Αντί να χτυπιόμαστε σήμερα θα έπρεπε να ευχόμαστε μια Μέρκελ για πρωθυπουργό. Έστω, για κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο. Αν είχαμε μια Άγκελα, η χώρα μας δεν θα είχε φτάσει ποτέ στην σημερινή κατάντια. Όχι δεν είμαι Γερμανόφιλη. Ούτε υποστηρίζω τα μέτρα λιτότητας. Και ούτε αντίκειμαι στο δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών να διαμαρτυρηθούν για την αυταρχική νέα ευρωπαϊκή πολιτική. Αλλά θωρώ ότι είναι απόλυτα γέλιο και άθλιο να κατηγορούμε την Μέρκελ για τα δικά μας κακά χάλια. Όπως επίσης είναι γελοίο να απαγορεύεται η δημόσια υπαίθρια συνάθροιση (ή πορεία) πολιτών στο κέντρο για λόγους δημόσιας ασφάλειας και μη διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής της πρωτεύουσας. Από φόβο για βίαια επεισόδια, λες και έχουμε δικτατορία.

Θα βγάλουμε λοιπόν τα απωθημένα μας στην Μέρκελ; Θα ανατρέξουμε στο παρελθόν και θα ξυπνήσουμε μνήμες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πόλεμου. Ναι, θα πούμε με ένα στόμα όλοι οι Έλληνες, οι ναζί φταίνε για όλα. Και για τις μίζες! Θα μου πείτε ότι η Γερμανία φταίει και για αυτές, ότι εκείνοι μας τις έδωσαν κ.λπ. Καλό το ποίημα. Και εμείς με το μαχαίρι στον λαιμό τα πήραμε. Και φυσικά ήρθε η ώρα να ζητήσουμε αποζημιώσεις για τα Καλάβρυτα. Ειλικρινά, πιστεύω ότι και όλο το χρέος να σβήναμε, και όλες τις αποζημιώσεις να λαμβάναμε, σε έναν χρόνο θα είχαμε και πάλι το ίδιο χρέος. Θα ήμασταν και πάλι βυθισμένοι μέσα στον βόθρο. Μέσα σε ένα χρόνο κάνεις δεν θα θυμότανε καν ότι υπήρχε κρίση. Θα ξοδεύαμε ανελέητα. Θα τρώγαμε και πάλι ανελέητα. Όλα θα ξανάρχιζαν από την αρχή. Και οι πολιτικοί θα ήταν οι ίδιοι με άλλο κοστούμι. Για αυτό, εγώ προσωπικά, θα ήθελα μια Μέρκελ.

Θα ήθελα να διδαχτούμε  κάτι από το αμετάπειστο του χαρακτήρα της, κάτι ελάχιστο, αν όχι για να το εφαρμόσουμε στα οικονομικά θέματα,  σίγουρα όμως για να το μεταλαμπαδεύσουμε στο ηθικά οφειλόμενο. Της ψυχής μας. Αντί να την κατηγορούμε για όλα τα κακά που μας συμβαίνουν. Αντί να απειλούμε με «πόλεμο», αντί να εκδίδουμε εξώφυλλα με τίτλο «Χάιλ Μέρκελ». Μα τούτο, θαρρώ, θέλει παιδεία, φαντασία και  αγάπη για τη σιωπή, που μας λείπουν. Αν είχαμε μια Μέρκελ, ίσως να ήμασταν λιγάκι σαν την Γερμανία. Και εγώ, αυτές τις μέρες, θα προτιμούσα να είμαι Γερμανίδα. Να έχω τη δουλειά μου και τον μισθό μου, να πηγαίνουν τα παιδιά μου σε σωστά σχολεία, να έχουν ένα μέλλον μπροστά τους. Θα ήθελα να πάψω να πληρώνω τα σπασμένα άλλων. Να έρχονται τα λεωφορεία στην ώρα τους, να καθαρίζουν οι Δήμοι τους δρόμους, να έχω πολιτικούς με αξιοπρέπεια, να έχει η γιαγιά μου ασφάλιση υγείας και μια καλή σύνταξη. Να συναναστρέφομαι ευγενικούς πολίτες. Να μην βλέπω ναρκομανείς να σέρνονται στην οδό Πανεπιστημίου, σημαίες να καίγονται στη Βουλή των Ελλήνων, να μην κλαίω κάθε φορά που μια χούφτα αναρχικοί πυρπολούν τα κτίρια του κέντρου. Να μην ακούω για λίστες που δεν είδε ποτέ κάνεις. Να μην παρακολουθώ να εκτυλίσσονται μπροστά μου παραμύθια της Χαλιμάς με καταδίκες και φυλακίσεις για το φαίνεσθαι. Να μην αποβλακώνομαι με ειδήσεις της απάτης και  τούρκικα σίριαλ. Και βασικότερα θα ήθελα να μην με κατηγορούν ως κλέφτη, ως απατεώνα, ως μαύρο πρόβατο.

Να μπορούσα να τα είχα όλα αυτά κι ας με λέγανε σκληρή και ψυχρή. Να είχα μια Μέρκελ… τώρα, καθώς βουλήθηκαν οι Μοίρες τούτο τον ξεπεσμό.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News