Ο Μάρσαλ Μακ Λούαν, ο Καναδός επικοινωνιολόγος, διάσημος στα '70ς, υποστήριξε ότι «το μέσον είναι το μήνυμα» και αυτό, στην περίπτωση της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001 δεν θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί με πιο πανηγυρικό τρόπο.   
Ως τηλεοπτικό γεγονός, η αναφορά στην 11/9 ουσιαστικά αποτελεί μια αναφορά στη συγκεκριμένη εικόνα που έχει καρφωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο όσων διέθεταν τηλεοπτικούς δέκτες. Εάν δεν υπήρχε η συγκεκριμένη τηλεοπτική εικόνα, το γεγονός ασφαλώς θα είχε συμβεί, αλλά ο αντίκτυπός του και η μνήμη του θα ήταν σημαντικά διαφορετικός για την ανθρωπότητα. Με συμπλήρωμα το έτερο «στιγμιότυπο» του έγχρωμου υπαλλήλου που πηδά στο κενό με το κεφάλι προς τα κάτω, μη αντέχοντας την ασφυξία.

"Ι know it's true cause I saw it on tv" τραγουδούσε ο Τζον Φόγκερτι. Δεν είχε και πολύ άδικο… Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, κάτοικος της ευρύτερης περιοχής, δηλώνει ότι πήγε σπίτι του και άνοιξε την τηλεόραση για να βεβαιωθεί ότι το γεγονός ήταν πραγματικό, παρότι το είχε δει με τα μάτια του… Βλέπετε, υπήρχε και η πιθανότητα να επρόκειτο για γύρισμα χολιγουντιανής ταινίας.

Κάτοικοι άλλων ηπείρων καλούσαν Αμερικανούς φίλους τους και τους ρωτούσαν «βλέπεις τι γίνεται στη γειτονιά σου; Εμείς το βλέπουμε στην τηλεόραση». Κάποιος που ήταν π.χ. στο Μιλάνο, χάρη στον τηλεοπτικό δέκτη του, είχε καλύτερη αντίληψη της κατάστασης από έναν Νεοϋορκέζο τής περιοχής.

Στον απόηχο του γεγονότος, οι art directors των περιοδικών έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους, με το εξώφυλλο του New Yorker να πρωτοστατεί.

Πρεμιέρες φιλμ αναβλήθηκαν γιατί το σενάριό τους θύμιζε εφιαλτικά την 11/9. Η πραγματικότητα, για μια ακόμη φορά, είχε υπερκεράσει και την πιο τρελή φαντασία…

Ενώ στα κατοπινά χρόνια γυρίζονται και πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες, σε μια περίοδο που αρχίζει και ανατέλλει το άστρο του Τζορτζ Κλούνι, ως ηθοποιού με πολιτικές ανησυχίες, μέσα από το "Καληνύχτα και καλή τύχη" και το "Σιριάνα". Ένα προφίλ που λέγεται ότι, υπό προϋποθέσεις, ενδέχεται να τον οδηγήσει κάποια στιγμή και στην προεδρική καρέκλα των ΗΠΑ…

Νέοι σταρ αναδύονται και στα τηλεοπτικά πάνελ, κυρίως σε ρόλο αναλυτή: πρώην πράκτορες της CIA, πρέσβεις κ.α., ειδικοί στον Μπιν Λάντεν, την Αλ Κάιντα και το φανατικό Ισλάμ. Και φυσικά ο Μάικλ Μουρ, ο οποίος πέρα από το σαρδόνιο χιούμορ, το παρακάνει με τον λαϊκισμό του…

Στο φανατικό κομμάτι του ισλαμικού κόσμου πανηγυρίζουν, όπως και σε άλλα «αντιαμερικανικά σημεία», αδυνατώντας να αντιληφθούν τη συνολική διάσταση του γεγονότος. Στο προσκήνιο έρχονται οι φανατικοί και των δύο πλευρών: από τη μια οι ημίτρελοι μουλάδες των μεντρεσέδων και από την άλλοι οι καουμπόιδες αμερικανοί πάστορες που βγαίνουν στον φακό και λένε διάφορα για την ανάγκη εξαφάνισης του Ισλάμ από τον χάρτη της Γης, «δικαιώνοντας» τη θεωρία του Χάντιγκτον περί «Σύγκρουσης των Πολιτισμών».  

Αν κάτι κατέδειξε με εμβληματικό τρόπο η 11η Σεπτεμβρίου ήταν ότι ο κόσμος είναι ένας και όλοι συνδέονται αδιαχώριστα με όλους. Ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι βιώνει μια «ανώδυνη» μοναξιά και ουδετερότητα. Λογική που έγινε εμφανής και στην περίπτωση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης η οποία τα παρέσυρε όλα στο διάβα της, αφού δεν υπήρχε κάποιο «απομονωμένο» νησί για να κρυφτεί και να διασωθεί κανείς. Στη σύγχρονη «διασυνδεδεμένη» πραγματικότητα, χώρος για μεμονωμένες στρατηγικές είναι δύσκολο να υπάρξει όταν το πέταγμα της πεταλούδας στην Κίνα επηρεάζει ένα χρηματιστήριο στην άλλη άκρη του κόσμου… Κατά κάποιον τρόπο η 11/9 αποτέλεσε το αδιαμφισβήτητο οδυνηρό προοίμιο της παγκοσμιοποιημένης αντίληψης στη νέα χιλιετία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News