Δεν ξέρω πού πάνε όσοι φεύγουν από την παραγωγή. Mόνο για τους φίλους μου ξέρω, αλλά και πάλι μέσες άκρες. Με τα χαρτιά της απόλυσης στα χέρια, κάνουν ένα πέρασμα από τον δρόμο, την κατάληψη, το δίλεπτο στο δελτίο ειδήσεων που φωνάζουν το δίκιο τους και μετά εξαφανίζονται. Είναι τραγικά πολλοί πια. Κάθε μέρα, κάθε ώρα σκάνε οι μαζικές απολύσεις σαν κατάγματα, δεν χρειάζεται ο ήχος στην τηλεόραση, μόνο τα αλλοιωμένα από τη φωνή χαρακτηριστικά. Και είναι πολύ διαφορετικό ο απολυμένος του 2013 από τον απολυμένο του 2006. Τότε ήταν απλά απόλυση, υπήρχαν πολλές θέσεις και αλλού και αν θέλεις ήταν και μια υγιής -υπό προϋποθέσεις- κινητικότητα σε ορισμένα επαγγέλματα. Άνοιγαν θέσεις για νεότερους και δεν κολλούσες κι εσύ σε μία επίπλαστη ασφάλεια που σε παρέλυε χωρίς να το καταλάβεις. (Επαναλαμβάνω, σε ορισμένα επαγγέλματα). Τώρα ισοδυναμεί με κάτι οριστικό.

Το μεσημέρι της Πέμπτης, σε ζωντανή σύνδεση από μία πλατεία, ένας ηλικιωμένος με μία πικέτα κρεμασμένη από τον λαιμό του που έγραφε «Δεν μπορώ να ζήσω». Στο στούντιο ο Αυτιάς με πολιτικούς. Κάποια στιγμή κάτι πήγε να ψελλίσει ο άνθρωπος, πιάνει τη νότα ο Αυτιάς και φωνάζει «Ησυχία! Μιλάει ο άνεργος! Περιμένετε λίγο να ακούσουμε τον άνεργο!».

Έχω ακόμη εκείνη την παρωχημένη ευαισθησία να μου γυρνάνε τα άντερα.

Στο ζάπινγκ, ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, βγαίνουν απροετοίμαστοι για τα θέματά τους στον δημόσιο διάλογο, αρθρώνουν έναν λόγο περί δικαίου και ανθρωπιάς -πολύ σωστό στη βάση του- αλλά που δεν έχει μετασχηματιστεί ακόμη σε πολιτικό λόγο και πρόταση. Και διστακτικοί στο να αλλάξουν εντελώς την ατζέντα και να μην εγκλωβίζονται σε ένα γήπεδο που τα «επιχειρήματα» της Αγοράς δεν έχουν αντίπαλο.

Στο θέμα μας όμως. Πού πάνε καθημερινά όλοι αυτοί που απολύονται; Για πού φεύγουν; Μαζεύονται κάπου; Όχι, το ξέρω. Εξαφανίζονται. Σαν να μην υπήρξαν. Έχουν το δίλεπτο της δημοσιότητας που αξίζει σε κάποιον που πεθαίνει σε ζωντανή σύνδεση, κάνουν ένα πέρασμα από τα δηλητηριώδη σχόλια ανώνυμων σχολιαστών στα sites που τους στολίζουν αποκαλώντας τους κοπρόσκυλα, βύσματα, ανίκανους κ.λπ., και έχουν και την τιμητική τους σε μία παραγραφούλα σε editorial που είκοσι χρόνια μας άνοιγαν τα μάτια στο πώς να επιλέγουμε τον καλύτερο γυναικείο κώλο, από το χρώμα του και τη γεμάτη γεύση του και εν μία νυκτί έγιναν αναλυτές και κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας για να σωθεί η χώρα. Δεν τους αμφισβητώ το δικαίωμα στην ανάλυση, όμως τη σιγουριά, τον φανατισμό και τον αφ΄ υψηλού χλευασμό της άλλης άποψης θα πρέπει να τα ρεγουλάρουν λίγο και όχι να βαθμολογούν ολόκληρες ομάδες εργαζομένων ανθρώπων σαν να βάζουν αστεράκια σε in – μπαράκια.

Οι απολυμένοι συγκεντρώνονται σαν το αίμα στην πληγή. Το σκοτωμένο αίμα. Ξεραίνονται στην επαφή τους με τον αέρα. Οι παράπλευρες απώλειες ενός ξεδιάντροπου κυνισμού που βαφτίζεται πολιτικός ρεαλισμός αλλά είναι σκέτο σακατιλίκι μυαλού.

Το να απευθύνεσαι σε ανθρώπους που νιώθουν τελειωμένοι με τη φράση «έτσι πρέπει να γίνει!» δεν υποδηλώνει σε καμία -μα καμία- περίπτωση υπευθυνότητα, αλλά σημαίνει πως το λίπος έχει αρχίσει να σου κρέμεται κι απ΄ τα μάτια.

Αυτό πια είναι πολεμικό παιχνίδι στο play station. Όσους περισσότερους καθαρίσεις τόσους πόντους θα πάρεις. Σκοτώνεις μερικές χιλιάδες και σε βγάζει στην πίστα με το πλεόνασμα. Το πρωτογενές!

Εκεί πάνε όσοι φεύγουν. Σταυρώνονται επάνω στα σύμβολα των θετικών προσήμων. Εφεδρείες νεκροζώντανων. Σε άλλους έτυχε πόλεμος, σε άλλους λοιμός, σε άλλους επιδημία χολέρας, συμβαίνουν αυτά στην ιστορία της ανθρωπότητας. Τι θέλεις να κάνουμε τώρα με το προβληματάκι σου;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News