2018
|

Αποχαιρετισμός στον πολυτάλαντο Λάκη Παπαστάθη

Protagon Team Protagon Team 8 Μαρτίου 2023, 08:01
ΕΝΗΜΕΡΩΘΗΚΕ: 08/03/2023, 11:30

Αποχαιρετισμός στον πολυτάλαντο Λάκη Παπαστάθη

Protagon Team Protagon Team 8 Μαρτίου 2023, 08:01
ΕΝΗΜΕΡΩΘΗΚΕ: 08/03/2023, 11:30

Απεβίωσε τα ξημερώματα της Τετάρτης σε ηλικία 79 ετών, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο, ο βραβευμένος σκηνοθέτης, παραγωγός και συγγραφέας Λάκης Παπαστάθης.

Πολυδιάστατη πνευματική προσωπικότητα, ο εκλιπών θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της γενιάς του και, παράλληλα, ένας από τους θεμελιωτές του πολιτιστικού ντοκιμαντέρ στην ελληνική τηλεόραση, κυρίως μέσω της εκπομπής «Παρασκήνιο» την οποία δημιούργησε μαζί με τον σκηνοθέτη Τάκη Χατζόπουλο το 1976.

Εως τις τελευταίες του στιγμές διατήρησε τον δυναμισμό και το πείσμα του, όπως και την χαρακτηριστική υπερηφάνειά του. Εφυγε όπως έζησε: με απόλυτη, αδιαπραγμάτευτη αξιοπρέπεια.

Η κηδεία του Λάκη Παπαστάθη θα γίνει την Παρασκευή, στις 11.30 π.μ. στο νεκροταφείο Βύρωνα.

To AΠE συνόδευσε την είδηση του θανάτου του με αυτή την παρουσίαση του εκλιπόντος και του έργου του:

Ο Λάκης Παπαστάθης γεννήθηκε στον Βόλο το 1943, τελείωσε το γυμνάσιο στη Μυτιλήνη και σπούδασε στο Κέντρο Σπουδών Κινηματογράφου (1963).

Από πολύ νωρίς στη σταδιοδρομία του σκηνοθέτησε μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες, οι οποίες απέσπασαν επαίνους από την κριτική για την αισθητική αρτιότητα και το βάθος του περιεχομένου τους, καθώς και πλήθος βραβείων.

Αρχισε τη διαδρομή του στον κινηματογράφο με ταινίες μικρού μήκους το 1963. Το 1972 το φιλμ «Γράμματα από την Αμερική» απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης της συγκεκριμένης χρονιάς.

Ο Παπαστάθης στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1972, παραλαμβάνοντας το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους για τα «Γράμματα από την Αμερική»

Ο Λάκης Παπαστάθης υπήρξε ένας διακριτικός αλλά άοκνος και πρωτότυπος πνευματικός δημιουργός. Η πορεία του στον χώρο του κινηματογράφου επηρεάστηκε καθοριστικά από την «Ευδοκία», την περίφημη και ρηξικέλευθη ταινία του Αλέξη Δαμιανού. Στην «Ευδοκία» ο Παπαστάθης εκτέλεσε καθήκοντα βοηθού σκηνοθέτη και βασικού συντελεστή για την ολοκλήρωση της παραγωγής. Εκ των υστέρων μάλιστα και πρωτοπορώντας για τα ελληνικά δεδομένα, ο Παπαστάθης εξέδωσε (Πατάκης 2006) μια εκτενή μονογραφία υπό τον τίτλο «Όταν ο Δαμιανός γύριζε την Ευδοκία», ειδικά αφιερωμένη στο παρασκήνιο μιας ταινίας-σταθμού στην ιστορία του νέου ελληνικού κινηματογράφου.

Στα γυρίσματα της «Ευδοκίας»

Ο Λάκης Παπαστάθης σκηνοθέτησε συνολικά τέσσερις μεγάλου μήκους ταινίες: «Τον καιρό των Ελλήνων« (1981), «Θεόφιλος» (1987), «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» (2001), «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» (2010). Οι ταινίες του απέσπασαν πολλά κινηματογραφικά βραβεία στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στα Κρατικά Βραβεία Κινηματογράφου, ενώ συμμετείχαν επίσης σε διεθνή φεστιβάλ.

