Εν μέσω της εξεταστικής περιόδου η πλειοψηφία των πανεπιστημιακών σχολών βρίσκονται σε κατάληψη λόγω του νέου νομοθετικού πλαισίου για τα ΑΕΙ. Για όσους δεν γνωρίζουν, με την κατάληψη δεν αναστέλλονται απλώς οι λειτουργίες του Πανεπιστημίου, απαγορεύεται και η πρόσβαση στους χώρους του. Το οξύμωρο λοιπόν είναι ότι οι φοιτητές αντιδρούν στην κατάργηση του ασύλου (ένα από τα αιτήματα) καταργώντας το πρώτοι οι ίδιοι με την κατάληψη. 

Οι καταλήψεις αυτές θα είχαν κάποιο νόημα (όσο μπορεί να έχει νόημα η κατάληψη ενός πανεπιστημίου) αν υπήρχε μια διαδικασία ζύμωσης και διαβούλευσης σε εξέλιξη, οπότε με την κατάληψη θα επιδίωκαν να πιέσουν καταστάσεις. Τώρα όμως ο νόμος αυτός ψηφίστηκε και μάλιστα με ευρεία πλειοψηφία στη Βουλή, πράγμα που λέει ότι ακόμα και αν άλλαζε η κυβέρνηση αύριο, η νέα κυβέρνηση τον ίδιο νόμο θα υποστήριζε. Προς τι λοιπόν οι καταλήψεις; Νομίζει κανείς ότι με τις καταλήψεις θα ανακληθεί ένας νόμος που ψηφίσθηκε από 250 βουλευτές; Το μόνο που κάνουν είναι να δώσουν επιχειρήματα στο υπουργείο να πει: «Να, αυτό το μπάχαλο πάμε να διορθώσουμε».

Είναι αλήθεια ότι οι κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια βλέπουν τη δύναμή τους και τη διαπραγματευτική τους ισχύ να συρρικνώνεται με τον νέο νόμο και αντιδρούν. Οι νεολαίοι της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ μπορεί να νιώθουν προδομένοι από τα κόμματά τους. Κι αυτό που δεν μπορεί να το κάνει η ιδεολογία, μπορεί να το κάνει το «κοινό συμφέρον», δηλαδή να ενώσει ετερόκλητες ομάδες. Από την άλλη, οι νεολαίοι των αριστερών σχημάτων βρίσκουν πεδίο δόξης λαμπρό. Οι καταλήψεις ήταν πάντα για αυτούς η απάντηση σε οποιαδήποτε ενέργεια αλλαγής και «εντατικοποίησης» των σπουδών. Το αξιοπερίεργο είναι ότι οι κυριότεροι υποστηρικτές της συντήρησης του 30χρονου status quo στα πανεπιστήμια το κάνουν με αριστερή ρητορική.

Βλέπω από τώρα πολλά σχόλια κάτω από το άρθρο να με «κατηγορούν» γιατί υπονομεύω τον «δίκαιο αγώνα» των φοιτητών προκειμένου να μην περάσει το «δεξιό» νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κάποιοι (το έχω ήδη ακούσει), ίσως μιλήσουν για ένα νέο Πολυτεχνείο κάνοντας ανόμοιες συγκρίσεις. Τώρα όμως τα τανκς θεωρούν ότι είναι οι επιχειρήσεις που θέλουν να εισβάλουν στο πανεπιστήμιο και κρύβονται πίσω από τον «ύπουλο» αυτό νόμο.

Ο νέος νόμος φαίνεται να έχει σωστά (π.χ. ουσιαστική αυτονομία των πανεπιστημίων με δυνατότητα διαφοροποίησης και ευελιξίας που αποφασίζεται από τα μέλη του κι όχι από κάποιο γραφειοκράτη του υπουργείου, έλεγχος και αξιολόγηση, λογοδοσία), αλλά και τρωτά σημεία, κυρίως ως προς τον τρόπο εφαρμογής. Γι αυτό λέω ότι χρειάζεται «debugging». Πρέπει όμως να αρχίζει να εφαρμόζεται πρώτα, για να προκύψουν από την εφαρμογή του οι δυσλειτουργίες του και να γίνουν οι όποιες διορθωτικές κινήσεις. Σε δημοκρατία ζούμε, αν δούμε ότι κάτι δεν δουλεύει καλά, το αλλάζουμε και υπάρχουν διαδικασίες γι αυτό. Ήδη, η τελευταία απόφαση της συνόδου των πρυτάνεων μιλάει για ανοικτά πανεπιστήμια και προσφυγή στη Δικαιοσύνη για τον νόμο. Στη Δικαιοσύνη κι όχι στις φοιτητικές συνελεύσεις. 

Οι φοιτητικές παρατάξεις θεωρούν ότι δίνουν έναν δίκαιο αγώνα αντίστασης στον έμμεσο περιορισμό των προνομίων τους, όπως έχουμε δει τελευταία να το κάνουν διάφορες κοινωνικές ομάδες. Δεν ενδιαφέρονται όμως όλοι οι φοιτητές γι αυτά τα προνόμια, δεν τα απολαμβάνουν άλλωστε όλοι αυτά. Οι φοιτητές που δεν ανήκουν πουθενά ή ενδιαφέρονται απλά να σπουδάσουν, παρακολουθούν προς το παρόν αμήχανα και αποστασιοποιημένα. Θα αρχίσουν να νοιάζονται μόνο εάν και εφόσον το πράγμα φτάσει στο απροχώρητο κι αρχίσουν να χάνονται εξεταστικές περίοδοι και εξάμηνα. Και τότε θα αρχίσει μια αντιπαράθεση εντός των πανεπιστημίων που όλοι απεύχονται. Όλοι; Δεν είμαι και τόσο σίγουρος…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News