Σαγκάη 2011. Η Εθνική ομάδα υδατοσφαίρισης γυναικών κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου και αναγνωρίζεται για δεύτερη φορά ως μια από τις μεγάλες δυνάμεις του αθλήματος. Η πρώτη ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (2004), όπου στέφθηκε αργυρή Ολυμπιονίκης.

Τσενγκντού 2025. Σχεδόν 14 χρόνια μετά, πάλι στην Κίνα, βρίσκεται ξανά στην κορυφή του κόσμου, θριαμβεύοντας στη μόνη μεγάλη διοργάνωση στην οποία δεν είχε κερδίσει μετάλλιο ποτέ στο παρελθόν – στις έξι προηγούμενες συμμετοχές της στο World Cup δεν είχε καταφέρει να τερματίσει πάνω από την πέμπτη θέση. Είναι η μόλις τρίτη φορά στα χρονικά του ομαδικού αθλητισμού, που Εθνική μας ομάδα ανδρών ή γυναικών, σε οποιοδήποτε σπορ, ανεβαίνει στο ψηλότερο σκαλί σε τουρνουά με παγκόσμιο ανταγωνισμό.

Και τι ανταγωνισμό… Στο Final-8 του Παγκοσμίου Κυπέλλου συμμετείχαν όλες οι υπερδυνάμεις του πόλο: Ουγγαρία, Ισπανία, Ιταλία, Αυστραλία, Ολλανδία, Ιαπωνία και η οικοδέσποινα Κίνα. Απουσίαζε μόνο η εθνική ομάδα των ΗΠΑ, που βρίσκεται σε διαδικασία… ανακαίνισης. Αλλά και τις Αμερικανίδες, τις είχαμε κατατροπώσει με 20-7(!) τον περασμένο Ιανουάριο στην Αλεξανδρούπολη – έτσι εξασφαλίσαμε την πρόκριση στην τελική φάση του World Cup.

Εκεί, στην Τσενγκντού, οι γοργόνες του ελληνικού πόλο απέκλεισαν την Ιταλία, έπειτα την Ολλανδία (χάλκινη Ολυμπιονίκη στο Παρίσι και πρωταθλήτρια Ευρώπης, με οκτώ χρυσά μετάλλια στο World Cup), και στον τελικό ανήμερα το Πάσχα νίκησαν (13-9) την Ουγγαρία, τη χώρα που δίδαξε αυτό το σπορ. Η Ελλάδα έγινε η δέκατη χώρα που κατέκτησε μετάλλιο στη διοργάνωση.

Οχι μόνο μετάλλιο, αλλά και ένα Κύπελλο… να. Τόσο μεγάλο και βαρύ, ώστε η αρχηγός της ελληνικής ομάδας, Ελευθερία Πλευρίτου, δυσκολεύτηκε να το σηκώσει στη διάρκεια της απονομής. Λίγες ώρες αργότερα, στο αεροπλάνο της επιστροφής στην Αθήνα, δεν χωρούσε πουθενά, καθώς δεν υπήρχε κενή θέση. Το παρέδωσαν σε μια κινέζα αεροσυνοδό, η οποία υποσχέθηκε να το προσέχει.

Στην Ελλάδα με την ακτογραμμή των 13.676 χιλιομέτρων και τα (περισσότερα από) 2.500 νησιά, από τα οποία καμιά διακοσαριά κατοικούνται, το πόλο δεν είναι το πιο δημοφιλές σπορ. Το «θυμόμαστε» μόνο στις μεγάλες διεθνείς επιτυχίες. Κι όμως, έχει χαρίσει στη χώρα πολλές και μεγάλες χαρές. Στην υδατοσφαίριση γυναικών έχουμε πανηγυρίσει 14 μετάλλια. Το πρώτο από αυτά, το αργυρό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας τον Αύγουστο του 2004, το παρθενικό μας ολυμπιακό μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα, υπήρξε το «big bang» του ελληνικού πόλο γυναικών.

Η υδατοσφαίριση γυναικών έγινε ολυμπιακό αγώνισμα μόλις το 2000. Τέσσερα χρόνια μετά, η Ελλάδα λίγο έλειψε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο – το χάσαμε στον δραματικό τελικό με την Ιταλία, που κρίθηκε στην παράταση (10-9). Αλλά οι περήφανες στιγμές που ζήσαμε τότε στο ανοιχτό κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ, έκαναν πολλά κορίτσια να αγαπήσουν και να επιλέξουν αυτό το άθλημα. Ετσι άρχισε μια ένδοξη εικοσαετία, όχι μόνο για την Εθνική μας ομάδα, αλλά και για τους δύο πιο επιτυχημένους ελληνικούς συλλόγους στο πόλο, τον Ολυμπιακό και τη Βουλιαγμένη, που γέμισαν την τροπαιοθήκη τους με ευρωπαϊκές Κούπες.