Γύρισμα του «Παρασκηνίου» στο Ηρώδειο το 1976 (από αριστερά): Κώστας Ταχτσής, Βασίλης Τενίδης, Γιώργος Πάτσας, Σπύρος Ευαγγελάτος, Λάκης Παπαστάθης

Ενδεικτικά, το 1980 ο «Θεόφιλος» συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου, ενώ «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον», βασισμένο στο ομώνυμο διήγημα του Γεώργιου Βιζυηνού, αποτέλεσε μέρος του επίσημου προγράμματος στο Φεστιβάλ του Τορόντο το 2001.

Το στοιχείο που έκανε το κινηματογραφικό βλέμμα του σκηνοθέτη εντελώς μοναδικό και ευδιάκριτο, ήταν η στενή σχέση του σινεμά με τη λογοτεχνία. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο Παπαστάθης ήταν ένας σκηνοθέτης λέξεων και κειμένων ή, κατ’ απόλυτη συμμετρία, ένας λογοτέχνης της εικόνας. Εν τέλει, υπήρξε ο δημιουργός ενός εντελώς ιδιαίτερου κινηματογραφικού ιδιώματος, συνδυάζοντας τα κινηματογραφικά πλάνα με τα κείμενα και τους συγγραφείς που ο ίδιος αγαπούσε.

Παράλληλα, τo πιο σημαντικό ίσως κεφάλαιο της καλλιτεχνικής του ζωής ήταν η πολιτιστική εκπομπή «Παρασκήνιο» την οποία δημιούργησε μαζί με τον σκηνοθέτη Τάκη Χατζόπουλο και η οποία άρχισε να προβάλλεται στην ΕΡΤ το 1976. Ο Παπαστάθης σκηνοθέτησε ο ίδιος δεκάδες επεισοδίων του «Παρασκηνίου», τα οποία απαθανάτισαν σπουδαία πρόσωπα της πνευματικής ζωής της χώρας και αποτελούν διαχρονικά μείζον τμήμα του ιστορικού αρχείου της ελληνικής τηλεόρασης. Ξεχωρίζουν -μεταξύ πολλών άλλων- τα ντοκιμαντέρ του για τον ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, με τον οποίο τον συνέδεε στενή φιλία.

Στα γυρίσματα της περίφημης ταινίας που αλληλεπιδρούσε με το Σαββόπουλο στην ιστορική παράσταση στο «Κύτταρο»

Ως τον Ιούνιο του 2013, όταν έκλεισε η ΕΡΤ και διακόπηκε η εκπομπή, το «Παρασκήνιο» είχε ξεπεράσει τα εννιακόσια θέματα (δεκαοκτάλεπτα, ημίωρα ή διάρκειας 52 λεπτών). Κατά καιρούς στο «Παρασκήνιο» εργάστηκαν περί τους διακόσιους σκηνοθέτες καθώς και σημαντικοί δημοσιογράφοι, μελετητές και τεχνικοί του κινηματογράφου.

Ο Λάκης Παπαστάθης σκηνοθέτησε επίσης ιστορικά ντοκιμαντέρ στο πλαίσιο της σειράς «Αναζητώντας τη Χαμένη Εικόνα», η οποία στηρίχθηκε αποκλειστικά σε κινηματογραφικά ντοκουμέντα. Το κύκνειο άσμα του στη μικρή οθόνη ήταν η σκηνοθεσία εκπομπών στο πλαίσιο της σειράς «Υστερόγραφο» της ΕΡΤ, έως και το 2022.

Κάποτε, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη, ο Λάκης Παπαστάθης είχε εξομολογηθεί: «Το ‘Παρασκήνιο’ ήταν καθοριστικό γεγονός στη ζωή μου. Κάθε μέρα σκεφτόμασταν την επόμενη εκπομπή. Νομίζω, με επηρέασε σε δύο πράγματα: πρώτον, στην καθυστέρηση να κάνω σινεμά γιατί ήταν κατά κάποιον τρόπο μια αναπλήρωση, είχα μια καθημερινή ενασχόληση με τη δημιουργία. Και, δεύτερον, κάλυπτε τη σχέση μου με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Το ‘Παρασκήνιο’ έκανε τον δικό μου κινηματογράφο να θέλει μια αχλή παρελθόντος, γιατί είχα χορτάσει τη σχέση με τη σύγχρονη πνευματική ζωή. Ίσως γι’ αυτό οδηγήθηκα στις αρχές του (20ου) αιώνα, που είναι μια εποχή που αγαπάω, που μπορείς να τη δεις όχι σαν ιστορικός, αλλά ποιητικά. Στη διάρκεια αυτής της περιόδου έζησαν θηρία της ελληνικής πνευματικότητας»

