Η εικόνα του παιδιού που έπαιζε ποδόσφαιρο στη ρημαγμένη πλατεία της περιοχής La Kalsa του Παλέρμο κάτω από το άγρυπνο βλέμμα ενός αγγέλου, τόσο μοναδικά φιλοτεχνημένο από τον ανώνυμο Σικελό γκραφιτά, με συγκλόνισε. Ίσως να μου θύμισε μια παρόμοια εικόνα που αντίκρισα κάποτε σε μια άλλη γειτονιά του κόσμου, αυτής του Ψυρή, πριν την αναβάθμισή της με μπουτίκ ξενοδοχεία και μπαρ, με σούσι μπαρ και ινδικά ρεστοράν δίπλα σε σοκάκια όπου έπεφταν κυριολεκτικά στον δρόμο σκελετωμένα κορμιά ανθρώπων. Ίσως απλά να μου γέννησε τη νοσταλγία. Τη νοσταλγία για λίγη ευτυχία. Για αυτή την ευτυχία που συνοδεύει τόσο θαυμάσια τη φτώχια.

Είμαστε πια άραγε ικανοί για ευτυχία εμείς οι Έλληνες, οι πλέον αφοσιωμένοι «δυτικοί» στον αγώνα των λαών για εκδυτικισμό; Ή μήπως η ερώτηση απευθύνεται στους «προηγούμενους» εαυτούς μας; Όταν συχνάζαμε στα μπουζούκια της παραλιακής και ακούγαμε στη διαπασών τη μουσική στις BMW. Άραγε βρήκαμε ποτέ αυτή την ευτυχία στα άσματα του Μαζωνάκη και στα ακριβά σαλέ της Ελβετίας; Μήπως τη βρήκαμε στις θέσεις του Δημοσίου; Ή μήπως υπήρχε περισσότερη χαρά όταν τρώγαμε ψωμί με ζάχαρη και περπατούσαμε ξυπόλυτοι; Όταν οι μεγάλοι άκουγαν ρεμπέτικα και τα παιδιά έπαιζαν με τις ώρες στις πλατείες περιμένοντας τη μαμά τους να βγει στο μπαλκόνι αναγγέλλοντας την ώρα του φαγητού. Εποχή που η δική μου γενιά ακούει μόνο σε διηγήσεις.

To Παλέρμο παρακμάζει. Σαν έκπτωτη αρχόντισσα μαζεύει τα σκισμένα μεταξωτά της από τις ταράτσες και λίγο πριν πάει να κοιμηθεί ονειρεύεται μια άλλη ζωή. Εκείνη που πέρασε, ή εκείνη που έρχεται; Έχει άλλωστε μια ηλικία 3.000 ετών! Πόσο όμως μου θυμίζει την Ελλάδα των διηγήσεων! Πόσο μου θυμίζει τα καλοκαίρια στη Βέροια όταν μια βόλτα στην “παραλιακή” Ελιά με θέα τον κάμπο, ήταν ακόμη τόσο μεγάλη υπόθεση! Όταν όλοι φορούσαν τα καλά τους για να φάνε ένα παγωτό.

H ηλικιωμένη κυρία ρίχνει ένα πλεκτό καλάθι από το μπαλκόνι, και δίνει μερικά σεντς σε δύο τσιγγάνους που παίζουν ακορντεόν. Ένα πιάτο «πάστα αλά Νόρμα» φέρνει και άλλους αναστεναγμούς. Παρέες νέων Ιταλών πίνουν και τρώνε σιτσιλιάνικη κουζίνα με ελάχιστα ευρώ. Σταφιδιασμένοι γέροι ντυμένοι με φανελάκια παρατηρούν το πλήθος που χαίρεται το κρασί και τις σαρδέλες. Στην άκρη του δρόμου έχει ξεμυτίσει ένα μπουτίκ ξενοδοχείο. Μόλις που ξεχωρίζεις τα κίτρινα φωτάκια της επιγραφής του ανάμεσα στα γκρεμισμένα κτίρια. Σαν κραυγή αντηχεί το τραγούδι ενός παχουλού κοριτσιού που γυροβολεί στο κέντρο της πλατείας με χρυσά κοκαλάκια στα μαλλιά πασχίζοντας να σχηματίσει τα βήματα του φλαμέγκο. Κάτω από το μισοφέγγαρο ένας νεαρός παίζει ποδόσφαιρο υπό το βλέμμα ενός αγγέλου. Κανείς δεν γνωρίζει αν είναι άγγελος θανάτου ή άγγελος ζωής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News