Θα μπορούσε να είναι ο πιο βαρετός καζαμίας της χρονιάς. Εντάξει, τις πρώτες «άγιες» μέρες «το κοριτσάκι με τα σπίρτα», χιλιοπαιγμένο και φέτος στην τηλεόραση, θα ζεστάνει και πάλι τις ελληνικές καρδιές, αναφωνώντας «τέρμα σε κάθε ρατσισμό και αδικία». Γρήγορα, όμως, όλα θα γίνουν σαν πρώτα.

Τα παιδιά των 500 ευρώ θα συνεχίσουν να δουλεύουν όλη μέρα για 300 και 400 ευρώ μικτά με μπλοκάκι (εξαιρετική εφεύρεση του νέου εργατικού δικαίου) σε κυρίους-κυρίους που κάθε πρωί ανάβουν στο εικονοστάσι τους (γιατί είναι και θρήσκοι) λαμπάδες στην κρίση και κάνουν στις τουαλέτες τους γαργάρα τίτλους σπουδών, διδακτορικά κ.λπ. προσόντα.

Εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να τρώνε στη μάπα αγέλαστους συναδέλφους που αγωνιούν περιμένοντας τη στραβή του διπλανού τους, χαφιεδίζουν ασύστολα για μερικά ευρουλάκια και εκστασιάζονται με ό,τι αποκαλείται με ευκολία «η αποτυχία του άλλου».
Συγγενείς, μετά τα εορταστικά τραπεζώματα αγάπης, θα ξαναρχίσουν τις προσθαφαιρέσεις και τις ψυχικές τσιγγουνιές τρίβοντας σα μαυραγορίτες τα χέρια: πόσα ξοδεύει ο ξάδερφος για το ηλίθιο, πόσα τα άνεργα στο σόι και πόσα τα χαράτσια για τα κληρονομηθέντα αγροτεμάχια τ’ αδερφού που του 'φαγε το βιος του πατερούλη.

Κι ύστερα η φουρνιά του εύκολου χρήματος, αναπολώντας τις ευτυχισμένες της μέρες (κατά τα σωτήρια έτη 2001, 2004 μεριά), τα γαμάτα αμάξια και τις εξωτικές εκδρομές σε ακρογιαλιές και χιόνια, θα συνεχίσει να εκτοξεύει κάθε είδους εξυπνάδα -αντιμνημονιακή, πια- ζώντας ακόμη τον/στον προσωπικό της μύθο, εκφράζοντας εκείνη τη δήθεν (εμετική της) αγωνία για τα καημένα τα παιδάκια που οι κακούργοι γονείς τα μπούκωσαν στο διάβασμα και φεύγουν μετανάστες σε αφιλόξενη γη, για αυτό ποτέ δεν ανέπτυξαν τη δική της χαμένη εξυπνάδα και προσωπικότητα της αρπαχτής βεβαίως-βεβαίως. Και τα παντός είδους φερέφωνα, ύστερα από παρατεταμένη πλύση εγκεφάλων, θα συνεχίσουν να βαυκαλίζονται εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, συνωμοσίες κρυφών κέντρων εξουσίας και εναέριους ψεκασμούς.

Μαμάδες θα εξακολουθήσουν να συνοδεύουν τα παιδάκια τους (πάντα τα πιο έξυπνα απ' τα βλαμμένα του χωριού και ας μη διαβάζουν) σε εξετάσεις και προαύλια και με το σύνθημα «όλα για το παιδί μου» θα αναζητούν και αυτή τη χρονιά το λαμπρό εκείνο μέσο -από καθαρίστρια στου Μαξίμου ως βουλευτή επικρατείας και δήμαρχο σε ακριτική περιοχή- που θα εξασφαλίσει στην οικογένεια μια θεσούλα στον ήλιο της πατρίδας.

«Σπουδαίοι» πνευματικοί άνθρωποι θα συνεχίσουν να αναγορεύονται, από μόνοι τους και χωρίς ντροπή, σε προστάτες της κοινωνίας, πολιτικοί θα αναθαρρήσουν εν όψει των «μικρών» εκλογών και θα ξαναβγούν σε πάνελ και δρόμους ως αντιμνημονιακοί ευρύτατοι προστάτες και εκπομπές μαγειρικής θα παίζονται πια και στις ειδήσεις με δεκάλεπτα αφιερώματα στα σεβίτσε και άλλα ωμά ψάρια, ξανακάνοντας must την Ευριπίδου μονάχα για τα πρωινά.