Η προσέγγιση αυτή του Λάκη Παπαστάθη στην τέχνη δεν ήταν, βεβαίως, τυχαία. Εξάλλου ο ίδιος, εκτός από σκηνοθέτης υπήρξε λογοτέχνης, με ευρύ και πρωτότυπο συγγραφικό έργο. «Ξεκίνησα κάνοντας σινεμά επηρεασμένος από τη λογοτεχνία και τώρα γράφω λογοτεχνικά κείμενα που τα έχει καθορίσει ο τρόπος αφήγησης του κινηματογράφου» είχε πει σε μια συνέντευξή του στο «Βήμα» το 2011. Εκτός από το βιβλίο για την «Ευδοκία», έγραψε τέσσερις συλλογές διηγημάτων: «Η νυχτερίδα πέταξε» (εκδ. Νεφέλη, 2002), «Η Ήσυχη και άλλα διηγήματα» (εκδ. Νεφέλη, 2005), «Το καλοκαίρι θα παίξει την Κλυταιμνήστρα» (εκδ. Πόλις, 2011) και «Ο δάσκαλος αγαπούσε το βωβό σινεμά» (εκδ. Πόλις, 2014).

Ξεχωριστό κεφάλαιο της ζωής του ήταν επίσης η στενή φιλία και η συνεργασία με τον Διονύση Σαββόπουλο. Τον Δεκέμβριο του 1973 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον Σαββόπουλο αναλαμβάνοντας την κινηματογραφική σκηνοθεσία για το μουσικό πολυθέαμα του τραγουδοποιού με τίτλο «Θίασος Σκιών» στη μπουάτ «Κύτταρο». Αμέσως μετά τη δικτατορία, ο Λάκης Παπαστάθης σκηνοθέτησε την εκπομπή «Χαίρω πολύ Σαββόπουλος», την πρώτη εμφάνιση του Σαββόπουλου στην ελληνική τηλεόραση. Η τελευταία τους συνεργασία έγινε το 1999 με τη σκηνοθεσία του video clip του τραγουδιού «Πρώτη του Δύο Χιλιάδες» από τον δίσκο «Ο Χρονοποιός».

Στο χώρο του θεάτρου, τέλος, ο Λάκης Παπαστάθης συνεργάστηκε με τη θρυλική ομάδα του «Ελεύθερου Θεάτρου», σκηνοθετώντας φιλμάκια μικρού μήκους τα οποία εντάχθηκαν στις παραστάσεις «Μια ζωή Γκόλφω» (1974) και «Το τραμ το τελευταίο» (1976).

Ο Λάκης Παπαστάθης ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό Υβόννη Μαλτέζου. Μαζί απέκτησαν έναν γιο.

Μενδώνη: Αρμονία ανάμεσα στον Λόγο και στην Εικόνα

Μόλις πληροφορήθηκε την είδηση της απώλειας του Λάκη Παπαστάθη, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Με βαθιά θλίψη αποχαιρετούμε τον Λάκη Παπαστάθη, έναν σπουδαίο δημιουργό, έναν πνευματικό άνθρωπο, που με τη σύνθετη σκέψη και το πολύπλευρο έργο του ως σκηνοθέτης και συγγραφέας, μας αφήνει ένα σημαντικό αποτύπωμα στον σύγχρονο ελληνικό Πολιτισμό. Στο έργο του Λάκη Παπαστάθη υπάρχει μια αρμονική ισορροπία ανάμεσα στον Λόγο και στην Εικόνα, σε όλες τις μορφές τέχνης, με τις οποίες ασχολήθηκε. Στις ταινίες του και μέσα από την ποιητικότητα των εικόνων του, είτε πρόκειται για μυθοπλασία είτε για ντοκιμαντέρ, περνούν ο Θεόφιλος, ο Βιζυηνός, ο Παπαδιαμάντης, οι λαϊκές παραδόσεις, η θρησκευτικότητα, οι δεσμοί με τον τόπο και την πατρίδα. Το τηλεοπτικό “Παρασκήνιο”, που δημιούργησε με τον Τάκη Χατζόπουλο, με περισσότερα από 900 επεισόδια, αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της ελληνικής τηλεόρασης, τόσο για τη διεισδυτικότητα της έρευνας, την ποιότητα της καταγραφής και της ευαισθησίας, με την οποία προσέγγιζε πρόσωπα και θέματα, όσο και γιατί αποτέλεσε σχολείο για δεκάδες σκηνοθέτες, δημοσιογράφους, τεχνικούς, που μαθήτευσαν δίπλα του. Μας αφήνει μια σπουδαία παρακαταθήκη που δεν πρόκειται να ξεχαστεί. Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στην Υβόννη Μαλτέζου, στον Αργύρη και στους πολλούς φίλους του».

