Αμφιβολία δεν υπάρχει καμία: η παύση του επικεφαλής του FBI Τζέιμς Κόμεϊ από τον Ντόναλντ Τραμπ είναι το Γουότεργκεϊτ του 21ου αιώνα. «Ο προφανής ιστορικός παραλληλισμός της ενέργειας του Τραμπ είναι με τον Οκτώβριο του 1973 και το λεγόμενο Saturday Night Massacre όταν ο πρόεδρος Νίξον διέταξε την απόλυση του ειδικού εισαγγελέα που ερευνούσε την υπόθεση του Γουότεργκεϊτ» γράφουν στο κύριο άρθρο τους οι New York Times.

Η συντακτική ομάδα της εφημερίδας είναι βέβαιη ότι ο λόγος της ξαφνικής παύσης του Κόμεϊ δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με τους χειρισμούς του στην υπόθεση της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας της Χίλαρι Κλίντον, αλλά με τις έρευνες του FBI για το Russiangate, δηλαδή τη σχέση του στενού περιβάλλοντος του Ντόναλντ Τραμπ με το Κρεμλίνο. «Παύοντας τον Κόμεϊ, ο Τραμπ προκάλεσε εύλογες απορίες σχετικά με το εάν θα συνεχιστούν οι έρευνες σε αυτό που θα μπορούσε να είναι ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία της χώρας».

Ακόμη χειρότερα, «σήμερα δεν υπάρχει ένας εν ενεργεία ειδικός εισαγγελέας για να διαπιστώσει εάν παραβιάστηκε η δημόσια εμπιστοσύνη αλλά και εάν η προεδρία κατέστη πραγματικά όμηρος μιας ξένης δύναμης. Γι’ αυτόν τον λόγο, η χώρα βρίσκεται σε ένα ακόμη πιο επικίνδυνο σημείο».

Οι θεσμοί λειτουργούν στην Αμερική ε; Για να δούμε…

Φωτό: Κατάλαβε τώρα τι έκανε όταν κυνηγούσε τη Χίλαρι λίγο πριν τις εκλογές; Πηγή: REUTERS/Kevin Lamarque

Οι αμερικανοί πρόεδροι ξέρουν ότι από την Ιστορία θα κριθούν διπλά: πρώτα για τη θητεία τους στον Λευκό Οίκο κι έπειτα για ό,τι έκαναν μετά. Πολύ συχνά, σημειώνει η Corriere della Sera, αυτές οι δυο περίοδοι κινούνται στους αντίποδες. Ο Χάρι Τρούμαν, για παράδειγμα, ήταν ένας καλός πρόεδρος, αλλά μετά εξαφανίστηκε. Το ίδιο συνέβη με τον Ρόναλντ Ρέιγκαν και τον πατέρα Μπους. Ενώ ο Τζίμι Κάρτερ, αν και δεν έλαμψε ως πρόεδρος, αποδείχθηκε εξαιρετικά δραστήριος στη συνέχεια ως διαμεσολαβητής για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Ο Μπιλ Κλίντον, πάλι, δημιούργησε ένα ίδρυμα για να πλουτίσει ακόμη περισσότερο ως ομιλητής σε διάφορα συνέδρια.

Και ο Μπαράκ Ομπάμα; Φαίνεται ότι θα είναι αυτός που θα ανανεώσει ριζικά τον μεταπροεδρικό θεσμό δίνοντάς του μια καθαρά πολιτική υπόσταση. Γιατί μπορεί η δημιουργία ενός ιδρύματος και μιας βιβλιοθήκης να ανήκουν στην παράδοση κάθε πρώην ενοίκου του Λευκού Οίκου, αλλά κανένας έως τώρα δεν είχε (ξανα)συστηθεί στο κοινό με κάτι που μοιάζει με πολιτικό πρόγραμμα. «Είναι σαν ο πρώην πρόεδρος, απελευθερωμένος πια από τα δεσμά του Λευκού Οίκου, να αποκαλύπτει την φιλοδοξία του να γίνει ένας παγκόσμιος ηγέτης: ο πρώτος πρόεδρος του κόσμου» σημειώνει η ιταλική εφημερίδα με αφορμή την επίσκεψη του Ομπάμα στο Μιλάνο.

