Υστερα από την πρόσφατη απόφανση κάποιας ολλανδέζας δημοσιογράφου ότι δεν πρέπει να μεταφράζουν μαύρους ποιητές οι λευκοί που στερούνται αναλόγων εμπειριών και δη εκείνων του κινήματος Black Lives Matter, η περιθωριακή γραφικότητα απογειώθηκε σε ακαδημαϊκά ύψη με τη βούλα του Πανεπιστημίου Οξφόρδης!

Καθηγητής του συγκεκριμένου ιδρύματος πρότεινε «αποσυμπίεση του προγράμματος σπουδών» στη Σχολή Μουσικής για… αντιρατσιστικούς λόγους. Δηλαδή εισηγήθηκε αντικατάσταση της διδασκαλίας των έργων των κλασικών μουσουργών από έργα Αφροαμερικανών, όπως επιτάσσει το κίνημα στις ΗΠΑ.

Τα σχετικά στοιχεία που πιστοποιούν τις παραπάνω φαιδρότητες δημοσίευσε η βρετανική εφημερίδα Telegraph.

Με πρόφαση την «ποικιλομορφία», στόχος του εισηγητή είναι να αφαιρέσει «λευκό χρώμα» από το πρόγραμμα μουσικής, επειδή κατά την άποψή του ταυτίζεται με την αποικιοκρατία και την εκμετάλλευση των μαύρων.

Κατ’ αυτόν, όλα τα έργα των μεγάλων κλασικών συνθετών όλων των εποχών, των Γερμανών, των Αυστριακών, των Ρώσων, των Γάλλων, οιουδήποτε, είναι έργα που συμβολίζουν τη «λευκή ηγεμονία».

Αν η εισήγηση γίνει αποδεκτή από τα αρμόδια όργανα της Οξφόρδης, τότε τη νύφη θα την πληρώσουν μεγέθη όπως ο Μπετόβεν και ο Μότσαρτ.

Σε λιτό και αυστηρό σχόλιό του στην Corriere della Sera με τίτλο «Αυτός ο ρατσιστής ο Μότσαρτ» ο Μάσιμο Γκραμελίνι εκφράζει την αγανάκτηση του πεπαιδευμένου ανθρώπου (λευκού εν προκειμένω, τι να κάνουμε…) γράφοντας ότι αν η Οξφόρδη τολμήσει να καταργήσει τον Μότσαρτ, τότε αυτός θα ζητήσει πολιτικό άσυλο από τους εξωγήινους. (Αλλά, πλέον, πόσους να φυγαδεύσουν και αυτοί;…)

Μέμφεται τον καθηγητή και τους ομοίους του ότι είναι ακραίως φανατικοί όταν υποστηρίζουν πως όλα αυτά τα κάνουν «για να μην ενοχλούνται οι μαύροι σπουδαστές» και υπερασπίζεται τη θέση ότι η «ακύρωση του πολιτισμού» δεν θα περάσει, όσο δριμύς και αν είναι ο παραλογισμός που την επιδιώκει.

Το σχόλιό του δεν απαξιώνει τις δημιουργίες της αμερικανικής μαύρης μουσικής, απλώς βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Μιλάμε για «αντικατάσταση της σονάτας από τη ραπ στα πανεπιστημιακά προγράμματα», γράφει, «επειδή οι φανατικοί κάθε εποχής δεν μπορούν να προσθέτουν, αλλά να αφαιρούν»…

Και βέβαια δεν τον ένοιαζε τον Μότσαρτ αν η ζάχαρη των γλυκών που έτρωγε μαζεύτηκε από σκλάβους στις Αντίλλες: «Αυτός ήταν σε επαφή με τη θεϊκή ενέργεια της μεγαλοφυΐας, δηλαδή με την ουσία με την οποία δεν θα συναντηθούν ποτέ, ούτε κατά λάθος, οι αποχαυνωμένοι από τις αυτοκαταστροφικές ιδεολογίες…» ξεσπαθώνει ο ιταλός σχολιαστής.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News