μετανάστη. Φίλος στο facebook με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Στρατούλη και Δούρου, γράφει την επόμενη των εκλογών του Ιουνίου στο twitter πόσο απογοητεύτηκε που δεν κατέλαβε τελικά την εξουσία ο Αλέξης. Τίποτα πρωτότυπο ως εδώ. Ο Τάσος είναι μάλλον άλλος ένας από τους σχεδόν τρία εκατομμύρια ψηφοφόρους του Συνασπισμού. Απελπισμένος και θυμωμένος με όλους και με όλα. Στα αριστερά όρια του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά, ναι. Ιδεολόγος, αλλά και παιδί της διπλανής πόρτας. «Ένας από μας».

Αυτό το καλό παιδί λοιπόν, σύμφωνα πάντα με το κατηγορητήριο, σε κάποιο σημείο της παραπάνω διαδρομής μεταμορφώθηκε σε έναν αδίστακτο τρομοκράτη-ληστή-δολοφόνο. Και καλά, ένα αποκλεισμένο από την κοινωνία έξυπνο νέο παιδί να μετατραπεί από ακροαριστερό-αντιεξουσιαστή σε αντιεξουσιαστή-τρομοκράτη το καταλαβαίνω. Μπορεί η εξέλιξη αυτή να αφορά μόνο στο 1% των αντιεξουσιαστών στην Ελλάδα ή το 0,01%. Δεν έχει σημασία το ποσοστό. Είναι για κάποιους λίγους τολμηρούς η φυσική εξέλιξη, η λογική συνέχεια, το ριζοσπαστικό επόμενο βήμα. Όσο κι αν εκπλήσσονται μερικοί, και το αντιεξουσιαστής-ληστής μπορώ να το καταλάβω. Από το «οι καπιταλιστές είναι γουρούνια» και «οι τράπεζες θα πρεπε να καίγονται» το να μπεις μασκαρεμένος ένα πρωί στην Alpha Bank της Πάρου και να «απαλλοτριώσεις» 45 χιλιάδες ευρώ δεν είναι μακριά. Αφού δεν πιστεύεις στην ατομική ιδιοκτησία, πιστεύεις; Όχι, άρα έχεις το ελεύθερο να κλέψεις (αρκεί να μην κλέψεις φτωχό, υπάρχει ταξικό πλαφόν).

Αυτό που δεν μου κολλάει με τίποτα είναι πως γίνεται να ξεκινάς ευαίσθητος και διαβασμένος ιδεολόγος αντιεξουσιαστής και φτάνεις να γίνεις τελικά όχι μόνο ληστής, αλλά και δολοφόνος. Κι όχι δολοφόνος αστυνομικών, που για hardcore αναρχικούς ίσως η αξία της ζωής τους δεν «μετράει» το ίδιο, αλλά δολοφόνος ενός απλού μεροκαματιάρη, του 53χρονου ταξιτζή Δημήτρη Μίχα. Τι κι αν πήγε να σε σταματήσει; Δεν του ριχνες στα πόδια; Όπως έγραψε χθες θυμωμένη η αδερφή του θύματος Μαρία σε ανοιχτή επιστολή της: «Ρίξατε μια στο χέρι, 2 στο στήθος, την τέταρτη στο κεφάλι…», «απλώς είσαστε ένας κοινός ψυχρός δολοφόνος, ένας απατεώνας, ένας ληστής, ένας παλιάνθρωπος που κρύβεστε πίσω από τον τίτλο του Αναρχικού… Ένας άνανδρος φονιάς!!!!»

