Είναι μόνο η αρχή μιας ξέφρενης κούρσας, είχε πει προφητικά κάποιος που ξέρει απ’ αυτά, για τη τιμή ρεκόρ που κατέγραψε η πώληση του έργου ο «Σωτήρας του Κόσμου», του Λεονάρντο ντα Βίντσι τον περασμένο Νοέμβριο. Αυτός που «ξέρει από αυτά» δεν είναι φυσικά όποιος κι όποιος. Είναι ο Τιερί Ερμάν, διευθύνων σύμβουλος της Artprice. Και πιστεύει, όπως αναφέρουν οι Times, ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των μουσείων θα οδηγήσει σύντομα σε μια ζωγραφική δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Ο «Σωτήρας του Κόσμου» απέφερε 450 εκατομμύρια δολάρια στον οίκο Christie’s στη Νέα Υόρκη, υπερβαίνοντας κατά πολύ το ρεκόρ των 179 εκατομμυρίων δολαρίων το 2015 για τις «Γυναίκες από το Αλγέρι» του Πάμπλο Πικάσο, όταν αγοράστηκε από το βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας για λογαριασμό της Τουριστικής Υπηρεσίας του Αμπού Ντάμπι. Ο Ερμάν, ένας εκκεντρικός εκατομμυριούχος που έχει μετατρέψει το σπίτι του κοντά στη Λυών σε ένα «ιερό του χάους», με μια πισίνα με ψεύτικο αίμα, ισχυρίζεται ότι «η πραγματική κινητήρια δύναμη της αγοράς της τέχνης είναι αναμφισβήτητα η βιομηχανία του μουσείου».

Τα πολλά χρήματα δεν θα έρθουν από την κλασικά ιδρύματα – για παράδειγμα οι δαπάνες της Tate για αγορές στο 2016-17 ήταν 55.000 λίρες – αλλά από νέα μουσεία ή από τα πλούσια άτομα που συνδέονται με αυτά. «Με περισσότερα από 700 νέα μουσεία να ανοίγουν κάθε χρόνο, η βιομηχανία του μουσείου έχει γίνει μια παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα στον 21ο αιώνα», δήλωσε. «Περισσότερα μουσεία άνοιξαν μεταξύ του 2000 και του 2014 από ό,τι στους προηγούμενους δύο αιώνες και η ζήτηση για έργα μουσείων ποιότητας είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες της θεαματικής ανάπτυξης της αγοράς τέχνης».

Ο Ερμάν εκτιμά ότι τα έργα που αγοράστηκαν για περισσότερα από 200.000 δολάρια είχαν μακροπρόθεσμες αποδόσεις 8% ετησίως. Στην έκθεση που συνέταξε ανέφερε, επίσης, ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ Κίνας και Αμερικής έδωσε τεράστια ώθηση στην ανάπτυξη του κλάδου Για να το καταλάβει κανείς, αρκεί να λάβει υπόψη του ότι η αμερικανική αγορά  τέχνης παρουσίασε αύξηση του τζίρου της κατά 42% φτάνοντας τα 5 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ εκείνη της κινεζικής είναι στα 5,1 δισ. Πόσο θέλει ένα έργο, ένα και μόνο, να φτάσει το ένα δισ; Οχι και πολλά. Και δεν θα του φαίνεται. Αλλά θα ‘ναι από ατόφιο χρυσάφι.

Φωτό: Ο Σωτήρας του Κόσμου έχει το ρεκόρ με 450 εκατ. δολάρια. Αλλά για πόσο; Πηγή: Shutterstock

Ότι η προπαγάνδα είναι ένα όπλο στο οποίο οι στρατοί διαθέτουν όλο και περισσότερους πόρους ήταν σαφές εδώ και δεκαετίες. Ότι η προπαγάνδα αυτή έχει γίνει πιο σημαντική από τον φυσικό πόλεμο, χάρη στις νέες τεχνολογίες που διαμορφώνουν σε πραγματικό χρόνο την αντίληψή μας για τα γεγονότα, είναι ίσως μια καινοτομία.

