Ως φυσιογνωμία, αδιόρατα καταχωρημένη στο μαζικό υποσυνείδητο, υπάρχει λόγω της εμφάνισής του σε μια διαφήμιση μπίρας. Για τους θεατρόφιλους βέβαια, δηλαδή μια ευάριθμη χορεία ανθρώπων, ο μόλις 28 ετών Αργύρης Πανταζάρας έχει κάνει αισθητή την παρουσία του εδώ και λίγα χρόνια.

Φέτος, μαζί με τον Νίκο Κουρή, έδωσαν μια άλλη διάσταση στον κλασικό «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία της Κατερίνας  Ευαγγελάτου. Υποδυόμενος τον Μεφιστοφελή, ο Αργύρης Πανταζάρας, οδηγείται σε έναν κινησιολογικό παροξυσμό που όμως φέρει και ένα έντονα εσωτερικό δραματικό περιεχόμενο. Κι όμως, δεν πήρε γι’ αυτόν το ρόλο τον τιμητικό Σταυρό του Χορν. Ο Αργύρης Πανταζάρας είχε να επιδείξει κατά την περσινή θεατρική χρονιά τρεις διαφορετικές εκδοχές του ταλέντου του. Βραβεύθηκε για την ερμηνεία του στον μονόλογο «ΑΩ» σε διασκευή και σκηνοθεσία δική του στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής. Για τον ρόλο του, στο έργο του Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Βασιλιάς Ληρ» σε σκηνοθεσία Τομάζ Παντούρ, καθώς και για τη συμμετοχή του στην παράσταση «Ρήσος» του Ευριπίδη που παρουσίασε η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στον Βόλο, ξεκίνησε το θεατρικό δρόμο από μια… σκούπα στο νηπιαγωγείο. Ηταν η παράσταση «Ο Μαθητευόμενος Μάγος» του Γκαίτε. Όταν θυμάται εκείνο τον πρώτο ρόλο, λέει: «Επαιζα τη σκούπα που έσπασε και έπειτα αναστήθηκε με πολλαπλάσια δύναμη. Πραγματικά, δεν περίμενα ποτέ ότι το κουσούρι θα μου έμενε από τότε, να είμαι, δηλαδή, εθισμένος σε αυτό το “τσάκισμα” επί σκηνής».

Φυσικά το πραγματικό βάπτισμα το πήρε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αμέσως μετά την αποφοίτησή του συμμετέχει στην παράσταση «Ηρακλής Μαινόμενος» του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Συνεχίζει με τη συμμετοχή του στον «Κόκκινο βράχο» σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, όπου ο ρόλος του Μίμη του χάρισε την πρώτη υποψηφιότητά του για βραβείο Χορν, ενώ ο Γιάννης Χουβαρδάς τον επιλέγει ως λοχαγό Πίτερ Νάιλς στο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα». Ο Λευτέρης Βογιατζής του εμπιστεύεται τον ρόλο του Λας στο «Θερμοκήπιο» του Πίντερ, ενώ τον προετοίμαζε για το ρόλο του «Οιδίποδα», που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ εξαιτίας του θανάτου του σκηνοθέτη. Ακολούθησαν το «Σλάντεκ» του Εντεν φον Χόρβατ σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καραντζά στο Θέατρο Πόρτα και οι τρεις περσινές παραστάσεις που του χάρισαν το Βραβείο Χορν.

Μέσα στη δίνη του θεάτρου

Οταν τον ρωτούν γιατί ασχολήθηκε με το θέατρο, απαντάει: «Νομίζω ότι ασχολήθηκα με το θέατρο πριν το πάρω απόφαση. Μπήκα στη δίνη του και άρχισε να με ρουφάει όπως στη “χώρα των Θαυμάτων”. Η μόνη στιγμή απόφασης είναι το “μπαίνεις” ή “δεν μπαίνεις” και μέσα εκεί θα μάθεις το “γιατί”. Την απόλαυση την παίρνεις με το να σκοντάφτεις πάνω στον ρόλο. Δεν αντιλαμβάνομαι τη δουλειά μέσα από τον ρόλο που υπηρετώ αλλά μέσα από το έργο. Το θέατρο είναι σαν μια συμφωνική ορχήστρα: άσχετα με το ποιο όργανο παίζεις, ο σκοπός είναι να ακουστεί αυτή η σύνθεση που δημιουργεί όλα αυτά τα συναισθήματα και τη σκέψη που προσπαθείς να μεταδώσεις».