Σε αυτό το πολιτικό πρόγραμμα ο αμερικανός πρώην πρόεδρος αναμετριέται με όλα τα μεγάλα ζητήματα της εποχής: τη νεανική ανεργία, την πρόσβαση στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο, τις αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες, τις αρνητικές επιπτώσεις από την εξέλιξη μιας τεχνολογίας που είναι αναπότρεπτη και φυσικά την κλιματική αλλαγή. «Πρέπει να προσεγγίσει κανείς το ζήτημα επιφανειακά για να εκπλαγεί από το γεγονός ότι ο Μπαράκ Ομπάμα επέλεξε να εγκαινιάσει την επιστροφή του στη διεθνή σκηνή με μια ομιλία για τη διατροφή. Οπως εξήγησε ο ίδιος, η διατροφική ασφάλεια και η καλή διατροφή είναι το κλειδί για το μέλλον κάθε χώρας».

Ναι, μπορούμε.

Φωτό: Μόνο να μάθουμε πού ψηφίζουμε. Πηγή: Reuters/Alessandro Garofalo

Ε, δεν θα συναντούσε κάποτε το ποδόσφαιρο την τέχνη; Ο κλήρος έπεσε στον Μάριο Μπαλοτέλι, έναν σόουμαν των γηπέδων που, μεταξύ άλλων, έβγαλε κάποτε τη φανέλα του στο γήπεδο για να δει το κοινό τη μπλούζα που φορούσε με την επιγραφή «Γιατί πάντα εγώ;». Ηταν Οκτώβριος του 2011 και ο Μπαλοτέλι, ποδοσφαιριστής της Μάντσεστερ Σίτι τότε, είχε βάλει δυο γκολ σε βάρος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Ο Μπαλοτέλι παίζει τώρα στη γαλλική Νις. Αλλά με λίγη καλή θέληση μπορεί να τον δει κανείς σε μια τοιχογραφία που εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Ο «Σούπερ Μάριο», όπως τον έλεγαν οι Ιταλοί τις εποχές της μεγάλης του δόξας, είναι αγνώριστος – «εάν ήμουν στη θέση του θα ζητούσα πίσω το πρόσωπό μου» σχολιάζει στον Guardian η Λάουρα Κάμινγκ. Αλλά είναι σαφές ότι πρόκειται γι’ αυτόν γιατί αναφέρεται καθαρά στην περιγραφή του έργου όπου εμφανίζεται ως ημίθεος μπάρμαν που μόλις έχει φτιάξει ένα μαγικό κοκτέιλ.

Τουλάχιστον αυτό λέει ο δημιουργός του έργου και φανατικός οπαδός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Κρις Οφιλι, ο οποίος απέκτησε φήμη και χάρις στην καλλιτεχνική του εκκεντρικότητα: στα έργα του συνηθίζει να χρησιμοποιεί ιδιαίτερα υλικά όπως περιττώματα ελέφαντα. Μα γιατί δεν βάζει τον Μπαλοτέλι να τα σουτάρει;

Φωτό: Κάπου ‘κει είναι και ο Σούπερ Μάριο. Πηγή: The Guardian

Εντάξει, μπορεί να μην αισθάνεται κανείς πολύ άνετα στην ιδέα αντί για ένα πιάτο μπριζόλα στο εστιατόριο να παραγγέλνει μια μερίδα γρύλους, κάμπιες ή άλλα έντομα. Αλλά καλά θα κάνει να τη συνηθίσει σιγά σιγά. Γιατί μια ομάδα ερευνητών από το πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου συνέκρινε για πρώτη φορά το αποτύπωμα άνθρακα που αφήνει η παραδοσιακή παραγωγή κρέατος με εκείνο των εναλλακτικών πηγών τροφής. Για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πέρασμα από την παραδοσιακή στην εναλλακτική τροφή θα απελευθέρωνε μια έκταση ίση με 70 φορές εκείνη του Ηνωμένου Βασιλείου, γεγονός που θα είχε εξαιρετικά θετικές επιπτώσεις στον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής. Η πρόταση δεν είναι φυσικά να το ρίξουμε στα μπάρμπεκιου με έντομα, αλλά να τα εισάγουμε στη διατροφή μας: «Αποτελούν μια πηγή πρωτεΐνης εναλλακτική και πιο βιώσιμη σε σχέση με το κρέας, αφού απαιτούν μικρότερες ποσότητες εδάφους και ενέργειας για την παραγωγή τους» αναφέρουν οι ερευνητές στην έρευνά τους που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Global Food Security. Μόνο να μην τα αφήνει κανείς πολλή ώρα στα κάρβουνα.

Φωτό: Τραγανό, πάντως,  θα είναι σίγουρα. Πηγή: Shutterstock/ D. Kucharski K. Kucharska