«O δικέφαλος αετός της Μόσχας ερέθισε και τους ιέρακες της Φρανκφούτης, έτσι πέταξαν ψηλά και αυτοί» – να μία κάπως ποιητική για οικονομικό συντάκτη έκφραση, την οποία ενεπνεύσθη ο Φραντσέσκο Μανακόρντα της Repubblica. Ρωτάτε σε ποιον ουράνιο θόλο ανέβηκαν με φούρια οι «ιέρακες» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ); Μα, εκεί όπου δύνανται: στης Ευρωζώνης. Απορείτε πώς μπερδεύεται η Ρωσία στην ιστορία της αύξησης των επιτοκίων ύστερα από εντεκάχρονη συγκράτηση; Πώς δεν εμπλέκεται…

Η ρωσική επιθετικότητα κατά της Ουκρανίας τροφοδοτεί τον ευρωπαϊκό πληθωρισμό. Ακριβέστερα: του δίνει επιπλέον ώθηση έπειτα από τα κορονοϊκά λοκντάουν που παρέλυσαν τις εφοδιαστικές αλυσίδες και τραυμάτισαν την έννοια της παγκοσμιοποίησης στο πλαίσιο του διεθνούς εμπορίου. Να, αν μπλοκαριστούν τα πλοία με τα σιτηρά στην Οδησσό, η τιμή των αλεύρων εδώ δεν θα πετάξει στα ουράνια;

Αν δεν ρεύσει το ρωσικό πετρέλαιο, η βενζίνη δεν θα ξεπεράσει τα δύο ευρώ; (Ναι, στην ευδαίομονα Ιταλία η βενζίνη δεν έχει πιάσει ακόμη τα 2 ευρώ…) Ο πληθωρισμός σε συνδυασμό με την επιβράδυνση της ανάπτυξης είναι εκρηκτικό μείγμα, έγραψε ο ιταλός δημοσιογράφος, «δηλητηριώδες». Πού ποντάρει η ΕΚΤ; Προς το παρόν στην εκτίμηση ότι δύο έτη, το τρέχον και το επόμενο, θα κυλήσουν λίγο χειρότερα από το αναμενόμενο, όμως το 2024 η ανάπτυξη θα είναι υψηλότερη απ’ όσο υπολογιζόταν προηγουμένως. Μα, κάπως μακριά δεν πέφτει το 2024; Μακριά.

Πρόκειται για το τέλος μίας ολόκληρης εποχής για το ευρώ. Εκείνο το «ό,τι χρειαστεί» του Ντράγκι-τραπεζίτη τελείωσε. Μαζί του και το φθηνό χρήμα και η μαζική αγορά κρατικών ομολόγων από την ΕΚΤ. Τέλος και ο δανεισμός με μικρό κόστος. Η πτώση σε όλα τα χρηματιστήρια έδειξε ότι και στις χρηματοπιστωτικές αγορές επήλθε ήδη ζημία. Ο Μανακόρντα, βέβαια, εστίασε στην Ιταλία: μεγάλο δημόσιο χρέος – ευτυχώς, δεν το μονοπωλεί. Και στη Λαγκάρντ, η οποία «θέλησε να αποφύγει τον κατακερματισμό του κόστους χρηματοδότησης των επιμέρους χωρών, υποσχόμενη χρήση νέων εργαλείων – εφ’ όσον χρειαστεί».

Ο ιταλός αρθρογράφος έκρινε ότι «δεν είναι καλή η συνταγή» για να διασφαλιστούν η ηρεμία και η σταθερότητα στις χρηματοπιστωτικές αγορές, αλλά και η διαφορά μεταξύ των ιταλικών (όπως και των ελληνικών, βέβαια) και των γερμανικών ομολόγων.

Ντράγκι και Μακρόν: SURE No 2

Η αυστηροποίηση της νομισματικής πολιτικής της ΕΚΤ ήταν αναμενόμενη παρατήρησε η Repubblica και σε ένα ρεπορτάζ που ασχολήθηκε με τη γραμμή άμυνας, ας πούμε, των Μακρόν και Ντράγκι απέναντι στις… γερακίσιες επιθυμίες των Βορείων. Ο ιταλός πρωθυπουργός είχε τις σχετικές επαφές στο Παρίσι με τον γάλλο πρόεδρο, με στόχο «επίτευξη συμφωνίας για δάνεια χαμηλού κόστους κατά τα πρότυπα των αντικορονοϊκών», αλλά και για την «επιβολή πλαφόν στην τιμή του ρωσικού αερίου στο πλαίσιο δέσμης μέτρων με στόχο τον περιορισμό των επιπτώσεων της ενεργειακής κρίσης».

Η σχετική συζήτηση των Ντράγκι και Μακρόν ήταν τρίωρη έγραψαν οι Ιταλοί. Οσον αφορά το πλαφόν στο ρωσικό αέριο, οι πληροφορίες θέλουν την Κομισιόν να αξιολογεί την πρόταση, όμως «ο δρόμος θα είναι μακρύς». Οι ευεργετικές συνέπειες από τυχόν εφαρμογή αυτού του μέτρου θα αφορούν τα ευρωπαϊκά νοικοκυριά αλλά και τον καθαυτό πληθωρισμό. Η εισαγωγή ενός νέου Ταμείου τύπου SURE, δηλαδή ενός μηχανισμού δανειοδότησης με χαμηλό κόστος, θα έδινε πόρους στις κυβερνήσεις συν το πλεονέκτημα του χρέους προς τις Βρυξέλλες και όχι προς τρίτους. Κρίνεται, όμως, ότι και σε αυτήν την περίπτωση «η διαδικασία θα είναι μακρά». Οπότε;

Αναζητείται, λοιπόν, λύση σε πολιτικό επίπεδο. Στο συγκεκριμένο πεδίο οι συσχετισμοί είναι κλασικοί, θα λέγαμε: «Οι χώρες του Νότου είναι με την Ιταλία, ωστόσο δεν υπάρχει ώθηση από το Βερολίνο, καθώς ανθίσταται ο γερμανός καγκελάριος Σολτς». Η Γερμανία, δηλαδή, είναι το βασικό κομμάτι που προς το παρόν λείπει από το παζλ των καλών κινήσεων και όχι μόνο των καλών πρροθέσεων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News