Ο Ζοσέ Μουρίνιο το είχε προβλέψει – το βίντεο με την προφητεία του (έπειτα από ένα ματς της Τσέλσι εναντίον της Τότεναμ το 2015), αυτές τις μέρες κυκλοφορεί ευρέως στα social media. «Ετσι όπως τον τιμωρούν οι αντίπαλοί του και δεν τον προστατεύουν οι διαιτητές, κάποια μέρα δεν θα έχουμε Εντέν Αζάρ», είχε πει ο πορτογάλος προπονητής. Δυστυχώς, δικαιώθηκε.

Ενα τέτοιο μαρκάρισμα, στις 26 Νοεμβρίου 2019, μας στέρησε ένα από τους μεγαλύτερους αρτίστες που έχει αναδείξει το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Εναν από τους πιο απολαυστικούς παίκτες, ο οποίος με τη φαντασία, τις εμπνεύσεις, τις απίθανες ντρίμπλες και την αλεγρία του, κατάφερνε να δραπετεύει από τη «φυλακή» της τακτικής, και να θυμίζει στους παλιούς φιλάθλους (ή να δείχνει στους νέους) πόσο πιο θεαματικό, πιο διασκεδαστικό, είναι το δημοφιλέστερο σπορ, όταν το ταλέντο παίζει τον πρώτο ρόλο.

Η ομάδα του, η Ρεάλ Μαδρίτης, έπαιζε με την Παρί Σεν Ζερμέν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο βέλγος μεσοεπιθετικός «χόρευε» στο τερέν, μέχρι τη στιγμή που ο συμπατριώτης του, Τομάς Μενιέ, ακραίος μπακ της Παρί, με ένα σκληρό τάκλιν που φάνηκε «αθώο», τον τραυμάτισε στον αστράγαλο. Στην αρχή, κανείς δεν πίστευε ότι επρόκειτο για έναν τραυματισμό από αυτούς που κόβουν το νήμα της καριέρας ενός παίκτη. Εκτοτε, όμως, ο Αζάρ δεν επανήλθε, ποτέ, στα γνωστά του στάνταρ.

«Πρέπει να ακούς τον εαυτό σου και να σταματήσεις την κατάλληλη στιγμή. Επειτα από 16 χρόνια και περισσότερα από 700 παιχνίδια, αποφάσισα να βάλω τέλος στην καριέρα μου ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής», ανακοίνωσε ο 32χρονος στα social media. Στην πραγματικότητα, ο Αζάρ που θαυμάσαμε, που αγαπήσαμε επειδή έβαλε το θέαμα πάνω από τη νίκη, χάθηκε πριν από 4 χρόνια. Από εκείνη την αποφράδα μέρα κι έπειτα, πήγαινε από υποτροπή σε υποτροπή. Μέτρησε, στο σύνολο, 17 τραυματισμούς, σύμφωνα με το Transfermarkt.

Ο Αζάρ της Ρεάλ, η οποία τον απέκτησε το καλοκαίρι του 2019, δαπανώντας για χάρη του το αστρονομικό ποσό των 115 εκατομμυρίων ευρώ, δεν είχε καμία σχέση με εκείνον που επί μια επταετία μεγαλούργησε στην Πρέμιερ Λιγκ με τη φανέλα της Τσέλσι, για να αναδειχθεί σε έναν εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών της γενιάς του. Ούτε με τον παίκτη που εμφανίστηκε στο προσκήνιο τη σεζόν 2007-2008, για να οδηγήσει τη Λιλ στην κατάκτηση του τίτλου στη Γαλλία (2011). Ηταν «σκιά» του εαυτού του.

Τα 35 εκατομμύρια ευρώ που ξόδεψε ο Ρομάν Αμπράμοβιτς το 2012 για να τον πάρει στην Τσέλσι, φαίνονταν πολλά εκείνη την εποχή, όμως αποδείχθηκαν λίγα για αυτόν τον ποδοσφαιριστή, που έγινε θρύλος στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Δεν ήταν μόνο τα 110 γκολ σε 352 εμφανίσεις του με την ομάδα του Λονδίνου (χωρίς να είναι φορ), ούτε η καθοριστική συμβολή του στα έξι τρόπαια που επί των ημερών του κατέκτησαν οι «Μπλε». Ο Αζάρ λατρεύτηκε στο Λονδίνο, κυρίως για τις στιγμές ποδοσφαιρικής μαγείας που χάρισε στο κοινό. Οπως το γκολ που σκόραρε σε βάρος της Αρσεναλ το 2017. Διένυσε το μισό γήπεδο, πέρασε όποιον βρήκε μπροστά του, και έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Οπως εκείνο το «σόλο» του, που στέρησε από την Τότεναμ τον τίτλο του 2016. Ή, όπως το υπέροχο γκολ που σημείωσε στην έδρα της Στόουκ Σίτι με σουτ από 30 μέτρα.

Οι υπέροχες παραστάσεις του στην Πρέμιερ Λιγκ έπεισαν τον πρόεδρο της Ρεάλ, Φλορεντίνο Πέρεθ, να καταβάλει στον Αμπράμοβιτς υπερτριπλάσιο ποσό από εκείνο που ο ρώσος μεγιστάνας είχε πληρώσει για να τον αποκτήσει. Πάνω από 50.000 οπαδοί της «Βασίλισσας» συγκεντρώθηκαν στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» για να υποδεχτούν τον νέο «γκαλάκτικο». Αλλά ήταν ελάχιστες οι στιγμές, μέσα στην επόμενη τετραετία, που είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν τον «αέρινο» παίκτη, τον οποίο θαύμαζαν με τα μπλε της Τσέλσι.