Και η δημόσια δωρεάν ανώτερη εκπαίδευση θα χαμογελάει και επίσημα απ’ τον τάφο της, την ώρα που νέα μαθηματικά θα εφαρμόζονται σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, προσπαθώντας να εξηγήσουν την εξίσωση των δυο εξαμήνων σε μισό και τη διδασκαλία των επιστημών σε απλή συνάρτηση ταχύτητας, αναφορών και χρόνου.

Και κατά το καλοκαίρι, μετά από τόση χειμωνιάτικη ψυχική και σωματική ταλαιπωρία αιθαλομίχλης και κομμένων ρευμάτων, μικροί και μεγάλοι εν δράσει, θα ξεχυθούν, όσοι μπορούν στα νησιά, όσοι σε εξοχικά και ξεχασμένα (άλλοτε μπανάλ για τους ίδιους) χωριά τους, ανάλογα με τα βαλάντια-από βιλίτσες κρίσης ως τις παράγκες του Καραγκιόζη- και τα τροπικά μαυρίσματα με μαγιό των 5 ως και 200 ευρώ θα είναι και πάλι το γεγονός, μαζί με τα πορτοκαλιά νύχια και το ασορτί πεντικιούρ και αυτά σε τιμή ευκαιρίας.

Α, ναι και οι 58 plus θα φτιάξουν κόμμα, νέο ή αναπαλαιωμένο, με πόσους γέρους και πόσους κάτω από 40, με πόσους νυσταγμένους και πόσους στις επάλξεις, δεν θα έχει σημασία. Γιατί όλοι μαζί, ψηφοφόροι και πολιτευόμενοι θα ξαναρχίσουν το γύρω-γύρω όλοι και στη μέση ο αιώνιος Μανώλης, για τη χαρά των γύρων και όχι του αποτελέσματος, του μεγαλεπήβολου ίδιου πάντα ονείρου: εξουσία στον λαό. Με τις «καλύτερες» εθνικές αρετές και αυτή τη χρονιά να τραβούν την ίδια ανηφόρα: Άνθρωποι εαυτούληδες μέχρι τέλους κλεισμένοι στα τεθωρακισμένα νοικοκυριά τους, καχύποπτοι και αναιτίως εχθρικοί απέναντι σε καθετί διαφορετικό, νταήδες, αυταρχικοί και ταυτόχρονα πειθήνιοι απέναντι σε όσους θα εξυπηρετήσουν το σημερινό τους συμφέρον, ή πονηροί και λαϊκιστές ως εκεί που δεν πάει, όλοι μαζί και αυτή τη χρονιά θα μεταμορφωθούν και πάλι, ανάλογα με την περίσταση και τον χορό (για να είμαστε και τηλεοπτικά επίκαιροι) από κοντόφθαλμοι σε τυφλοί και τούμπαλιν, από συντηρητικοί σε σούπερ ντούπερ φιλελεύθεροι, σπουδαίοι νοικοκυραίοι που απέξω τους θα υποστηρίζουν τους γάμους ομοφυλόφιλων και από μέσα τους θα προσεύχονται νυχθημερόν, μήπως το «κακό» χτυπήσει και το δικό τους σπίτι, και δεν θα τους ταράζει τίποτε πέρα από τους φόρους, τα χαράτσια και το γεμάτο ή άδειο ψυγείο τους λόγω κομμένου ηλεκτρικού. Με ένα μάζωμα, ένα σφύριγμα, ένα νέο ηχηρό κόμμα, μια φιλική προσταγή στην πλάτη, ένα τάξιμο, χιλιάδες άνθρωποι και τούτη τη χρονιά θα αλλάζουν με ευκολία και πάλι χώρο, «ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε μια ζωή» από τη μια πολιτική άκρη στην άλλη.

Οι ήρωες και οι ιδέες γεννιούνται από ανάγκη. Ποια όμως ανάγκη θα αλλάξει όλον αυτό τον κόσμο; Πώς θα αποδομηθεί όλη αυτή η σαπίλα και ο λαϊκισμός των ημερών; Πώς θα αποκτήσουν τόσοι αφασικοί εαυτούληδες πρώτα προσωπική και ύστερα κοινωνική συνείδηση; Πώς φτιάχνεται από την αρχή ένας κόσμος που όλη του τη ζωή είναι πεπεισμένος ότι η συνείδηση δεν είναι τίποτε άλλο από λεφτά, προσωπική προβολή, δυνατές φωνές, μαγκιά προς την οικογένεια και τα πλήθη; Λέτε το άνοιγμα των πλειστηριασμών να μας σώσει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News