Πόσες φορές μπορεί να υποδυθεί ένας ηθοποιός το ίδιο πρόσωπο χωρίς να κάνει το κοινό να βαρεθεί; Βέβαιη απάντηση δεν υπάρχει αλλά αν πρόκειται για τον Χάρισον Φορντ μπορούμε άνετα να απαντήσουμε πολλές. Ο ίδιος σίγουρα θα έχει πάντως βαρεθεί να ακούει την ερώτηση: «πώς αισθάνεστε που υποδύεστε ξανά ένα πρόσωπο τόσο αγαπητό και το οποιό έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καριέρα σας;».

Αλλά ποιο πρόσωπο από όλα, γιατί ο Φορντ έχει αρκετούς τέτοιους ρόλους στο βιογραφικό του. Και τα τελευταία χρόνια επιστρέφει σε αυτούς. Αρχίζοντας από τον Χαν Σόλο, τον αναιδή, γοητευτικό, ελαφρώς ανήθικο πρωταγωνιστή του «Πολέμου των Αστρων». Με τον οποίο πάντως φαίνεται να έκλεισε τους λογαριασμούς του στο προηγούμενο έβδομο επεισόδιο του διαστημικού έπους «Η Δύναμη ξυπνάει». Και όπως φαίνεται δεν δυσαρεστήθηκε καθόλου. Ηδη από τότε, τη δεκαετία του ’80, παρακαλούσε τον Τζορτζ Λούκας να σκοτώσει τον ήρωά του στην «Επιστροφή των Τζεντάι».

«Εγώ και ο Χαν Σόλο δεν θα μπορούσαμε να είμαστε ποτέ φίλοι. Δεν έχει ηθική, συνηθίζει να προδίδει τους φίλους του και να εκμεταλλεύεται τους άλλους. Θα προτιμούσα πολύ περισσότερο να πάω για δείπνο με τον Ιντιάνα Τζόουνς» λέει στη Repubblica.

O Ιντιάνα Τζόουνς είναι ένα ακόμα πρόσωπο από το οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει. Το 2020 πρόκειται να βγει στις αίθουσες το πέμπτο κεφάλαιο των περιπετειών του πιο διάσημου αρχαιολόγου στον κόσμο. Και βέβαια δεν μπορεί να ξεφύγει από τον Ρικ Ντέκαρντ τον πρωταγωνιστή κυνηγό κεφαλών του «Blade Runner». Και 35 χρόνια μετά την πρεμιέρα του πρώτου φιλμ, επιστρέφει στις αίθουσες στις 5 Οκτωβρίου με το «Blade Runner 2049» σε σκηνοθεσία Ντενί Βιλνέβ και συμπρωταγωνιστή τον Ράιαν Γκόσλινγκ (στο ρόλο ενός αστυνομικού ονόματι Κ).

Ο ίδιος ο Φορντ αστειεύεται με το γεγονός ότι υποδύεται και πάλι χαρακτήρες από το παρελθόν, αλλά όπως λέει δεν ζουν στο ίδιο σπίτι, έχει ο καθένας τους ζωή διαφορετική. «Πάντα νιώθω την υποχρέωση απέναντι στο κοινό να μην επαναλαμβάνομαι. Προσπαθώ πάντα να ανανεώνω τον τρόπο με τον οποίο υποδύομαι τους χαρακτήρες μου».

Να πώς διηγείται την πρώτη ημέρα στα γυρίσματα: «Εβρεχε και έβλεπα τον Γκόσλινγκ να ερμηνεύει τον ρόλο του μπροστά από ένα ολόγραμμα μιας γυμνής γυναίκας. Είναι πάλι νύχτα, βρέχει και τούτη τη φορά το κορίτσι θα το πάρει σπίτι του αυτός. Τι διάολο κάνω εδώ πέρα, σκέφτηκα».

Ο Βιλνέβ έχει πει ότι το δικό του «Blade Runner» είναι ένα ερωτικό γράμμα προς το πρώτο, του 1982. «Αν ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο θα μπορούσε να στείλει ένα μπουκέτο λουλούδια» σχολιάζει με χιούμορ ο Φορντ, αλλά μετά σοβαρεύει: «Εδωσε την ψυχή του στα γυρίσματα. Αλλωστε ήταν ακριβώς αυτή η ταινία που τον ενέπνευσε να γίνει σκηνοθέτης».

Το Blade Runner για τον Φορντ επαναπροσδιόρισε το είδος της επιστημονικής φαντασίας. Ισως να ήταν κάπως μπροστά από την εποχή του αλλά ευτυχώς το κοινό το αγάπησε. Η επιτυχία του οφείλεται στο ερώτημα που έθετε: «τι είναι αυτό που μας προσδιορίζει ως άνθρώπινα όντα;». Από τα γυρίσματα θυμάται τις διαφωνίες με τον Ρίντλεϊ Σκοτ, άλλοτε για τη βροχή, άλλοτε γιατί έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά. «Εκείνος πάντα υποστήριζε ότι ο Ντέκαρντ ήταν “ρέπλικα” ενώ εγώ το αντίθετο» λέει. Είχε και άλλες διαφωνίες μαζί του αλλά όπως παραδέχεται πια, είχε άδικο να αμφιβάλλει για τον Σκοτ: «Θα έπρεπε να δεχτώ ότι και οι δύο μπορούμε να δώσουμε διαφορετικές ερμηνείες». Από την τελευταία διάσημη σκηνή του μονολόγου θυμάται: «Τη γυρίζαμε τριάντα ώρες. Εβρεχε τόσο δυνατά που δεν άκουγα τα λόγια του Ρούτγκερ Χάουερ».

Οταν βγήκε στις αίθουσες το Blade Runner το 1982 ήταν ήδη γνωστός ηθοποιός. Οι καιροί που εργαζόταν ως ξυλουργός για να ζήσει την οικογένειά του είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. «Ανέλαβα τον πρώτο μου ρόλο ενώ έφτιαχνα μια πόρτα στο γραφείο του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Εβαζα ένα καρφί όταν με ρώτησε: “Θα ήθελες να παίξεις στο Αποκάλυψη τώρα”;. Και εγώ του απάντησα: “Και βέβαια αλλά πρώτα άσε με να τελειώσω με την πόρτα”».

Το Χόλιγουντ αρχικά δεν τον γοήτευσε. Ο έρωτάς του για την ηθοποιία γεννήθηκε όταν ανακάλυψε τη δυνατότητα να διηγείται ιστορίες. «Πάντοτε μου φαινόταν πιο εύκολο να διαβάζω το σενάριο από το αντιμετωπίζω τον κόσμο» ομολογεί. «Είμαι εσωστρεφής άνθρωπος. Ως παιδί ήμουν ντροπαλός, δεν έκανα εντύπωση, δεν σήκωνα το χέρι στην τάξη. Αλλά όταν ανέβαινα στη σκηνή, όπου ήξερα τι έπρεπε να πω, όλα γίνονταν απλά. Σε όσους με ρωτούν αν αισθάνομαι νοσταλγία για τις εποχές που πέρασαν πια, απαντώ ότι η νοσταλγία είναι ένα συναίσθημα ξένο σε εμένα. Αν σήμερα ήταν μια καλή ημέρα, αν δεν είμαι νεκρός και δεν αισθάνομαι άσχημα τότε όλα είναι καλά» καταλήγει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News