Τη Δευτέρα το απόγευμα, και πριν γίνει γνωστή από τα βραδινά δελτία των καναλιών η είδηση για τη δολοφονία της μικρής Άννυ, μαζί με τις φριχτές λεπτομέρειες που την συνόδευαν, η εγγονή μου, πέντε ετών, εκεί που παίζαμε, γυρίζει και μου λέει “Παππού το ξέρεις; Χάθηκε ένα κοριτσάκι. Το είπαν στην τηλεόραση”. Αναφορά στα amber alert με την εξαφάνιση της μικρής Άννυ που είχε μεταδώσει η τηλεόραση πολλές φορές. Νομίζω πως εδώ μπαίνει ένα θέμα. Πόσο βοηθάνε αυτές οι ανακοινώσεις στην εύρεση του χαμένου παιδιού και γενικότερα του χαμένου ατόμου; Υπάρχουν σχετικές στατιστικές για τη χρησιμότητά τους; Πόσοι από το ευρύ κοινό, δεν μιλάω για το συγγενικό και το κοντινό (σχολείο, γειτονιά) περιβάλλον, μπόρεσαν χάρη στην ανακοίνωση, να αξιοποιήσουν την σχετική είδηση και να βοηθήσουν τις αρχές; Εκτιμώ ότι είναι λίγες οι περιπτώσεις αυτές.

Από την άλλη, πόσα παιδιά που είδαν την ανακοίνωση ταυτίστηκαν με το παιδάκι που χάθηκε, ξυπνώντας έτσι μέσα τους σχετικές αγωνίες και τραύματα απώλειας που όλα τα παιδιά έχουν;

Μήπως, λοιπόν, το θέμα των amber alert (για παιδιά και νέους) αλλά και των silver alert (για ανθρώπους τρίτης ηλικίας) θα πρέπει να οργανωθεί κάπως διαφορετικά; Μία ιδέα θα ήταν να γίνονται βραδινές ώρες αργά, ή/και να προηγείται ανακοίνωση ότι ακολουθεί τέτοια ανακοίνωση, προκειμένου οι γονείς, αν έχουν μικρά παιδιά που βλέπουν εκείνη την ώρα τηλεόραση, να λάβουν κάποια σχετικά μέτρα.

Και βέβαια όταν η είδηση, όπως με την μικρή Άννυ, με τις τραγικές πτυχές της σκάει, πρέπει να προστατεύουμε τα παιδιά, αλλά και τους εαυτούς μας, από το απερίγραπτο και απόλυτα χυδαίο ξεκατίνιασμα των καναλιών που με περισσή ηδονή μεταδίδουν την είδηση με όλες της τις λεπτομέρειες στον βωμό μιας αρρωστημένης  τηλεθέασης. Διάρκεια μετάδοσης της είδησης στα βραδινά δελτία της Δευτέρας (τα μέτρησα ένα-ένα στο διαδίκτυο) 18’, 16’, 30’ (εκ των οποίων 15’ με την τηλεοπτική μας Σέρλοκ Χόλμς). Προς τιμή της, 4 μόνο λεπτά η μεγάλη κυρία της δημοσιογραφίας Μαρία Χούκλη…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News