Στο γραφείο του φίλου μου, διευθυντή μιας κλινικής σε μεγάλο νοσοκομείο μπαινόβγαιναν γιατροί και διοικητικοί. Είχα περάσει να τον δω έτσι, χωρίς σκοπό. Λέγανε δυο κουβέντες έπαιρναν μια εντολή και έφευγαν. Ένας γκριζομάλλης, λεπτός με μπλουτζίν αλλά και την πράσινη μπλούζα του χειρουργείου επέμενε να του μιλήσει ιδιαιτέρως. Τον είδα να φεύγει με μια πλαστική σακούλα. Είναι ο διευθυντής χειρουργός στο δίπλα νοσοκομείο μου είπε ο Γιώργος. Δεν έχουν ανιχνευτικό και ήρθε να του δώσω για να μπορέσει να χειρουργήσει.

Το λεωφορείο που μάζευε νέους με ειδικές ανάγκες για να τους μοιράσει στις δουλειές τους, σταμάτησε λόγω περικοπών. Ο ένας οδηγός και οι συγγενείς το ανέλαβαν και συνεχίζουν τη δουλειά. Αυτοί είναι οι άνθρωποι. Οι ιστορίες τους θυμίζουν αφηγήσεις Στάινμπεκ. Άνθρωποι και ποντίκια. Με εκείνο τον θερμό ρεαλισμό του, απομυθοποίησε την χολυγουντιανή εποποιία της Άγριας Καλιφορνέζικης Δύσης. Κι έφερε στο κέντρο ανθρώπους, διαμάντια  με μοναξιά και όνειρα, με φόβους και προσπάθεια, πόνο και συγκινητική, καλά κρυμμένη ευγένεια ψυχής. Τα όνειρα τους καταστρέφονται από την ανεργία, τους όλο και πιο χαμηλούς μισθούς, το φόβο του άγνωστου για ένα πιο ζοφερό μέλλον, την χοντροκομμένη μιντιακή τρομοκρατία να υποταχθούν για ένα κομμάτι ψωμί. Ίσχυε για τους εργάτες του Μεσοπολέμου στην Αμερική. Το θυμήθηκα τώρα.

Τα ποντίκια τα βλέπουμε κάθε μέρα. Λίστες και καταγγελίες. Ένας πρόεδρος Βουλής που τον ξερνάει η αισθητική και ο πολιτισμός του. Αν –άξιος εκπρόσωπος νομοθετικής εξουσία σε δημοκρατία. Στο ΣΔΟΕ θα σκεφθεί ο πρωθυπουργός να αναπέμψει τον Μεσσήνιο φίλο του, καταφανώς ήδη ακατάλληλο, που έκανε ο ίδιος διευθυντή; Ένα χρόνο, λέει το ρεπορτάζ δεν εκτελούσαν την καταδικαστική απόφαση κατά του επιχειρηματία που κατήγγειλε τα περί ακινήτων και μαύρου χρήματος. Τον κρατούσαν όμηρο δηλαδή, όπως και με όσους περιέχονται σε λίστες που γενικώς αναλύονται.

Την Ελλάδα θα την φτιάξουν οι άνθρωποι. Αυτοί που ζητάνε χάρη για να χειρουργήσουν, αυτοί που κάνουν εθελοντικά τα δρομολόγια των ΑΜΕ. Τα ποντίκια φτιάχνουν και διαρρέουν λίστες, βούβαλοι του χθες τσακώνονται μεταξύ τους με θόρυβο. Και δημοσιογράφοι της νύχτας μεταφέρουν, σαν ντηλεράκια το δηλητήριο και λένε πως τάχα κάνουν έρευνα.

Φτάνει πια η απαξίωση, η συλλήβδην καταδίκη που καλλιεργούν τα ποντίκια με τις λίστες και τα έντυπα ή ψηφιακά μικρόφωνα. Όλοι οι γιατροί δεν κλέβουν, όλοι οι πολιτικοί δεν είναι πρόεδροι Βουλής, όλοι οι δημοσιογράφοι δεν αγωνιούν να συντηρήσουν Καγιεν και πισίνες.

Η γενίκευση του «όλοι ίδιοι είναι», οι επιλεκτικές εικόνες στο δημόσιο της ανέχειας και της απελπισίας είναι το μιντιακό, απολιτικό κατασκεύασμα που δυο δεκαετίες τώρα μας σάπισε. Συσκοτίζει και απελπίζει. Νοιώθεις ανήμπορος, μόνος και ιδιώτης. Και στην εποχή αυτή, της σκληρής επιβίωσης,η ιδιώτευση σε περνάει απέναντι, σε κάνει όρνιο. Και πιόνι σε κάθε νέο σκάνδαλο που θα γεννήσουν ή θα εμφανίσουν τα ποντίκια του χθες. Απέναντι στις λίστες, είναι ό,τι ακόμη δουλεύει. Γιατί κουτσά στραβά το κράτος δουλεύει. Νοσοκομεία, σχολεία, δήμοι, δρόμοι, αστυνομία. Με το φιλότιμο και την αυτενέργεια κάποιων. Δεν θα τους δείτε στην τηλεόραση της μαυρίλας. Όμως δίπλα σας κάθε μέρα εάν σηκώσετε το κεφάλι θα τους αναγνωρίσετε.

Είναι οι άνθρωποι της Ελλάδας. Διαδώστε την ύπαρξη τους.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News