Από την πλευρά του, ο υφυπουργός Πολιτισμού Νικόλας Γιατρομανωλάκης ανέφερε:

«Βραβευμένος πολλές φορές στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο Λάκης Παπαστάθης άφησε τη δική του σφραγίδα στον ελληνικό κινηματογράφο. Πολυσχιδής, ασχολήθηκε ενεργά με την συγγραφή, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και την κριτική, έβγαλε από την αφάνεια το πολιτιστικό ντοκιμαντέρ και συνέδεσε το όνομα του με το ιστορικό “Παρασκήνιο”. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους οικείους του».

Σαββόπουλος «Αγγελοι δρεπανηφόροι μας τον πήρανε»

Ξεχωριστός, πολύ πιο ξεχωριστός και βαθιά ανθρώπινος, καλλιτεχνικός, λυρικός, ήταν ο αποχαιρετισμός στον Λάκη Παπαστάθη από τον Διονύση Σαββόπουλο, ο οποίος σε ανάρτησή του στο Facebook, έγραψε:

«Πέθανε ο Λάκης; Μόλις προχθές μιλούσαμε μαζί στο τηλέφωνο, όλοι ξέραμε οτι ήταν άρρωστος αλλά όχι, δεν μας περνούσε απ’ το μυαλό κάτι τέτοιο. Κι όμως…

Υπήρξε άνδρας αυστηρός με τον εαυτό του, ακέραιος, δημιουργός με βάθος πεδίου, ψυχή ρομαντική, φίλος μου. Κάναμε μαζί τον “Θίασο Σκιών” στο Κύτταρο, το “Χαίρω πολύ Σαββόπουλος” στην τηλεόραση, το βίντεο κλιπ για τον “Χρονοποιό”. Με φώναξε πολλές φορές στο “Παρασκήνιο” να πω κάτι και άλλωστε εκεί πρωτογνωριστήκαμε. Στην Σινετίκ πίσω από το Μουσείο. Περνούσα τυχαία με ένα φίλο, μου συστήθηκε και μου ζήτησε αν ήθελα να δω εκεί στο γραφείο στην μουβιόλα, την ταινία του “Γράμμα από την Αμερική” που είχε φτιάξει μόλις. Μου κάνε εξαιρετική εντύπωση, όχι μόνο γιατί ήταν ένα μικρό αριστούργημα αλλά και γιατί ήταν εντελώς θαρραλέα κόντρα με την θολούρα που επικρατούσε τότε στον νέο ελ. κιν/γράφο. Ήταν επιτέλους ένα φωτάκι.

Ηταν ψηλός, λεπτός, με ευγενικούς και κάπως στοχαστικούς τρόπους . Σε κοίταζε βαθιά στα μάτια όταν σου μιλούσε και όταν σ’ άκουγε

Οπως και ο Παντελής Βούλγαρης τότε, στο “Προξενιό της Άννας”, έτσι και ο Παπαστάθης -σε μικρότερη κλίμακα- έπαιρνε ένα περιστατικό μικρό και ασήμαντο και με την κινηματογραφική του αφήγηση το έκανε μεγάλο και σπουδαίο. Το ίδιο που έκανε μετά και με τις μεγάλου μήκους ταινίες του, με τους ληστές των ωραίων, στην απόσυρση και την παρακμή τους, με τον κουρασμένο ταξιδιώτη που επιστρέφει στην βάση του, στην Μυτιλήνη και με τους χλωμούς αγγέλους, τον ζωγράφο Θεόφιλο και τον διηγηματογράφο Βιζυηνό, όπου ο Παπσστάθης διακρίνει την μεγάλη λάμψη τους και την προβάλλει για λογαριασμό μας.