Δεν βγάζει νόημα. Πώς γίνεται ένας ρομαντικός ιδεολόγος όχι μόνο τρομοκράτης και ληστής αλλά και δολοφόνος; Αρκετά αριστερά ΜΜΕ καλύπτουν ξώφαλτσα ή και καθόλου την υπόθεση. Γιατί; Ίσως γιατί δεν θέλουν να κάνουν τόσο δυσάρεστες ερωτήσεις. Ναι, μπορείς να πεις πως το παιδί ήταν τρελό, πως δεν είχε σημασία η ιδεολογία του κι αν ήταν αριστερός ή δεξιός. Μπορείς να πεις πως ήταν μία μεμονωμένη κλινική περίπτωση. Αλλά δεν θα το πιστεύεις. Γιατί, πρώτον, δεν ήταν μόνος. Και δεύτερον, λίγο αν μπεις στα σχόλια στη σελίδα του Τάσου στο facebook, θα δεις πως από χθες αρκετοί αρνούνται να καταδικάσουν την πράξη του.

Παράδειγμα η πρώην βουλευτής Ημαθίας του ΣΥΡΙΖΑ Ξανθούλα Καρανίκα, η οποία έγραψε: «οι τράπεζες ασφαλίζουν τα λεφτά, δεν παθαίνουν τίποτα με τις ληστείες. Οι τράπεζες κλέβουν εμάς και σήμερα αυτές κυβερνάνε. Προσωπικά δεν κάνω ληστείες αλλά δεν θα τρέξω να πιάσω ληστή τραπέζης. Επίσης, δεν είμαι ποτέ με κανέναν φόνο, (εκτός αν γίνει εμφύλιος με φασίστες, τότε δεν ξέρω, μάλλον) αλλά έχω κριτήριο, δεν είμαι πρόβατο…». Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε τη σκέψη της ζητώντας από τους «φασίστες» συνομιλητές της να μη το παίζουν ανθρωπιστές και μυξοκλαίνε για τον ταξιτζή αν δεν καταδικάζουν το ίδιο και κάθε φόνο μετανάστη. Η λογική της κυρίας Καρανίκα θυμίζει όντως Εμφύλιο, καθώς είναι σαν να κρατάει σκορ. «Εσείς» οι άλλοι, οι δεξιοί ή «φασίστες» θα κλαίτε μόνο για τους Έλληνες που σκοτώνουν ακροαριστεροί και μετανάστες. «Εμείς» οι αριστεροί θα κλαίμε μόνο για τους πεσόντες μετανάστες και αριστερούς. Καταδικάζουμε δηλαδή μεν τις δολοφονίες, αλλά με «κριτήριο»!

Η όλη διαμάχη, η όλη συζήτηση για τα κίνητρα ενός νέου παιδιού που διώκεται ως τρομοκράτης, ληστής και δολοφόνος δεν είναι απλώς άβολη. Είναι στενάχωρη. Αν είναι απαραίτητη, είναι γιατί ξεγυμνώνει μια κοινωνία που οδηγείται στα άκρα, βαθιά διχασμένη και βαθιά άρρωστη. Δυστυχώς, κι αν όντως διέπραξε το έγκλημα ο Τάσος Θεοφίλου ως άλλος Ρασκόλνικωφ, η τιμωρία, αντί να απαλύνει τα τραύματα, πολύ φοβάμαι πως θα ξύσει κι άλλο τις πληγές. Γιατί ο Τάσος δεν παύει κι εκείνος να είναι τι άλλο; Ένας από τους πολλούς. Ένας από μας.

ΥΓ. «Ένας από μας», ένα κομμάτι της Ρίκας Βαγιάνη πριν από δύο καλοκαίρια για τη δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Έγραφε η συνάδελφος για το θύμα πως «αυτός ο άνθρωπος, αγαπητός, μισητός, συμπαθής ή όχι, ήταν αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού μιντιακού μικρόκοσμού μας. Και φυσικά, ήταν “ένας από μας”.»  Κι αναρωτιόταν «ποιος μ… τον έκανε ήρωα;» Σύμφωνα με το «Πρώτο Θέμα», ερευνάται αν ο Τάσος Θεοφίλου ήταν ο μ… που σκότωσε τον Γκιόλια.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News