O Ρόμπερτ Μακέιμπ το 1941 ήταν επτά ετών –στο μέσο των ηλικιών που έχουν τα δυο εγγόνια του σήμερα– όταν, στις ΗΠΑ που γεννήθηκε και ζούσε, άκουσε τα νέα για τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ.

Ως γιος του εκδότη μιας μεγάλης αμερικανικής εφημερίδας, της New York Daily Mirror, δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι είχε συμβεί κάτι τρομερό και θυμάται μέχρι σήμερα την έλλειψη αγαθών και την αλλαγή στις ζωές όλων που προκάλεσε μια από τις δυσκολότερες στιγμές των ΗΠΑ στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Θα περνούσαν 13 χρόνια από τότε, μέχρι να φτάσει ως φοιτητής του Πρίνστον το 1954 για πρώτη φορά στην Ελλάδα,  και να αντιληφθεί ότι αυτή η μικρή χώρα στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού βίωσε πολύ μεγαλύτερες δυσκολίες.

Αυτό που τον εξέπληττε διαρκώς είναι το γεγονός ότι παρά τη φτώχεια, το κέφι, η ζεστασιά και το φιλόξενο πνεύμα των ανθρώπων αυτής της χώρας είχαν επιβιώσει από τον εφιάλτη του πολέμου και τα επακόλουθα δεινά του. Ετσι συνέχισε να επισκέπτεται την Ελλάδα και ο βαθύς δεσμός του  με τη χώρα δυνάμωσε με το πέρασμα των χρόνων.

Στην έκθεση φωτογραφιών του ίδιου «Η Ελλάδα μετά τον πόλεμο. Τα χρόνια της ελπίδας» με κείμενα του Παναγιώτη Ροϊλού και της Κατερίνας Λυμπεροπούλου, η οποία με μεγάλη επιτυχία εγκαινιάστηκε στις 10 Ιουνίου στο Συνεδριακό Κέντρο του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών έφερε στο φως, σε μια ξεχωριστή «επέτειο», τη χώρα αυτού του μεταβατικού χρονικού σημείου.

«Στις 10 Ιουνίου 1944, 79 χρόνια πριν από σήμερα, συνέβη η σφαγή στο, γειτονικό των Δελφών, Δίστομο, μια από τις μεγαλύτερες θηριωδίες της ναζιστικής γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα», σημείωσε ο Πρόεδρος του Ε.Π.Κε.Δ., Καθηγητής Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Παναγιώτης Ροϊλός, χαιρετίζοντας την Ημερίδα που με θέμα «Η μεταπολεμική Ελλάδα του Ρόμπερτ Μακέιμπ» προηγήθηκε των εγκαινίων.

Εβδομήντα φωτογραφίες του Ρόμπερτ Μακέιμπ, ασπρόμαυρες αλλά και σε χρώμα, «αφηγούνται» την μεταπολεμική ιστορία της χώρας, όπως την κατέγραψε στα ταξίδια του, τις δεκαετίες ’50 και ’60 από την Ηπειρο μέχρι την Κρήτη και από την Πύλο μέχρι τη Ρόδο, ενώ το ψηφιδωτό των περιπλανήσεων του Ρόμπερτ Μακέιμπ στην Ελλάδα πλαισιώνεται και με προβολή φωτογραφιών σε slides.

«Συχνά ήμασταν οι μόνοι επισκέπτες σε ένα ελληνικό νησί», σημείωσε ο Ρόμπερτ Μακέιμπ. Αναφέρει ακόμα, μεταξύ άλλων, ότι τα δεινά της χώρας στην εφιαλτική δεκαετία που προηγήθηκε των ταξιδιών του τα αντιλήφθηκε πλήρως διαβάζοντας το ιστορικό λεύκωμα «Οι θυσίες της Ελλάδας στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» (1946) του κορυφαίου πολεοδόμου, Κωνσταντίνου Δοξιάδη (1913 – 1975).

«Το λεύκωμα αυτό ήταν τεράστιο διότι οι θυσίες των Ελλήνων ήταν μεγάλες», είπε η ζωγράφος, Ευφροσύνη Δοξιάδη –κόρη του Κωνσταντίνου Δοξιάδη– στην Ημερίδα. Εκεί παρουσίασε, μεταξύ άλλων, τη σελίδα της παρουσίασης της σφαγής στο Δίστομο όπου ο πατέρας της είχε ζωγραφίσει ένα –ένα τα 218 θύματα– από τα βρέφη μέχρι τους ηλικιωμένους.

«Σκεφθείτε ότι οι φωτογραφίες αυτές απεικονίζουν μία χώρα που αιμορραγεί από τη μετανάστευση. Δεκάδες χιλιάδες άτομα μετακινούνται κάθε χρόνο προς τη Γερμανία, το Βέλγιο, την Αυστραλία και λιγότερο τις Η.Π.Α. για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν την επιβίωση τη δική τους και της οικογένειας τους», σημείωσε με την σειρά του ο καθηγητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Κώστας Κωστής.

Στη συνέχεια, η Προϊσταμένη Αρχαιοτήτων Φωκίδας, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ε.Π.Κε.Δ, Αθανασία Ψάλτη, παρουσίασε ένα ενδιαφέρον χρονολόγιο του αρχαιολογικού χώρου των Δελφών αλλά και του Μουσείου του, το οποίο φιλοξενεί την ίδια περίοδο την έκθεση «Οι Δελφοί τη δεκαετία του 1950 με τον φακό του Ρόμπερτ Μακέιμπ».

«Επιθυμία μου είναι να δοθεί το στίγμα της ελπίδας σε μια κρίσιμη περίοδο, σε μια μεταβατική εποχή», ανέφερε, τέλος, απαντώντας σε σχετική ερώτηση ο Πρόεδρος του Ε.Π.Κε.Δ., καθηγητής Παναγιώτης Ροϊλός, ενώ κατέληξε λέγοντας ότι στις φωτογραφίες του Ρόμπερτ Μακέιμπ  δεν συναντά κανείς κανένα ίχνος αποικιοκρατικής αντίληψης της Ελλάδας, αλλά μια εγγενή τρυφερότητα για τον τόπο και τους ανθρώπους του την δύσκολη εποχή που βρέθηκαν στο διάβα της ζωής του.

Μεταξύ των δεκάδων παρισταμένων στα εγκαίνια της έκθεσης και της Ημερίδας που προηγήθηκε ήταν η Λούλα Χριστοπούλου, τελευταία απόγονος της οικογένειας Ντάση του ξενοδοχείου Belle Hélène των Μυκηνών, αρχική έδρα των ανασκαφών του Ερρίκου Σλήμαν.

Ο φακός του Μακέιμπ την έχει απαθανατίσει όταν ήταν μικρό κοριτσάκι με τον πατέρα της στην είσοδο του ιστορικού ξενοδοχείου το 1955, την αυγή της τουριστικής ανάπτυξης της χώρας. Σήμερα αυτό το ξενοδοχείο υπάρχει ακόμα.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News