Ηταν ψηλός, λεπτός, με ευγενικούς και κάπως στοχαστικούς τρόπους . Σε κοίταζε βαθιά στα μάτια όταν σου μιλούσε και όταν σ άκουγε. Λάτρευε τους δασκάλους του, τον σκηνοθέτη Αλέξη Δαμιανό, τον καθηγητή Παναγή Λεκατσά. Μιλούσε συχνά για αυτούς, μέχρι βιβλίο έγραψε για τα γυρίσματα της “Ευδοκίας” όπου ήταν βοηθός του Δαμιανού. Μιλούσε με πάθος για τους νέους μας ζωγράφους, το αμερικάνικο σινεμά, την μεγάλη λογοτεχνία. Είχε κυκλοφορήσει και δικά του ωραία διηγήματα με το ίδιο πάντα πνεύμα, που το μικρό και το ασήμαντο αποκτούν ξαφνικά ύψος. Τον απορροφούσε ο 19ο αιώνας, οι επαναστάτες του ’21, οι φιλέλληνες αλλά κομμάτια του 20ου: ο Περικλής Γιαννόπουλος ας πούμε ή ο Αχιλλέας Μαδράς, ή ζωγραφιές και λιθογραφίες από τον πόλεμο στην Μικρασία. Είχε κάνει δουλειές πάνω σε αυτές. Ανήκει νομίζω σε αυτό που λέμε ελληνική γραμμή με έναν εντελώς δικό του τρόπο ο Παπαστάθης. Στα νιάτα του ήταν αξιωματικός του ελληνικού στρατού στην Κύπρο. Τα Καλοκαίρια που κάναμε μαζί διακοπές στο Πήλιο μας διηγιότανε περιστατικά από εκεί. Πίστευε αυτό που έλεγε ο Σεφέρης: το θαύμα ζει ακόμα.

Την Τρίτη είδα τον Κυριτσόπουλο και το ‘φερε η κουβέντα για τον Λάκη που ήταν στο νοσοκομείο. Φαίνεται επηρεάστηκα από την συζήτηση και χθες το βράδυ τον είδα στον ύπνο μου: τον περιμέναμε με την ‘Ασπα σ ένα μεγάλο κλαμπ που μας είχαν καλέσει, εκεί βρήκαμε γνωστούς, καθίσαμε μαζί τους και ύστερα ήρθαν και άλλοι γνωστοί και ανησυχούσα που ο Λάκης αργούσε και δεν θα βρίσκαμε κάθισμα για αυτόν. Όμως άρχισε το πρόγραμμα και απορροφήθηκα. Από έναν μαγικό μουσικό στην σκηνή έβγαινε μια υπέροχη, μια τόσο ευτυχισμένη μελωδία! Ξαφνικά άδειασε η σάλα, άδειασε η σκηνή και εκεί βγήκε ο Λάκης και μου κάνε νεύμα να ανέβω και εγώ. Στο φόντο ήταν μια κουρτίνα και έπαιζε κινηματογράφο. Με πήγε πίσω απ΄την κουρτίνα και εκεί ήταν μια άλλη τεράστια κουρτίνα και πάνω της σε ένα μικρό καρέ προβάλλονταν, σαν τηλεόραση μια φωτογραφία της Έλλης Λαμπέτη τόσο μα τόσο όμορφη που σου έρχονταν δάκρυα στα μάτια απ’ την ομορφιά της. Του ζήτησα να την φωτογραφίσουμε, να την έχουμε αυτή την εικόνα. Το κάναμε αλλά η δική μας φωτογραφία έβγαινε θαμπή και ξεθωριασμένη όσο και αν προσπαθήσαμε. Ξυπνάω και η ’Ασπα μου λέει πέθανε ο Λάκης.

Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια του. Στον Αργύρη, στην Υβόννη. Πάει ο Λάκης μας.

“Άγγελοι δρεπανηφόροι μας τον πήρανε”».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...