Στη Μαδρίτη τα προβλήματα άρχισαν από νωρίς. Ο Αζάρ αφίχθη υπέρβαρος και σε κακή φυσική κατάσταση. Ο «Μικρός Μέσι», όπως τον αποκαλούσε ο δάσκαλός του στη Λιλ, Κλοντ Πιέλ, σιχαινόταν τις προπονήσεις. Οι συμπαίκτες του δεν τον συνάντησαν, ποτέ, στο γυμναστήριο. Αλλά, κατά έναν περίεργο τρόπο, στους αγώνες «πετούσε». Ακολούθησε ένας τραυματισμός στον μηρό, που τον άφησε εκτός στην αρχή της σεζόν. Οταν, επιτέλους, έκανε την εμφάνισή του στα γήπεδα της La Liga, ήταν ο κορυφαίος της Ρεάλ. Σύντομα, όμως, άρχισε ο εφιάλτης.

Επαιξε σε 76 ματς (απουσίασε σε περισσότερα) και σε μόλις έξι ολόκληρα 90λεπτα, σε τέσσερα χρόνια. Την προηγούμενη δεκαετία, όταν αγωνιζόταν με τη Λιλ και, στη συνέχεια, με την Τσέλσι, σε σύνολο 380 αγώνων πρωταθλήματος έλειψε μόνο σε 22 από αυτούς. Στην Ισπανία εισέπραττε 24 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο (χωρίς τα μπόνους), για να παρακολουθεί τα παιχνίδια της Ρεάλ από την εξέδρα ή τον πάγκο. Κάθε του ματς κόστισε στη «Βασίλισσα», σχεδόν, 3 εκατ. ευρώ. Και κάθε του γκολ, 30 εκατ. ευρώ. Οταν, τον περασμένο Νοέμβριο, του ζητήθηκε να βαθμολογήσει την παρουσία του στη Μαδρίτη, δεν έψαξε για δικαιολογίες: «Μηδέν», είπε. «Λυπάμαι πραγματικά για ό,τι συνέβη».

Την ίδια πορεία ακολούθησε η καριέρα του και στην εθνική ομάδα της χώρας του. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2018, όπου το Βέλγιο τερμάτισε τρίτο, οι εμφανίσεις του ήταν εντυπωσιακές – ακόμη δεν είχαν αρχίσει τα προβλήματα με τους τραυματισμούς. Από την επόμενη χρονιά, όμως, άρχισε η πτώση. Πέρυσι, στο Κατάρ, απογοήτευσε. Ασορτί με τους «Κόκκινους Διαβόλους», που αποκλείστηκαν νωρίς. «Δεν μου άρεσε που πήγα στο Μουντιάλ», είχε δηλώσει. Τόσα νέα παιδιά υπάρχουν. Αυτά θα έπρεπε να παίζουν με το Βέλγιο, κι όχι κάποιος που δεν αγωνίζεται, καν, στον σύλλογό του».

Η αποχώρησή του από την εθνική ομάδα του Βελγίου ήταν το πρώτο του βήμα προς την έξοδο από το ποδόσφαιρο. Συμφώνησε να τερματίσει τη συνεργασία του με τη Ρεάλ, αν και το συμβόλαιό του έληγε του χρόνου το καλοκαίρι. Την περασμένη σεζόν ήταν καλά στην υγεία του, όμως ο προπονητής του, Κάρλο Αντσελότι, του έδωσε χρόνο συμμετοχής μόλις 96 λεπτά. Προτιμούσε τον Βινίσιους Τζούνιορ. Είχαν φτάσει στο σημείο να μη μιλάει, ο ένας στον άλλον.

Θα μπορούσε να φτάσει στην κορυφή, στο επίπεδο του Μέσι ή του Κριστιάνο Ρονάλντο. Αλλά, πέρα από τις ατυχίες του και την άρνησή του να δουλέψει σκληρά, ώστε να απογειώσει το ταλέντο του, φαίνεται πως δεν ήταν αρκετά φιλόδοξος για να τα καταφέρει. Επειτα από κάθε άθλο του, την εποχή που μεσουρανούσε, έφευγε από το γήπεδο σαν κυνηγημένος. Το μόνο που τον ένοιαζε, ήταν να γυρίσει στο σπίτι του, κοντά στη σύζυγό του, Νατάσα, και τα παιδιά τους. Εχει δίκιο ο Τζο Κόουλ, ο παλιός «άσος» των βρετανικών γηπέδων: «Είχε τις προδιαγραφές για να γίνει ο καλύτερος στον Κόσμο, να κερδίσει τη «Χρυσή Μπάλα», όμως προτίμησε να ζήσει ευτυχισμένος».

«Κατάφερα να εκπληρώσω το όνειρό μου (να αγωνιστεί με τη φανέλα της Ρεάλ), έπαιξα και το διασκέδασα σε πολλά γήπεδα του πλανήτη. Ηρθε η ώρα να χαρώ τα αγαπημένα μου πρόσωπα και να δοκιμάσω νέες εμπειρίες», δήλωσε ο Αζάρ, που παραμένει κάτοικος Μαδρίτης. Ενας από τους γιους του μαθαίνει τα μυστικά της μπάλας στις ακαδημίες της Ρεάλ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News