Το Foreign Policy στοχάζεται πάνω σε αυτό το θέμα ακριβώς με ένα κείμενο που τιτλοφορείται «Για ποιον χτυπάει το κινητό» και παίρνοντας αφορμή το βιβλίο «War in 140 Characters: How Social Media Is Reshaping Conflict in the Twenty-First Century» (Ο πόλεμος σε 140 χαρακτήρες: πώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανασχηματίζουν τις συγκρούσεις στον 21ο αιώνα). Για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι «η εξάπλωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει οδηγήσει σε ένα είδος εικονικής μαζικής στράτευσης που δίνει στους πολίτες την ίδια δύναμη με τις κρατικές μηχανές προπαγάνδας και μερικές φορές ακόμη περισσότερη».

Το FP αντλεί μερικά παραδείγματα από τον συγγραφέα του βιβλίου Ντέιβιντ Πατρικαράκος. Στο κεφάλαιο για τον πόλεμο του Ισραήλ το 2014 εναντίον της Χαμάς στη Γάζα, ο Πατρικαράκος αφηγείται την περίπτωση της Φαράχ Μπέικερ, μιας 16χρονης ακτιβίστριας, η οποία ανέβαζε φωτογραφίες στο Twitter που στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκαν από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης τα οποία δεν είχαν πρόσβαση στο πεδίο της μάχης: «Στην πραγματικότητα οι δημοσιογράφοι είχαν γίνει οι δημόσιες σχέσεις της». Πώς αντέδρασε σε αυτή την περίπτωση το υπουργείο Αμυνας του Ισραήλ; Ακολούθησε την ίδια μέθοδο, σημειώνει ο Πατρικαράκος.

Σε μία άλλη περίπτωση, ο Ελιοτ Χίγκινς κατάφερε το 2014 να εντοπίσει την προέλευση ενός εκτοξευτή πυραύλων χρησιμοποιώντας δορυφορικούς χάρτες της Google και να δείξει ότι οι φιλορώσοι αυτονομιστές και η ίδια η Ρωσία ήταν υπεύθυνοι για τη κατάρριψη του επιβατικού αεροσκάφους της Malaysia Airlines MH17 ανατολικά της Ουκρανίας. Το κινητό αυτή τη φορά χτύπησε για τους Ρώσους. Αποκαλύπτοντας την προπαγάνδα τους.

Φωτό: Ισως είναι καλύτερα έτσι; Πηγή: Shutterstock

Καλύτερα ένα αυγό σήμερα ή ένα κοτόπουλο αύριο; Καλύτερα να έχουμε και τα δύο, και φρέσκα αυγά κάθε πρωί. Είναι το τελευταίο status symbol των μεγάλων στελεχών της Silicon Valley, όπως αποκαλύπτει η Washington Post, οι οποίοι συναγωνίζονται εδώ και καιρό για το ωραιότερο κοτέτσι στους κήπους τη βίλας τους. Η ελίτ του Big Tech επέλεξε να φέρει στο σπίτι της τη φύση: «Στην περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο, όπου είναι κυρίαρχη η τάση του τοπικού προϊόντος, οι κότες είναι πλέον τόσο μοντέρνες όσο το να έχει κανείς ένα Tesla στο γκαράζ του» γράφει η WP.

Ο Τζόχαν Λαντ, ο διευθυντής προϊόντων του Waymo (το αυτο-οδηγούμενο όχημα της Google) ανυπομονεί να φτάσει στο σπίτι, στο τέλος της ημέρας, για να χαλαρώσει με ένα ποτήρι κρασί στην πίσω αυλή, δίπλα στη σύζυγό του, τα παιδιά, τα δεκατρία κοτόπουλα και τα τρία πρόβατα. Είναι και αυτά μέρος της οικογένειας. «Είναι συναρπαστικό να κάθεσαι και να παρακολουθείς τα ζώα: αντί να κοιτάζεις μια οθόνη, κοιτάζεις τον κύκλο της ζωής», εξηγεί. Στον Ματ Βαν Χορν αρέσει να ταΐζει τα κοτόπουλα με την κόρη του Σάντι, ηλικίας 2 ετών. Αν τον έβλεπε κανείς έτσι, δεν θα καταλάβαινε ότι είναι ο συνιδρυτής της June, της πρωτοπόρας εταιρείας οικιακού αυτοματισμού. Και ο Κεν Πράις, ο διευθυντής της Amazon Go, όταν ζούσε στο Σαν Φρανσίσκο, είχε επίσης έξι κότες στον κήπο του.

