Αφού ο ήλιος δεν έδυσε ποτέ στην Αυτοκρατορία για μερικούς ξεθωριασμένους αιώνες που φαντάζουν πια σαν μια τόση δα στιγμή στην Ιστορία, το σώμα του βρετανικού έθνους εμπλουτίστηκε με εξωτισμό, πήρε χρώμα από την αποικιοκρατική ηλιοθεραπεία, «άρπαξε» όπως λένε. Το λευκό και το ροζ του έγιναν μελαψό, καφέ, μαύρο. Αλλά ποιος νοιάζεται; (Και όχι επειδή πλέον διαθέτουμε αντηλιακά.)

Το Ηνωμένο Βασίλειο είναι πολυεθνικό εξ ορισμού, δεν τίθεται ζήτημα αν ο αντικαταστάτης ή η αντικαταστάτρια του αλησμόνητου πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον θα είναι Πακιστανός στην καταγωγή ή Ινδή, Νιηγριανή ή Κούρδος. Οποιος ή όποια καταφέρει να εισέλθει στην Ντάουνινγκ Στριτ 10, βρετανική υπηκοότητα θα έχει. Τέλος πάντων, δεν μιλάμε και για τον θρόνο του Μπάκιγχαμ…

Ο ανταποκριτής της Corriere della Sera στο Λονδίνο, ο Λουίτζι Ιπόλιτο αράδιασε μερικά εξωτικά ονόματα Τόρις στο κείμενό του: του Ινδού Ρίσι Σούνακ, του Πακιστανού Σατζίντ Χαβίντ, της Νιηγριανής Κένι Μπάντενοχ, της Ινδής Πρίτι Πατέλ, του Κουρδοϊρακινού Ναντίμ Ζαχάουι, της Ινδής Σουέλα Μπρέιβμαν. Ολοι τους και όλες τους θα προσπαθήσουν να καθίσουν στον πρωθυπουργικό θώκο της Βρετανίας μετά την παραίτηση του Τζόνσον.

Είναι οι έξι από τους 11 αρχικούς μνηστήρες της θέσης, και δεν είναι βρετανοί εκ καταγωγής. Ο Ιταλός τους χαρακτήρισε «εγχρώμους» και «μέλη εθνικών μειονοτήτων». Και έδωσε την πληροφορία ότι «κανείς στο Λονδίνο δεν δίνει σημασία στο χρώμα τους, σε αυτό δεν γίνεται καν αναφορά στις εφημερίδες».

Μπορεί να υπάρχει και το Μπέρμιγχαμ, ας πούμε, στη Βρετανία, με την παλιά λευκή εργατική τάξη του, αλλά το Λονδίνο δεν πτοείται: «Τα γκάλοπ έδειξαν ότι το 84% των Βρετανών αισθάνεται άνετα με την ιδέα κάποιου ή κάποιας μη λευκού ή μη λευκής πρωθυπουργού, ενώ με ένα πλειοψηφικό 58% οι Βρετανοί απεφάνθησαν ότι η εθνικότητα του αρχηγού της κυβερνήσεώς τους δεν παίζει κανέναν ρόλο».

Ο Ιπόλιτο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το Νησί «είναι μία πολυεθνική και πολυπολιτισμική χώρα, άνετη με τα χρώματα του δέρματος, όποια και αν είναι αυτά». Σημείωσε, δε, και τη φεμινιστική παράμετρο στο ράλι των Τόρις, καθώς οι πέντε από τους αρχικούς 11 υποψηφίους ήταν γυναίκες. Με την ευκαιρία θύμισε ότι η Βρετανία απέχει πολύ από την Ευρώπη, αφού «τα μέλη της Κομισιόν είναι όλοι λευκοί και λευκές», και ότι το ¼ των μελών του υπουργικού συμβουλίου του Τζόνσον ήταν μαύροι.

Για κατακλείδα της ανταπόκρισής του ο Ιταλός έγραψε το εξής: «Κανείς εδώ δεν προσδιορίζει αυτούς τους πολιτικούς με την αόριστα ρατσιστική έκφραση ‘‘μετανάστες δεύτερης γενιάς’’. Εφ’ όσον είναι Βρετανοί, είναι Βρετανοί, τελεία και παύλα». Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος (άσπρος, μαύρος ή κίτρινος) να αντιγυρίσει στον ανταποκριτή ότι σημασία δεν έχει το χρώμα αλλά το κόμμα. Ωστόσο αυτή είναι άλλη ιστορία, πολιτική όπως συνηθίζαμε κάποτε να λέμε και να γράφουμε, και όχι απλώς αντιρατσιστική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News