Από τις 15 διεθνείς μας που έλαμψαν στην Τσενγκντού, μόνο δύο δεν ανήκουν σε αυτές τις δύο ομάδες: η Ελευθερία Πλευρίτου, που παίζει στην ουγγρική Φερεντσβάρος, και η τερματοφύλακας, Αλεξία Τζούρκα, που ανήκει στον Εθνικό Πειραιώς. Η 27χρονη γκολκίπερ, που δεν είχε αγωνιστεί με το εθνόσημο ποτέ στο παρελθόν, ούτε καν στις μικρές ηλικιακές κατηγορίες, ήταν «αποκάλυψη» στην πρώτη της εμφάνιση σε μεγάλο διεθνές τουρνουά – στον τελικό πραγματοποίησε 13 αποκρούσεις.

Δεν ήταν η μόνη «πρωτάρα» αυτής της ομάδας, η οποία εκκίνησε στον νέο ολυμπιακό κύκλο (2025-2028) ριζικά ανανεωμένη, με μόλις έξι από τις 13 παίκτριες που αγωνίστηκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού στο ρόστερ της. Κάποιες αποχώρησαν από τη δράση (Διαμαντοπούλου, Ελευθεριάδου), κάποιες ολοκλήρωσαν την καριέρα τους στην Εθνική ομάδα (Μαργαρίτα Πλευρίτου, Χυδηριώτη, Ασημάκη), ενώ υπήρξαν και απουσίες λόγω τραυματισμού. Η «νέα Εθνική» είναι ένα κράμα εμπειρίας και νεανικού ταλέντου. Λίγοι περίμεναν ότι σε αυτό το καινούργιο ξεκίνημα, θα έφτανε τόσο σύντομα σε μια τόσο μεγάλη επιτυχία.

Νέος (στην Εθνική) είναι και ο αρχιτέκτονας του θριάμβου, Χάρης Παυλίδης, ο οποίος ανέλαβε καθήκοντα ομοσπονδιακού τεχνικού μόλις τον περασμένο Νοέμβριο. Στο πρώτο του μεγάλο τουρνουά στο καινούργιο του πόστο, οδήγησε την ομάδα του σε μια παγκόσμια κορυφή, στο πρώτο της χρυσό μετάλλιο μετά το 2018 σε σπουδαία διοργάνωση (Europa Cup). Αλλά εδώ δεν υπάρχει καμία έκπληξη για όσους παρακολουθούν το πόλο. Οπου κι αν έχει εργαστεί, έχει υπογράψει θριάμβους – μετράει πάνω από 20 στη θαυμαστή καριέρα του. Μεταξύ άλλων, έχει κατακτήσει αργυρό μετάλλιο με τις γυναίκες του Καναδά (στο World League του 2017) και χρυσό με τις γυναίκες της Κίνας (στους Ασιατικούς Αγώνες του 2023).

Η προκάτοχός του, Αλεξία Καμμένου, έβγαλε την Εθνική από μια πολύ δύσκολη περίοδο. Την οδήγησε σε Ολυμπιακούς Αγώνες (πέρυσι στο Παρίσι) για πρώτη φορά έπειτα από 16 ολόκληρα χρόνια. Κατέκτησε μαζί της δύο ευρωπαϊκά μετάλλια: το αργυρό το 2022 και το χάλκινο το 2024. Παρέδωσε στον 54χρονο Παυλίδη μια ανταγωνιστική ομάδα, γεμάτη δίψα για διάκριση. Και εκείνος, όπως φάνηκε στο νερό της πισίνας, την… απογείωσε. Στην Κίνα νίκησε τις σπουδαίες αντιπάλους της παίζοντας εξαιρετικό πόλο.

«Είναι μια νέα εποχή για την Εθνική», τόνισε η Ελενα Ξενάκη, μια από τις πρωταγωνίστριες του θριάμβου. «Με την αλλαγή του προπονητή άλλαξε και το παιχνίδι μας. Κάναμε μια ωραία αρχή που θα μας βοηθήσει, γιατί όλες οι παίκτριες χρειαζόμασταν αυτή την επιβεβαίωση. Και την πήραμε σε μια διοργάνωση παγκόσμιας εμβέλειας».

Ακολουθεί η πιο μεγάλη πρόκληση της χρονιάς: το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης (11-24 Ιουλίου). Εκεί τα «χρυσά κορίτσια» της Εθνικής πόλο, που επέστρεψαν στην Αθήνα σήμερα (21/4) το πρωί, θα προσπαθήσουν να επαναλάβουν τον άθλο του 2011.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News