Τα αφεντικά του Big Tech γίνονται αγρότες, αλλά το κάνουν με το δικό τους τρόπο: επιλέγουν τις κότες μία προς μία, επιλέγουν τα αυγά κατά μέγεθος και σχεδιάζουν την κερδοφορία μικρών γεωργικών επιχειρήσεων σε έναν υπολογιστή. Πρώτα βγαίνει η ψυχή…

Φωτό: Ο Ματ Βαν Χορν στο κοτέτσι του. Πηγή: The Washington Post

Ο 45χρονος Σουντάν, ο τελευταίος βόρειος λευκός ρινόκερος στον κόσμο, πεθαίνει. Και αφήνει δύο θηλυκά του είδους του, την 29χρονη Ναζίν και την 18χρονη Φατού: την κόρη και την εγγονή του. Το Ol Pejeta Conservancy, το Κέντρο Διατήρησης στην Κένυα, εκεί όπου το είδος σιγά-σιγά εξαφανίζεται, έχει γνωστοποιήσει ότι ο Σουντάν έχει μία σοβαρή λοίμωξη. Το περασμένο Σάββατο, όμως, ο ρινόκερος, προς έκπληξη όλων, έσυρε το σώμα του -βάρους δύο τόνων- και έκανε ένα «υπέροχο λασπόλουτρο». «Αλλά είναι πολύ μεγάλος και δεν θέλουμε να υποφέρει», εξηγούν οι αρχές του πάρκου στη Repubblica, υποδεικνύοντας τη δυνατότητα ευθανασίας.

Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να φτάσουμε εδώ. Λέγεται ότι το κέρας του ρινόκερου, όταν αλέθεται και αναμειγνύεται με ποτά, είναι σε θέση να δώσει σθένος και ενέργεια σε έναν άνθρωπο. Βεβαίως η ενέργεια εξαντλείται τώρα για αυτά τα ζώα, τα οποία ήταν πάνω από δυο χιλιάδες στη δεκαετία του ’60 και μειώθηκαν σε 15 στη δεκαετία του ’80. Η Παγκόσμια Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN) χαρακτήρισε το είδος «σε κίνδυνο» το 1986, για να το μετακινήσει 10 χρόνια αργότερα στην κατηγορία «σοβαρά επαπειλούμενα είδη».

Την περασμένη χρονιά η ανακοίνωση στο Tinder για τον «πιο περιζήτητο εργένη στον κόσμο», έγινε μόνο για τη συγκέντρωση χρημάτων. Η Φατού έχει ένα εκφυλισμό του ιστού της μήτρας και δεν μπορεί να γίνει μητέρα. Οσο για την Ναζίν οι πιθανότητες είναι λίγες. Οι φύλακες του πάρκου της Κένυας, οι οποίοι προστατεύουν τους τρεις λευκούς ρινόκερους του βορρά από τους λαθροκυνηγούς, παρακολουθούν στην πραγματικότητα κάποιους οριστικά καταδικασμένους.

Η επιστήμη, όμως, δεν έχει καταθέσει τα όπλα και εδώ και μερικά χρόνια αξιολογεί την πιθανότητα της τεχνητής γονιμοποίησης. Από εκεί θα έρθει η σωτηρία: από τους ρινόκερους του σωλήνα.

Φωτό: «Και ξαφνικά, πήρε τους δυο τόνους του και έκανε ένα υπέροχο λασπόλουτρο». Πηγή: fauna-flora.org