Η δικαίωση για τους εργαζόμενους της Μανωλάδας άργησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Τέσσερα χρόνια εγκλήματος και βεβαίως τέσσερα χρόνια ντροπής. Διότι είναι η χώρα μας αυτή που καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τις απαράδεκτες συνθήκες εργασίας δεκάδων ανθρώπων στα χωράφια συγκομιδής φράουλας στην Ηλεία.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανακοίνωσε σήμερα Πέμπτης, 30 Μαρτίου, την απόφαση του σχετικά με την την προσφυγή 42 εργατών φράουλας από το Μπαγκλαντές κατά του ελληνικού κράτους. Η προσφυγή αφορούσε την παραβίαση του άρθρου τέσσερα της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και συγκεκριμένα την απαγόρευση καταναγκαστικής εργασίας – ναι, τέτοια ήταν, σε μια χώρα υποτίθεται του δυτικού κόσμου και του 21ου αιώνα…

Σύμφωνα με την απόφαση το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έκρινε, ομόφωνα, ότι υπήρξε παραβίαση του άρθρου 4 § 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Το Δικαστήριο δικαίωσε τους προσφεύγοντες και διαπίστωσε ότι η Ελλάδα παρέβη τις συμβατικές υποχρεώσεις της, να αποτρέψει την εμπορία ανθρώπων, να προστατεύσει τα θύματα, να διερευνήσει αποτελεσματικά αν διαπράττονται εγκλήματα και τελικά να τιμωρήσει τους υπεύθυνους για τα αδικήματα. Κόλαφος…

Ετσι, το ελληνικό κράτος καλείται πλέον να καταβάλει 16.000 ευρώ σε κάθε έναν από τους 42 μετανάστες που προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και άλλα 12.000 ευρώ για τους υπολοίπους προσφεύγοντες για το σύνολο της ζημίας που υπέστησαν, καθώς και 4.363,64 ευρώ σε όλους τους αιτούντες για τα έξοδα και τις δαπάνες της δίκης.

Το ιστορικό της υπόθεσης

Ηταν Απρίλιος του 2013 όταν η Ελλάδα μάθαινε για το νέο αιματηρό περιστατικό στο σήριαλ με τις «ματωμένες φράουλες» της Μανωλάδας και τον τρόπο που ζούσαν και εργάζονταν δεκάδες μετανάστες σε φυτείες φράουλας. Οι μετανάστες είχαν προσληφθεί τον Οκτώβριο του 2012 για τη συγκομιδή φράουλας σε ένα αγρόκτημα στην περιοχή της Ηλείας. Τους είχαν υποσχεθεί ένα μισθό των 22 ευρώ για επτά ώρες, και τρία ευρώ για κάθε ώρα υπερωρίας. Δούλευαν καθημερινά από τις επτά το πρωί έως της επτά το βράδυ, υπό την επίβλεψη ένοπλων φρουρών, ζούσαν σε πρόχειρες σκηνές και δεν είχαν πρόσβαση σε τουαλέτες ή τρεχούμενο νερό.

Το Φεβρουάριο, Μαρτίου και Απρίλιο του 2013, οι εργαζόμενοι κατέβηκαν σε απεργία ζητώντας την καταβολή των απλήρωτων μισθών τους. Οι εργοδότες τους όμως αρκέστηκαν να προσλάβουν άλλους μετανάστες από το Μπαγκλαντές για να τους αντικαταστήσουν. Φοβούμενοι ότι δεν θα τους καταβληθούν οι μισθοί, 100 έως 150 εργαζόμενοι άρχισαν να κινούνται προς την κατεύθυνση των δύο εργοδοτών, προκειμένου να απαιτήσουν τους μισθούς τους. Τότε ένας από τους  ένοπλους φρουρούς άνοιξε πυρ, τραυματίζοντας σοβαρά 30 εργαζόμενους. Οι τραυματίες μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο και στη συνέχεια ανακρίθηκαν από την αστυνομία.

Οι δύο εργοδότες, μαζί με τη φρουρά που είχε ανοίξει πυρ και έναν ένοπλο επιστάτη, συνελήφθησαν και δικάστηκαν για απόπειρα φόνου – στη συνέχεια οι κατηγορίες μετατράπηκαν σε πρόκληση σοβαρών σωματικών βλαβών – και για εμπορία ανθρώπων.

Με απόφαση της 30ής Ιουλίου 2014 το Κακουργιοδικείο Πάτρας τους αθώωσε για την κατηγορία της εμπορίας ανθρώπων ενώ καταδίκασε τον ένοπλο φρουρό και έναν από τους εργοδότες για πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης και παράνομη χρήση πυροβόλων όπλων με αποτέλεσμα οι ποινές τους να είναι εξαγοράσιμες. Είχε επίσης, επιδικάσει 1.500 ευρώ για τους 35 εργαζόμενους που αναγνωρίστηκαν ως θύματα – δηλαδή, 43 ευρώ για τον καθένα. Οι δύο καταδικασθέντες άσκησαν έφεση κατά της αποφάσεως που εκκρεμεί επί του παρόντος και έχει ανασταλτικό χαρακτήρα.

Στις 21 Οκτωβρίου 2014, οι εργαζόμενοι ζήτησαν από την Εισαγγελέα στο Αρείου Πάγου να ασκήσει έφεση κατά της απόφασης του Κακουργιοδικείου, υποστηρίζοντας ότι η κατηγορία της εμπορίας ανθρώπων δεν είχε εξεταστεί σωστά. Το αίτημα απορρίφθηκε και η απόφαση του Κακουργιοδικείου για την εμπορία ανθρώπων έγινε οριστική.

Μετά και από αυτή την απόφαση, 42 από τους εργάτες, επικαλούμενοι το άρθρο 4 § 2 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (απαγόρευση της καταναγκαστικής εργασίας), προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εκπροσωπούμενοι από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες και το Open Society Justice Initiative. ισχυριζόμενοι πως εξαναγκάστηκαν σε υποχρεωτική εργασία. Υποστηρίζουν ακόμα πως η Ελλάδα είχε την υποχρέωση να αποτρέψει την εμπορία ανθρώπων, να λάβει προληπτικά μέτρα για το σκοπό αυτό και να τιμωρήσει τους εργοδότες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News