Το «Αλλοίμονο στους νέους» είναι από τις κλασικές ταινίες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου. Μπορεί να μην γνώρισε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία όταν πρωτοβγήκε στο πανί το 1961, αλλά προβάλλεται επανειλημμένα μέχρι σήμερα στην τηλεόραση και είναι απ’ τις ταινίες αυτές που ευχαρίστως ξαναβλέπεις. Ο Δημήτρης Χορν απολαυστικός. Οι ατάκες των Σακελάριου-Γιαννακόπουλου, σ’ αυτή την διασκευή του μύθου του Φάουστ, η μία καλύτερη από την άλλη.

Θυμήθηκα την ταινία και-κυρίως- τον τίτλο της, κουβεντιάζοντας με φίλους για το πού πηγαίνουμε όλοι εμείς οι επιβάτες αυτού του καραβιού που λέγεται Ελλάδα… Μια κουβέντα που την ακούω αυτόν τον καιρό όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, μαζί με την αγωνία, την μεγάλη αγωνία, για το άγνωστο αύριο…

Θα πτωχεύσει η χώρα; Θα γίνει αναδιάρθρωση του χρέους; Θα πάρουμε την επόμενη δόση του δανείου; Θα απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι; Πόσο θα μειωθούν ακόμα μισθοί και συντάξεις; Πόσα λουκέτα ακόμα θα μπουν σε μαγαζιά; Τι θα γίνει με όλα αυτά τα στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια που είναι θηλιά στο λαιμό κάθε μέσου ελληνικού νοικοκυριού; Απαντήσεις ακούγονται, αλλά πολλές φορές είναι τόσο αντιφατικές μεταξύ τους ή τόσο ασαφείς, που κάνουν τα πράγματα πιο θολά και τους ανθρώπους ακόμα πιο προβληματισμένους.

Ο Πρωθυπουργός, μας έχει πει ότι από το 2013 τα πράγματα θα αρχίσουν να γίνονται καλύτερα. Ότι εκείνη η χρονιά θα αποτελέσει την αρχή του τέλους της μεγάλης κρίσης. Δεν ξέρω πόσο πειστικός είναι ο λόγος του. Άλλωστε και ο ίδιος δεν είναι τόσο απόλυτος… Χρησιμοποιεί, βλέπετε, πολλά «αν» και «εφόσον» για να καταλήξει σε κάτι που μπορεί να ακούγεται αισιόδοξο. Ο Παπανδρέου μου θυμίζει, τον Σπύρο Μουσούρη, τον «Αγησίλαο» στο «Αλλοίμονο στους νέους» να λέει το κλασικό: «Σιγά-σιγά… Χράτσα-χρούτσα, χράτσα-χρούτσα και ό,τι καταφέρουμε».

Κι εκεί που θέλω να συμμεριστώ την πρωθυπουργική αισιοδοξία, να σου η «δολοφονική» ατάκα του Χορν στην ίδια ταινία, όταν ακούει απ’ τον γιατρό ότι έχει ανεβασμένο ζάχαρο: «Γιατρέ μου, άστα να παν στο διάολο. Από δω και μπρος, ότι είναι να κατέβει θ' ανεβαίνει κι ότι είναι ν' ανέβει θα κατεβαίνει».
Σκέφτομαι τέλος τον μύθο του Φάουστ, σε προχωρημένη παραλλαγή του… Να ερχόταν λέει ο διάβολος και να ζητούσε την ψυχή της Ελλάδας, με αντάλλαγμα να πληρώσει αυτός το χρέος μας. Φοβάμαι πως κι εδώ ταιριάζει γάντι μια ατάκα του «Αγησίλαου»: «Ε, ρε και να 'ρχόταν εδώ ο διάολος. Αλλά άντε να τον βρεις. Βλέπεις όλοι στο διάολο σε στέλνουν, αλλά όταν τον χρειαστείς εσύ, άντε βρες τον».

ΥΓ: Σοβαρά τώρα, το χειρότερο απ’ όλα είναι όταν σκέφτομαι τον τίτλο της ταινίας. Δυστυχώς, ταιριάζει γάντι με ό,τι σήμερα βιώνουμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News