Επίσης, αρνείται να πει «διδάσκω θέατρο». Αντιθέτως, λέει: «Απλώς μοιράζομαι μυστικά και χτίζω την επικοινωνία με την επόμενη γενιά, που πρέπει πάση θυσία να μπει δυναμικά σε αυτόν το χώρο. Με συγκινεί αφάνταστα το κομμάτι της σχολής. Είναι μια δεύτερη ευκαιρία για να φτιάξουμε τον δικό μας κόσμο. Φέτος δύο μαθητές μου πέρασαν με επιτυχία στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Προφανώς, δεν είμαστε σε μια χώρα με παράδοση στη διδασκαλία του θεάτρου, δεν υπάρχει μέθοδος και γι’ αυτόν το λόγο το θέατρο μεταδίδεται μέσω της προσωπικής αντίληψης του καθενός για τον κόσμο. Αυτό που κάνω στους μαθητές μου είναι να μεταδίδω την απόλαυση για την προσωπική ευθύνη και την αγάπη και η αγάπη, ευτυχώς, δεν έχει μέθοδο».

 

Τα χρήματα στους πρόσφυγες

Κατά τη βράβευσή του, ανακοίνωσε πως τα χρήματα που συνοδεύουν το βραβείο (3.000 ευρώ) θα τα διαθέσει στους πρόσφυγες που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Ηταν ένα μικρό δείγμα γραφής του Παντζαρά. «Μακάρι με αυτά τα χρήματα να ξαναέφτιαχνα μια πατρίδα για τους ανθρώπους που βρίσκονται στους δρόμους της χώρας μας. Ενα μέρος του ποσού θα δοθεί σε προμήθειες για τροφή και την περίθαλψη των προσφύγων, που η μόνη πατρίδα τους αυτή τη στιγμή είναι η ίδια τους ζωή. Το υπόλοιπο ποσό θα δοθεί για την ενίσχυση και τη σίτιση στα σχολεία μας, γιατί υπάρχουν παιδιά που μετά το τελευταίο κουδούνι δεν τους περιμένει ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι. Αλληλεγγύη, είναι η ευγνωμοσύνη για την ίδια τη ζωή», είπε συγκινημένος.

Η απονομή πήρε τη μορφή προσωπικής καταγγελίας που καταχειροκροτήθηκε. «Θέλω έτσι να καταγγείλω την ανισότητα, την αδικία και τον πόλεμο σε κάθε μέρος του κόσμου. Καταγγέλλω, τον πόλεμο σε οποιαδήποτε μορφή. Καταγγέλλω, κάθε σκέψη που τον δημιουργεί, τον νομιμοποιεί και δεν τον εξαλείφει. Καταγγέλλω, αυτούς που ορθώνουν σύνορα στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ζωή. Εάν ο πολιτισμός δεν μπορεί να φέρει την ειρήνη στον κόσμο, τότε βαδίζουμε στο τέλος του πολιτισμού. Και επειδή το να αλλάξει ο κόσμος είναι προσωπική υπόθεση, σας εύχομαι να το πάρετε προσωπικά».

Ο βραβευμένος ηθοποιός αφιέρωσε τη νίκη του σε δύο ανθρώπους που του άλλαξαν τη ζωή. «Ο πρώτος είναι ένας άνθρωπος που αυτή τη στιγμή λείπει σε όλους μας ο Λευτέρης Βογιατζής, γιατί μέσα στα μάτια του, είδα ότι ο κόσμος μπορεί ν’ αλλάξει. Και ο δεύτερος είναι η σύντροφος μου η Ελλη, γιατί μέσα στα δικά της μάτια είδα ότι χωρίς την αγάπη και τον έρωτα ο κόσμος δεν μπορεί ν’ αλλάξει».
Η απονομή έγινε τη Δευτέρα 7 Μαρτίου στο θέατρο Χορν, σε μία βραδιά που επιμελήθηκε ο Σταμάτης Φασουλής και τον Χρυσό Σταυρό του Δημήτρη Χορν του παρέδωσε ο περυσινός νικητής Μιχάλης Σαράντης. Συνυποψήφιοι του: Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Κωνσταντίνος Γώγουλος και Γιώργος Παπαγεωργίου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News