Η σπαρακτική περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη τρύπωσε σε κάθε σπίτι, μάτωσε συνειδήσεις, ξύπνησε κοιμισμένες ενοχές, ταρακούνησε το σύστημα υπό την χειμαρρώδη κοινωνική πίεση. Η σεμνότητα, η ευγένεια, η πραότητα απεδείχθη ότι στοχοποιούνται εύκολα, τρέφουν τα ζωώδη ένστικτα, γίνονται κλωτσοσκούφι  χάριν της «πλάκας», με άλλα λόγια η διαφορετικότητα εκλαμβάνεται ως αδυναμία, που με τη σειρά της ερεθίζει τη βία. Αν όμως στη θέση του σεμνού, πονεμένου, βασανισμένου Βαγγέλη, ήταν ο Έντι, ο Αχμέτ ή ο Ρομπέρτο, πώς θα αντιδρούσε άραγε η ελληνική κοινωνία; Αν δηλαδή φοιτητής στη Γαλακτομική σχολή Ιωαννίνων ήταν ο ελληνογεννημένος Έντι, Αχμέτ ή Ρομπέρτο, θα ξεσηκωνόταν ο ίδιος σάλος;

Το ερώτημα είναι ρητορικό. Την απάντηση τη φανταζόμαστε, τη ξέρουμε – κι εσείς κι εγώ. Τα σχόλια πολλών από μας, σε τέτοια περίπτωση, τα ακούω μέσα στ' αυτιά μου: «ποιος ξέρει σε τι σπίτι μεγάλωσε…», «θα είχε δώσει δικαιώματα στους συμφοιτητές του», «για να μην αντιδρούν οι δάσκαλοί του, κάτι θα ήξεραν»,  «αφού κακοπερνούσε ας πήγαινε στη χώρα του», «οι ξένοι μας ένοιαξαν; Δεν βλέπουμε τα παιδιά μας που είναι στην ανεργία;», «δεν φτάνει που του δώσαμε τη δυνατότητα να σπουδάσει, ας πρόσεχε», και άλλα πολλά.

Θέλω να πω, δηλαδή, ότι δεν είναι η απάθεια των ανευθυνο-υπεύθυνων που μας συγκλόνισε, δεν είναι το κοινωνικό βάσανο μιας ψυχής που μας τάραξε, δεν είναι ότι η τραγική φιγούρα του Βαγγέλη άφησε (με αυτό τον ορμητικό τρόπο) στο κατώφλι των σπιτιών μας το βαθύτατα πολιτικό πρόβλημα του σχολικού τραμπουκισμού, το βασικό στοιχείο είναι πως ήταν Έλληνας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας κήδεψαν νοερά τον Βαγγέλη. Τον τελευταίο μήνα είχε γίνει μέρος της οικογένειάς τους, τον πόνεσαν και τον αγάπησαν – ας μην τον είχαν γνωρίσει. Όμως, δεν είναι ο ουμανισμός μας που τραυματίστηκε, δεν είναι η  βάρβαρη καταπάτηση αρχών του πολιτισμού μας αυτή που μας τάραξε, δεν είναι οι ανεπάρκειες του συστήματος αυτές που μας εξόργισαν. Τελικά, είναι η ελληνική ταυτότητα του Βαγγέλη.

Δεν μας στοίχειωσε (θυμίζω) η εικόνα του τουμπανιασμένου Αιγύπτιου μετανάστη που βρέθηκε αλυσοδεμένος από τον λαιμό σε δένδρο στη Σαλαμίνα, ούτε το άλλο περιστατικό στη Μανωλάδα, όταν δυό Έλληνες βασάνισαν έναν νεαρό Αιγύπτιο και τελικά του σφήνωσαν το κεφάλι στην πόρτα του αυτοκινήτου και τον έσυραν για περίπου ένα χιλιόμετρο στον δρόμο… Είπαμε από μέσα μας «δράματα που έχει ο κόσμος» και κάτσαμε να φάμε.

Το φαινόμενο αυτό (της ενεργοποίησης των αντανακλαστικών μας υπό τον όρο της ελληνικής ταυτότητας) θα το ξαναζήσουμε μεθαύριο, σε όλο του το μεγαλείο. Στην επέτειο της 25ης Μαρτίου. Όταν, με νταούλια και με ζουρνάδες, θα γιορτάσουμε την «ελληνική επανάσταση». Ο «ελληνισμός» μας θα ξεφαντώσει με πολιτική υποκίνηση. Η κυβέρνηση καλεί τον κόσμο να εκτονώσει τους νταλκάδες του σε ένα «ελληνικό γλέντι». Ποιον συγκινούν πια οι παρελάσεις; Ενώ το γλέντι – που στήνεται μπρος στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και μπρος στα θεωρεία των επισήμων, που προσφέρεται δωρεάν, είναι πιο «συμμετοχικό».

Απ' την περίπτωση του Βαγγέλη ως την επέτειο της 25ης Μαρτίου υπάρχει ένα νήμα. Στη μια περίπτωση είναι ο «εσβεσμένος» ελληνισμός μας που τραυματίστηκε, στην άλλη περίπτωση είναι ο περήφανος ελληνισμός μας αυτός που θα γλεντήσει. Άιντε λεβέντες και στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στο Στάδιο με χιτώνες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News