Κατανοώ ότι σήμερα οι πάντες  ασχολούνται με τη νέα κυβέρνηση-και δικαίως. Εκτός όμως από τον καταιγισμό αναλύσεων, προβλέψεων και προσδοκιών, υπάρχουν χιλιάδες συμπολίτες μας που πρωί πρωί θα ψάχνουν τις τσέπες τους, θα μετρούν ένα ένα τα ευρώ για να δουν αν βγαίνει η σούμα που θα τους επιτρέψει να αγοράσουν φάρμακα, το αποκούμπι τους στη μάχη της ζωής.

Αναφέρομαι στους καρκινοπαθείς και σε άλλους βαριά ασθενείς, που η απόφαση ενός στυγνού συνδικαλιστή τους ψαλιδίζει συνεχώς τις ελπίδες και λιγοστεύει το λάδι στο καντήλι τους. Ονομάζεται Κωνσταντίνος Λουράντος, είναι πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής και κατάφερε(!) μετά από ολονύκτια μάχη-ξημερώματα Τετάρτης προς Πέμπτη- να αποσπάσει πλειοψηφία 13 ψήφων σε ένα σώμα 969 συναδέλφων του ώστε να συνεχίσει το ανθρωπιστικό του έργο: Τη μη χορήγηση φαρμάκων σε ασθενείς Ταμείων που χρωστάνε.

Βλέπω συχνά στα κανάλια αυτόν τον καλοζωισμένο συνδικαλιστή με την ψυχρή και στομφώδη φωνή να συνεχίζει την ανοικτίρμονα τακτική του και παγώνει η ψυχή μου καθώς γνωρίζω ότι την ίδια στιγμή με μένα τον ακούνε και καρκινοπαθείς που θα αναγκαστούν να σταματήσουν τη θεραπεία τους, επειδή δεν έχουν εξοφληθεί μέχρι το τελευταίο ευρώ οι φαρμακοποιοί. Έχει δει ποτέ, αυτός ο ανελέητος, βαριά ασθενή να ζητάει τη συνδρομή των γειτόνων για να πάει βαριανασαίνοντας έως το φαρμακείο να αγοράσει λίγη ακόμα ελπίδα; Υπάρχουν πολλοί που είδαν το περιστατικό και γύρισαν σπίτι τους κλαίγοντας.

Το χθεσινό δείγμα συνδικαλιστικής αναλγησίας δεν έχει προηγούμενο. Την ημέρα που θα σχηματιζόταν η νέα κυβέρνηση, πριν καν οριστεί το νέο επιτελείο στους τομείς της Οικονομίας και της Υγείας ώστε να συζητήσει με τους νέους υπεύθυνους, εκβιάζει με νέες προθεσμίες, αυτή τη φορά έως το τέλος του μήνα… Οι κινήσεις του Λουράντου μου θύμισαν εκείνη τη φρικτή τακτική όπου εμπόλεμοι έδεναν αιχμαλώτους στην ατμομηχανή της αμαξοστοιχίας πού τους μετέφερε, για να μη χτυπηθούν από τους αντίπαλους. Αυτή τη πίεση προσδοκά να ασκήσει δένοντας ασθενείς στη συνδικαλιστική του μηχανή, ο επιστήμονας Κωνσταντίνος Λουράντος;

Τι κι’ αν ό Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος διαφώνησε ριζικά με τον αττικάρχη φαρμακοποιό συνδικαλιστή;  Τι κι αν ο άφραγκος ΕΟΠΠΥ έδωσε το 50% των χρεών για τον Απρίλιο; Τι κι αν η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου του πετάει στα μούτρα την φράση «προχωρείς σε αδιέξοδες λογικές»; Τι κι αν μέλη του Συλλόγου του σε όλο το Λεκανοπέδιο δέχονται καθημερινά θερμά παρακάλια και τηλεφωνήματα απελπισίας απεγνωσμένων συνανθρώπων; Τι κι αν 478 συνάδελφοί του στην Αττική που μέχρι προχθές συμφωνούσαν, χθες διαφώνησαν και προσπάθησαν να τον συνεφέρουν; Και αυτοί έχουν οικονομικά συμφέροντα και αυτοί ίσως τα φέρνουν δύσκολα βόλτα, αλλά είδαν τα αδιέξοδα. Ίσως και να σκέφθηκαν ότι η κοινωνία θα στραφεί τελεσίδικα εναντίον τους, όπως έχει στραφεί κατά του Λουράντου,  που με το ναπολεόντειο σύνδρομό του παίζει καθημερινά με τις ζωές των πιο ανήμπορων συμπατριωτών.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει η νέα κυβέρνηση. Δεν ξέρω αν θα βγάλουμε το κεφάλι έξω από το νερό για λίγες ανάσες. Είμαι βέβαιος όμως πως αν συνεχίσουν να υπάρχουν τέτοιας ποιότητας συνδικαλιστές, ας ξεχάσουμε το μέγα ζητούμενο, την κοινωνική συνοχή. Χθες ήταν ο Φωτόπουλος και  ο Λυμπερόπουλος. Σήμερα είναι ο Λουράντος. Έχει άραγε πάτο αυτό το συνδικαλιστικό βαρέλι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News